การศึกษาความเป็นไปได้ในการพัฒนาพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์ อำเภอบ้านลาด จังหวัดเพชรบุรี สู่เส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร

Main Article Content

วรรณีศา สีฟ้า

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง การศึกษาความเป็นไปได้ในการพัฒนาพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์ อำเภอบ้านลาด จังหวัดเพชรบุรี สู่เส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพของชุมชนในพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์ และสร้างเส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์ อำเภอบ้านลาด จังหวัดเพชรบุรี และนำมากำหนดเป็นนโยบายในแผนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นโดยใช้วิธีวิจัยแบบผสมสาน (Mixed Research) โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพเป็นหลัก เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามจำนวน 358 คน การสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่มจากผู้นำชุมชน ผู้นำกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และผู้ใหญ่บ้านที่เกี่ยวข้องกับการจัดการท่องเที่ยว ผู้บริหารและบุคลากรขององค์การบริหารส่วนตำบลถ้ำรงค์ที่เกี่ยวข้องจำนวน 13 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยโปรแกรมสำเร็จรูป SPSS และการพรรณนาวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่า 1) ระดับของความพร้อมหรือการเห็นด้วยในการพัฒนาพื้นที่สู่เส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยภาพรวมมีความพร้อมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยรวม 3.41 โดยมีความพร้อมด้านกิจกรรมการท่องเที่ยวสามารถสร้างการเรียนรู้ในวิถีชีวิต วัฒนธรรม ประเพณีของคนในชุมชน และ 2) ความเป็นไปได้ในการพัฒนาพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์สู่เส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร พบว่าจุดแข็งของชุมชน คือ (1) ประชาชนมองเห็นว่าชุมชนมีศักยภาพในเรื่องของความสามัคคีกัน มีความร่วมมือกันอย่างมาก ใกล้ชิดกัน เอื้ออาทร ช่วยเหลือซึ่งกันรวมทั้งมีทัศนคติที่ดีต่อกันทั้งในชุมชนและกับหน่วยงานของรัฐมีการติดต่อสื่อสารต่อกันสม่ำเสมอ (2) สภาพพื้นที่ของตำบลถ้ำรงค์เอื้อต่อการรองรับนักท่องเที่ยวเข้ามาเที่ยวชม ทั้งในด้านของถนนหนทาง ความปลอดภัย และการส่งเสริมจากหน่วยงานภาครัฐในการรวมกลุ่มกันสร้างผลิตภัณฑ์ การปรับปรุงภูมิทัศน์ และมีรายการโทรทัศน์มาถ่ายทำสม่ำเสมอ จุดอ่อนคือ ขาดองค์ความรู้ในการพัฒนาสินค้าและผลิตภัณฑ์ บางครั้งไม่เพียงพอต่อการจำหน่าย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สีฟ้า ว. . (2024). การศึกษาความเป็นไปได้ในการพัฒนาพื้นที่ตำบลถ้ำรงค์ อำเภอบ้านลาด จังหวัดเพชรบุรี สู่เส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 26(2), 24–34. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/hspbruacthjournal/article/view/277642
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กนกพล จันทะรักษา. (2558). การศึกษาความเป็นไปได้การลงทุนแหล่งท่องเที่ยวนันทนาการทางน้ำครบวงจรที่มนุษย์สร้างขึ้น. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ครรชิด มาระโภชน์ รัขฎาพร วงษ์โสพนากุล และอารียา บุญทวี. (2560). รายงานการศึกษาข้อมูลด้านอุตสาหกรรมบริการและการท่องเที่ยวชุมชนจังหวัดฉะเชิงเทราในโครงการ "การปรับเปลี่ยนทิศทางการพัฒนา (Reprofiling). ฉะเชิงเทรา: มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

โชค บูลกุล. (2556). เข้าโจวิถี "เกษตรกรรมสีเขียว" ผ่านการท่องเที่ยวฟาร์มโขคชัย. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร, 8(1): 14.

ปองพล ธวัลหทัยกุล ชัชฎารัตน์ มุกดา และวศิรินทร์ วารีเศวตสุวรรณ. (2550). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรกรรมในกลุ่มจังหวัดอีสานใต้ (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: วิทยาลัยเฉลิมกาญจนา.

เทพกร ณ สงขลา และบัญชา สมบูรณ์สุข. (2554). ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรและการใช้ทรัพยากรเกษตรของชุมชนชน: กรณีศึกษาท่องเที่ยวเชิงเกษตรช้างกลาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิทยาการจัดการและสารสนเทศศาสตร์. 6(2): 1-12.

สำนักงานจังหวัดเพชรบุรี. กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (ม.ป.ป.). ข้อมูลจังหวัดเพชรบุรี. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 1, 2567, จาก https://phetchaburi.go.th/phet2/CODE/files/1416470966_ข้อมูลจังห.pdf.