ความรับผิดชอบต่อสังคมของการดำเนินธุรกิจ: นวัตกรรมทางสังคมศตวรรษที่ 21 และอนาคต
คำสำคัญ:
ความรับผิดชอบต่อสังคม, การดำเนินธุรกิจ, นวัตกรรม, ศตวรรษที่ 21บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ความรับผิดชอบต่อสังคมของการดำเนินธุรกิจเพื่อนำไปสู่การพัฒนาสังคมอย่างยั่งยืน ซึ่งเป็นนวัตกรรมของกลไกการพัฒนาสังคมที่ท้าทายสำหรับในศตวรรษที่ 21 และในอนาคต ซึ่งความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจได้ถูกพัฒนาขึ้นจากแนวความคิดสำคัญที่ว่า หากนำจุดแข็งของกลไกการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพและพึ่งพาตนเองของภาคธุรกิจมาดำเนินการภายใต้การกำหนดโจทย์ทางสังคม เป็นเป้าหมายเหมือนองค์กรทางสังคมโดยมีกลไกรัฐเข้ามาสนับสนุนอย่างตั้งใจ จะสามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่แตกต่างและนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงสังคมได้อย่างมีนัยสำคัญได้
เอกสารอ้างอิง
ศักดิ์ดา ศิริภัทรโสภณ. (2558). การศึกษากรอบแนวคิดเพื่อการพัฒนาวิสาหกิจเพื่อสังคมในประเทศไทย. วารสารสมาคมนักวิจัย, 20(2), หน้า 30-33.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2558). สภาปฏิรูปแห่งชาติ วาระปฏิรูปพิเศษ 1: วิสาหกิจเพื่อ สังคม. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานสร้างเสริมกิจการเพื่อสังคมแห่งชาติ. (2557). ความหมายและคุณลักษณะของ SE (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: http://www.tseo.or.th/about/social-enterprise/means [2562, 10 พฤษภาคม].
Alter, K. (2004). Social enterprise typology. Seattle, WA: Virtue Ventures LLC.
Defourny, J., & Kim, S. (2011). Emerging models of social enterprise in Eastern Asia: A cross-country
analysis. Social Enterprise Journal, 7(1), pp. 86-111.
Elkington, J. (1997). Cannibals with Forks: The triple bottom line of 21st century business.
Oxford, UK: Capstone.
Fischer, F., Miller, G. J, & Sidney, M. S. (2007). Handbook of public policy analysis: Theory, politics, and methods. New York, NY: CRC.
Haugh, H. (2005). A research agenda for social entrepreneurship. Social Enterprise Journal, 1(1), pp. 1-12.
Moran, M., Rein, M., & Goodin, R. E. (2006). The Oxford handbook of public policy. Oxford, UK:
Oxford University Press.
Peter, B. G., & Pierre, J. (2006). Handbook for public policy. London, UK: Sage.
UNDP. (2013). Human development report 2013 the rise of the South: Human progress in a diverse world. New York, NY: the United Nations Development Programme.
Wallace, B. (2005). Exploring the meaning(s) of sustainability for community based social entrepreneurs. Social Enterprise Journal, 1(1), pp. 78-89.
Weimer, D. L., & Vining, A. R. (2011). Policy analysis: Concepts and practice. Boston, MA: Longman.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2558). สภาปฏิรูปแห่งชาติ วาระปฏิรูปพิเศษ 1: วิสาหกิจเพื่อ สังคม. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานสร้างเสริมกิจการเพื่อสังคมแห่งชาติ. (2557). ความหมายและคุณลักษณะของ SE (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: http://www.tseo.or.th/about/social-enterprise/means [2562, 10 พฤษภาคม].
Alter, K. (2004). Social enterprise typology. Seattle, WA: Virtue Ventures LLC.
Defourny, J., & Kim, S. (2011). Emerging models of social enterprise in Eastern Asia: A cross-country
analysis. Social Enterprise Journal, 7(1), pp. 86-111.
Elkington, J. (1997). Cannibals with Forks: The triple bottom line of 21st century business.
Oxford, UK: Capstone.
Fischer, F., Miller, G. J, & Sidney, M. S. (2007). Handbook of public policy analysis: Theory, politics, and methods. New York, NY: CRC.
Haugh, H. (2005). A research agenda for social entrepreneurship. Social Enterprise Journal, 1(1), pp. 1-12.
Moran, M., Rein, M., & Goodin, R. E. (2006). The Oxford handbook of public policy. Oxford, UK:
Oxford University Press.
Peter, B. G., & Pierre, J. (2006). Handbook for public policy. London, UK: Sage.
UNDP. (2013). Human development report 2013 the rise of the South: Human progress in a diverse world. New York, NY: the United Nations Development Programme.
Wallace, B. (2005). Exploring the meaning(s) of sustainability for community based social entrepreneurs. Social Enterprise Journal, 1(1), pp. 78-89.
Weimer, D. L., & Vining, A. R. (2011). Policy analysis: Concepts and practice. Boston, MA: Longman.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
2020-03-26
ฉบับ
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
