การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญ จังหวัดอ่างทอง
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, ชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษ ชัยชาญ 2) เพื่อศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญ และ 3) เพื่อนำเสนอรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญ ใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) โดยแบบกรณีศึกษา (Case Study Method) ซึ่งเน้นให้ความสำคัญกับการศึกษาเฉพาะกรณี (Unique Case Orientation) เพื่อให้ได้ข้อมูลในเชิงลึก จากนั้นนำเสนอผลการวิเคราะห์แบบพรรณนาวิเคราะห์ (Descriptive Analysis) ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ (Key Informants) รวมจำนวน 23 คน
ผลการศึกษาพบว่า 1) อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญ ได้แก่ อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมด้านวิถีชีวิต อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมด้านการค้าขายและอัตลักษณ์ทางด้านพหุวัฒนธรรม 2) ศักยภาพการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญในภาพรวม มีศักยภาพ 3 ด้าน ได้แก่ ศักยภาพในการดึงดูดใจด้านการท่องเที่ยว ศักยภาพในการรองรับด้านการท่องเที่ยวและศักยภาพในการบริหารจัดการ 3) รูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญที่ผู้วิจัย
นำเสนอ คือ “CODI MODEL” มี 4 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ (Creative Tourism) 2) การจัดการตลาดเชิงรุก (Offensive Marketing) 3) การอนุรักษ์วัฒนธรรมเชิงพัฒนา (Developmental Conservation) และ 4) การเสริมสร้างเครือข่ายเชิงบูรณาการ (Integrated Networking) และผลการประเมินรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวชุมชนตลาดวิเศษชัยชาญ มีมาตรฐานการใช้ประโยชน์ทั่วไป มาตรฐานความเป็นไปได้ มาตรฐานความถูกต้อง และมาตรฐานความละเอียดครอบคลุมชัดเจน
เอกสารอ้างอิง
เขมิกา ธีรพงษ์. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้วยการออกแบบประสบการณ์. ศิลปกรรมสาร, 13(1), หน้า 1-15.
จิราณีย์ พันมูล และคณะ. (2561). การศึกษาศักยภาพชุมชนเพื่อสนับสนุนการเพิ่มมูลค่า แหล่งท่องเที่ยววิถีชุมชนเกาะเกร็ด. สำนักงาน
กองทุนสนับสนุนการวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล สุวรรณภูมิ.
ทัชชญา ทรงอิทธิสุข และณัฐนุช จันทวิมล. (2563). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศจากมุมมองของนักท่องเที่ยวกรณีศึกษา
อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยฟาฏอนี, 15(29), หน้า 29-43.
ปณต อัศวชัย. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนของชุมชนเทศบาลตำบลศาลเจ้าโรงทองอำเภอวิเศษชัยชาญ จังหวัด
อ่างทอง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 9(18), หน้า 60-67.
ประไพพิมพ์ พานิชสมัย. (2560). การออกแบบอัตลักษณ์ ส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมท้องถิ่นชุมชนท่าแพ จังหวัดนครศรีธรรมราช.
หลักสูตรศิลปมหาบัณฑิตสาขาวิชาศิลปะการออกแบบ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. (2560). ตลาดศาลเจ้าโรงทองจังหวัดอ่างทอง (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
http://www.talad-tongchom.rmutt.ac.th/sanjaorongthong/ [2564, 9 ธันวาคม].
มูลนิธิชัยพัฒนา. (2553). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://www.chaipat.or.th/site_content/item/3579-2010-10-08-05-24-39.html [2564, 9 ธันวาคม].
รวิสรา ศรีบรรจง และนันทวัน เหลี่ยมปรีชา. (2564). พฤติกรรมการซื้อสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคภายใต้ วิถีความปกติใหม่ (New Normal) ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลกที่มีผลต่อส่วนประสมการตลาดออนไลน์. ใน โครงการนำเสนอผลงานวิชาการระดับชาติ
ประจำปี พ.ศ. 2564 (หน้า 40-52). พิษณุโลก มหาวิทยาลัยนเรศวร.
รุ่งภัสสรณ์ ศรัทธาธนพัฒน์. (2564). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในมิติวิถีใหม่ของชาวชุมชนตลาดน้ำ พื้นที่กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ:
มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศิริรัตน์ โรจนปณิธิกุล และ ศุภศักดิ์ เงาประเสริฐวงศ์ (2564). พฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย ระหว่างสถานการณการแพร่
ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19). ใน การประชุมวิชาการและนําเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 12
(หน้า 559-566), กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.
สัจจา ไกรศรรัตน์ และวรรักษ์ สุเฌอ. (2560). กระบวนการสร้างตราสินค้าให้กับตลาดชุมชนโบราณลุ่มน้ำสุพรรณบุรีในฐานะของแหล่ง
ท่องเที่ยว. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 19(2), หน้า 35-48.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2563). มหาวิทยาลัยสู่ตำบล สร้างรากแก้วให้ประเทศ (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://www.mhesi.go.th/index.php/flagship-project/2690-u2tambon.html [2564, 9 ธันวาคม].
Burkart, A. J., & Medlik, S. (1974). Tourism-Past, Present, and Future (2nd ed). London: Heinemann.
Flew, T., & Kirkwood, K. (2021). The impact of COVID-19 on cultural tourism: Art, culture and
communication in four regional sites of Queensland, Australia. Media International Australia, 178(1), pp. 16-20.
George, W. (2012). Commodifying local culture for rural community tourism development: theorizing the
commodification process. U.S.A: Mount Saint Vincent University.
Patton, M. Q. (1990). Qualitative Evaluation and Research Methods (2nd ed). Newbury Park, CA: Sage.
Stryker, S., & Burke, P. J. (2000). The past, present, and future of an identity theory. Social psychology quarterly,
pp. 284-297.
Williams, John & Lawson, Rob. (2011). Community issues and resident opinions of tourism. Annals of Tourism
Research, 28(2), pp. 269-290.
Wiltshier, P. (2011). Religious tourism in research themes for tourism. UK: MPG Book Group.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
Sripatum Chonburi Journal
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
