The Humor in TOEY-TIEW-THAI
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article was a part of the independent study, Thai for Career Development, department of Thai, Graduated School, Silpakorn University. The purpose of this study was to study the strategy to create the language for the humor in Thai television program named Toey-Tiew-Thai, especially the episode was broadcasted on ONE HD 31 channel since September to December in 2018. There were 13 episodes. The analysis results showed that the strategy of using words for humor creation found 44 times. They could be categorized as follows; 1) mixing language found 3 times, 2) synonyms found 17 times, 3) spoonerism found 10 times, 4) dialect found 13 times, and 5) equivocation found 1 time. However, synonyms was the most apparent strategy to use and this result was harmonized with the theory of relaxation. This study could conclude that the communication methods of moderators used the language to interpolate into the jokes for humor.
Article Details
1. Any views and comments in the article are the authors’ views. The editorial board has not to agree with those views and it is not considered as the editorial board’s responsibility. In case, there is any lawsuit about copyright infringement, it is considered as the authors’ sole responsibility.
2. The article copyright belonging to Faculty of Humanities and Social Sciences, Phetchaburi Rajabhat University are copyrighted legally. Republication must be received direct permission from the authors and Phetchaburi Rajabhat University in written form.
References
2. กฤษมันต์ วัฒนาณรงค์. (2537). อารมณ์ขันในการสอน. พัฒนาเทคนิคศึกษา, 6(12): 3-7.
3. กาญจนา เจริญเกียรติบวร. (2548). การวิเคราะห์วาทกรรม เรื่อง ตลกภาษาไทย. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร ดุษฎีบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
4. นภัสสรณ์ นาคแก้ว. (2556). การปนภาษาอังกฤษในภาษาไทย: กรณีศึกษารายการเทยเที่ยวไทย. ปริญญานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
5. ปวริศ มินา. (2561). กลวิธีการสร้างสรรค์ความตลกในรายการโทรทัศน์ไทย. วารสารฉบับภาษาไทย สาขา มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 11(3): 2301-2302.
6. รุ่งอรุณ ฉัตรวิฆเนศ. (2553). ศักยภาพของมุขตลกและอารมณ์ขันในรายการโทรทัศน์. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
7. วรพร อินทเชื้อ. (2526). วิเคราะห์อารมณ์ขันเชิงเสียดสีในงานประพันธ์ประเภท Fiction ของ เอเลนซิลลิโท. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
8. วิลาศ มณีวัต. (2516). สายลมแสงแดด. กรุงเทพฯ: ก้าวหน้า.
9. สุพัตรา สุภาพ (2518). สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพาณิช.
10.แสงสุรีย์ สำอางกูล. (2531). จิตวิทยาภาษา. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
11. อมรา ประเสริฐสินธุ์. (2548). ภาษาในสังคมไทย: ความหลากหลาย การเปลี่ยนแปลง และการพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
12. อันธิยา หล่อเรืองศิลป์. (2549). การวิเคราะห์กลวิธีการใช้ภาษาเพื่อสร้างอารมณ์ขันในละครตลกสถานการณ์เรื่องบางรักซอย 9. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
13. อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์. (2536). อารมณ์ขันในสื่อมวลชน. กรุงเทพฯ: โครงการหนังสือชุดวิจัยและพัฒนานิเทศศาสตร์.