รูปแบบเครือข่ายความร่วมมือกลุ่มผู้ผลิตข้าวสู่เกษตรมูลค่าสูงในพื้นที่ อำเภอเวียงเชียงรุ้ง จังหวัดเชียงราย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์เส้นทางความสัมพันธ์เชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อเครือข่ายความร่วมมือกลุ่มผู้ผลิตข้าวและพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือสู่เกษตรมูลค่าสูงในพื้นที่อำเภอเวียงเชียงรุ้ง จังหวัดเชียงราย โดยใช้การวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Methods Research) ระยะที่หนึ่งเป็นการวิจัยเชิงปริมาณผ่านการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้าง (SEM) และระยะที่สองเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพผ่านกระบวนการ Delphi กลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณคือสมาชิกกลุ่มผู้ผลิตข้าวจำนวน 100 คน ส่วนกลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพ คือ ผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 15 ท่าน ผลการวิเคราะห์พบว่า ทุนชุมชนมีอิทธิพลปานกลางต่อกระบวนการสร้างเครือข่ายความร่วมมือ ขณะที่การสนับสนุนจากภายนอกมีอิทธิพลในระดับต่ำ กระบวนการสร้างเครือข่ายความร่วมมือมีอิทธิพลสูงมากต่อความเข้มแข็งของเครือข่ายความร่วมมือสู่เกษตรมูลค่าสูง รูปแบบที่พัฒนาขึ้นประกอบด้วยองค์ประกอบหลักสามด้าน ได้แก่ ทุนชุมชน การสนับสนุนจากภายนอก และกระบวนการสร้างเครือข่ายความร่วมมือ ได้รับการประเมินความเหมาะสมในระดับมากที่สุดจากผู้เชี่ยวชาญ สะท้อนถึงศักยภาพในการนำไปใช้เสริมสร้างความเข้มแข็งของเศรษฐกิจฐานรากในระยะยาว
Article Details
1. มุมมองและความคิดเห็นใด ๆ ในบทความเป็นมุมมองของผู้เขียน คณะบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับมุมมองเหล่านั้นและไม่ถือเป็นความรับผิดชอบของคณะบรรณาธิการ ในกรณีที่มีการฟ้องร้องเกี่ยวกับการละเมิดลิขสิทธิ์ ให้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน แต่เพียงผู้เดียว
2. ลิขสิทธิ์บทความที่เป็นของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรีมีลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย การเผยแพร่จะต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรีเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2564). รายงานสถิติการเกษตรรายจังหวัด. กรุงเทพฯ: กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
ชลลดา สุขเจริญ. (2567). การใช้ทุนทางเศรษฐกิจในชุมชนเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งทางสังคม. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนา, 17(1), 95–110.
พีรยา ทรัพยสาร. (2564). การพัฒนาตัวแบบเชิงกลยุทธ์การจัดการธุรกิจอย่างยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชนกลุ่มผลิตภัณฑ์ข้าวฮางในเขตพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศลญา คอนสลัด, อุไร แสนคุณท้าว และชัชวาล ประเสริฐ. (2561). ปัจจัยที่มีผลต่อความเข้มแข็งของกลุ่มเกษตรกรผู้เลี้ยงโคเนื้อและกระบือตามโครงการธนาคารโค-กระบือเพื่อเกษตรกร ตามพระราชดำริในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. กรุงเทพฯ: กรมปศุสัตว์.
ศูนย์วิจัยข้าวเชียงราย. (2566). รายงานประจำปี 2566. สืบค้นเมื่อ 14 มกราคม 2568, จาก https://files.ricethailand.go.th/files/45/documents/page_doc/files-rice-1728458495199.pdf
อนุชา พละกุล พระสมุห์อาคม อาคมธีโร และดาวนภา เกตุทอง. (2566). รูปแบบการสร้างเครือข่ายการพัฒนาเกษตรวิถีพุทธและกระบวนการผลิตสินค้าปลอดภัยเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากของชุมชนในจังหวัดเพชรบุรี. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Altieri, M. A., and Nicholls, C. I. (2022). Agroecology: Emerging innovations in food systems. Springer. USA: California
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3), 297–334. https://doi.org/10.1007/BF02310555
Hitt, M. A., Ireland, R. D., and Hoskisson, R. E. (2024). Strategic management: Competitiveness and globalization (14th ed.). Boston: Cengage Learning.
Kozicka, M., et al. (2024). Smallholder farmers' challenges and opportunities: Implications for sustainable agriculture. Science of The Total Environment, 905, 167845. https://doi.org/10.1016/j.scitotenv.2024.167845
Lawshe, C. H. (1975). A quantitative approach to content validity. Personnel Psychology, 28(4), 563–575. https://doi.org/10.1111/j.1744-6570.1975.tb01393.x
Pretty, J., and Benton, T. G. (2020). Sustainable intensification of agricultural systems. Nature Sustainability, 3(5), 314–319. https://doi.org/10.1038/s41893-020-0500-9
Schroeder, L. D., Sjoquist, D. L., and Stephan, P. E. (1990). Understanding regression analysis: An introductory guide. The United States of America: Sage Publications.
Teece, D. J. (2024). Dynamic capabilities and strategic management: Organizing for innovation and growth. Strategic Management Journal, 45(2), 123–145. https://doi.org/10.1002/smj.3400
