A DEVELOPMENT OF LEARNING MEDIA ON LAW COURSES FOR DEAF STUDENTS
Keywords:
deaf students, law coursesAbstract
The objectives of this research were to develop a law course’s learning media for deaf students and to study the satisfaction of the deaf students towards the learning media. The samples of the study obtained by proposed sampling method comprised 22 deaf students from Chonburi Polytechnic College. Research methods applied to collect quantitative data included questionnaires, participant observations and non-participant observations, as well as documentary studies. Data collection was done by questionnaires which were later analyzed to find out the conclusion. Data analysis was done using mean and standard deviation. The research findings were as follows: 1) The e-Learning lessons for the deaf have been developed and implemented according to high quality of principles to meet the learning process of deaf students and to be applied in various activities, 2) The deaf students’ satisfaction towards the learning innovation media was at a high level, and 3) The results of learning achievement tests showed that the post-test scores were significantly higher than the pre-test scores, with the t-test for dependent samples at 3.40**. This can be concluded that the developed system is efficient and can be used for deaf students.
References
กำพล ดำรงสงศ์. (2528). การศึกษาเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนด้านพุทธิพิสัยในวิชาวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 จากการใช้คอมพิวเตอร์ช่วยสอน 2 วิธี. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2546). นโยบายการศึกษาพิเศษ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์ และคณะ. (2551). ประมวลสาระชุดวิชาการพัฒนาหลักสูตรและสื่อการเรียนการสอน (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ถนอมศักดิ์ ศรีจันทรา. (2543). การพัฒนาชุดการสอนสำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน วิชาเครื่องปั้นดินเผา 2 ระดับมัธยมศึกษาตอนปลายสายอาชีพ โรงเรียนเศรษฐเสถียร. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีเทคนิคศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ไพโรจน์ ตีรณธนากุล และคณะ. (2542). Design IMM computer instruction การออกแบบการสอนบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
รุ่ง แก้วแดง. (2543). ปฏิวัติการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: พิฆเณศ.
วรนุช เนตรพิศาลวนิช. (2544). การพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมผ่านเว็บด้วยการเรียนแบบร่วมมือแบบกรณีศึกษาเพื่อการพัฒนาการคิดอย่างมีวิจารณญาณสำหรับวิชาชีพพยาบาล. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วราภรณ์ สุวรรณวงศ์. (2545). ผลของการเรียนแบบร่วมมือโดยการแบ่งกลุ่มตามสัมฤทธิ์ผลทางการเรียนที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และความคงทนในการเรียนรู้วิชาคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประถมศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
สํานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2551). กรอบทิศทางการพัฒนาการศึกษาในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 10 (พ.ศ. 2550-2554) ที่สอดคล้องกับแผนการศึกษาแห่งชาติ (พ.ศ. 2545-2559) ฉบับสรุป. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุบลลักษณ์ ไชยชนะ. (2546). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความพึงพอใจในการเรียนกับความสอดคล้องในการเลือกคณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
International Organization for Standardization. (2006). ISO 9241-110 Ergonomics of human-system interaction-part 110: Dialogue principles (Online). Available: https://www.iso.org/obp/ui/#iso:std:iso:9241:-110:ed-1:v1:en [2017, August 16].
Karray, Fakhri, et al. (2008). Human-computer interaction: Overview on state of the art. International Journal on Smart Sensing and Intelligent Systems, 1(1), pp. 137-159.
Downloads
Published
Issue
Section
License
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
