Silpakorn University e-Journal (Social Sciences, Humanities, and Arts)

การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวการสอนแบบปฏิสัมพันธ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อส่งเสริมความสามารถการอ่าน (The development of an English interactive approach and collaborative learning instructional model to enhance reading comprehension ability)

ถิรนันท์ ปานศุภวัชร (Thiranan Pansuppwat), อุบลวรรณ ส่งเสริม (Ubonwan Songserm) — Thu, 25 Apr 2024 00:00:00 +0700

การศึกษาวิจัยเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวการสอนแบบปฏิสัมพันธ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือ และ 2) ประเมินประสิทธิผลการใช้รูปแบบที่สร้างขึ้น โดยเปรียบเทียบความสามารถการอ่านภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจของนักศึกษาก่อนและหลังเรียน และศึกษาความสุขในการเรียนรู้ต่อการเรียนภาษาอังกฤษ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาระดับปริญญาตรี ชั้นปีที่ 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์และเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2564 จำนวน 50 คน ได้มาโดยวิธีการสุ่มอย่างง่าย ใช้กระบวนการวิจัยและพัฒนาร่วมกับระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานวิธี เครื่องมือที่ใช้ ประกอบด้วย 1) รูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวการสอนแบบปฏิสัมพันธ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือ 2) คู่มือการใช้รูปแบบ 3) เครื่องมือประเมินประสิทธิผลของรูปแบบ ได้แก่ แบบทดสอบวัดความสามารถการอ่านภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจ และแบบบันทึกความสุขในการเรียนรู้ สถิติที่ใช้ คือ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า t-test แบบ dependent และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า 1) รูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ ประกอบด้วย 5 องค์ประกอบ ได้แก่ 1.1) หลักการ 1.2) วัตถุประสงค์ 1.3) ขั้นตอนการเรียนรู้ คือ กระตุ้นก่อนอ่าน คาดเดาและวางแผน อ่านและแลกเปลี่ยน และสรุปสิ่งที่อ่าน 1.4) การวัดและประเมินผล และ 1.5) ปัจจัยความสำเร็จ 2) ประสิทธิผลของการใช้รูปแบบ พบว่าความสามารถในการอ่านภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจของนักศึกษาหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และความสุขในการเรียนรู้ของนักศึกษาในภาพรวมอยู่ในระดับมาก และนักศึกษามีความพยายาม กระตือรือร้น และเพลิดเพลินในการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในห้องเรียนเป็นกลุ่มผ่านระบบออนไลน์ เห็นคุณค่าในตนเอง มีเป้าหมายในการพัฒนาตนเอง มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนและผู้สอนผ่านการใช้รูปแบบที่สร้างขึ้น ทั้งนี้ ผลการวิจัยสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการสอนภาษาอังกฤษที่ทำให้ผู้เรียนได้มีโอกาสทำงานเป็นทีมผ่านการใช้กิจกรรมที่หลากหลายและมีความสุขในการเรียน

This research aimed to 1) develop an English interactive approach and collaborative learning instructional model and 2) measure the effectiveness of the model by comparing students’ reading comprehension ability before and after using the instructional model and studying students’ happiness toward the instructional model. The sample group consisted of 50 first-year undergraduate students from the Faculty of Engineering and Industrial Technology, Silpakorn University, enrolled in the second semester of the academic year 2021, selected using a simple random sampling method. The research employed a mixed-method approach, utilizing research and development procedures. The research instruments included: 1) an English interactive approach and collaborative learning instructional model, 2) an instructional manual for the model, and 3) evaluation tools for measuring the effectiveness of the model, including a test measuring English reading comprehension ability and a survey measuring happiness in learning. Mean, standard deviation, dependent t-test, and content analysis were used for data analysis. The study found that: 1) the English teaching model consisted 5 components which are 1.1) principles, 1.2) objectives, 1.3) learning steps, including pre-reading stimulation, prediction and planning, reading and exchanging, and summarizing what is read,1.4) measurement and evaluation, and 1.5) success factors; and 2) the effectiveness of using the model revealed that students’ English reading comprehension ability significantly increased after the intervention at a statistical level of significance of 0.05. Additionally, overall happiness in learning among students was high. Students demonstrated effort, enthusiasm, and enjoyment in various classroom activities conducted as group work through online systems. They recognized their own worth, set goals for self-improvement, and had good interactions with peers and instructors through the use of the developed model. The research findings can be applied to English language teaching to provide learners with opportunities for teamwork through diverse and enjoyable activities, fostering happiness in learning.

การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ และจิตนิสัยทางคณิตศาสตร์ (The development of a learning model to enhance mathematics problem solving ability and mathematical habits of mind)

ชิดชนก ตะโกพร (Chidchanok Tagoporn) — Sat, 20 Apr 2024 00:00:00 +0700

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาและหาประสิทธิภาพของรูปแบบการเรียนรู้ และ 2) ศึกษาประสิทธิผลของรูปแบบการเรียนรู้ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ของโรงเรียนในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครปฐม เขต 2 ที่ศึกษาในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2564 จำนวน 40 คน ได้มาโดยการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย รูปแบบการเรียนรู้ แผนการจัดการเรียนรู้ แบบวัดความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์แบบวัดจิตนิสัยทางคณิตศาสตร์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าทีแบบไม่เป็นอิสระ การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวแบบวัดซ้ำ และค่าร้อยละ ผลการวิจัย พบว่า 1) รูปแบบการเรียนรู้ “PPCC Model” มี 5 องค์ประกอบ คือ 1. หลักการ 2. วัตถุประสงค์ 3. กระบวนการจัดการเรียนรู้ ซึ่งประกอบด้วย 4 ขั้น คือ ขั้นเตรียมพร้อมรับข้อมูล (P: Prepare) ขั้นวางแผนหาวิธีการ (P: Plan) ขั้นเรียนรู้ร่วมกัน (C: Cooperate) และขั้นสรุปการเรียนรู้ (C: Conclude) 4. การวัดและประเมินผล และ 5. ปัจจัยที่เอื้อต่อการจัดการเรียนรู้ โดย “PPCC Model” มีประสิทธิภาพเท่ากับ 85.28/82.81 สูงกว่าเกณฑ์ 80/80 ที่กำหนดไว้ 2) หลังเรียนตามรูปแบบการเรียนรู้ “PPCC Model” นักเรียนมีความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์สูงกว่าก่อนเรียน และ 3) จิตนิสัยทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนที่เรียนโดยใช้รูปแบบ “PPCC Model” มีพัฒนาการที่สูงขึ้น ผลการศึกษาวิจัยสามารถนำไปเป็นแนวทางในการพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์และจิตนิสัยทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนในชั้นเรียนอื่น ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

The purposes of this research were to: 1) develop and assess the effectiveness of a learning model and 2) study the outcome of the learning model. The sample group consisted of 40 first-grade elementary students from schools within the educational district of Nakhon Pathom District 2. These students attended the second semester of the academic year 2021 and were selected using simple random sampling. The research tools used in this study included learning models, learning management plans, mathematics problem-solving ability assessment forms, and mathematical habits of mind assessment forms. Data were analyzed through mean, standard deviation, dependent t-test statistics, repeated measure ANOVA, and percentage. The research findings reveal that: 1) The “PPCC Model” learning approach consists of five components, namely principle, objectives, learning management process, measurement and assessment, and factors influencing learning. The learning management process comprises four stages: preparation to receive information (P: Prepare), planning the method (P: Plan), cooperative learning (C: Cooperate), and concluding the learning (C: Conclude). The “PPCC Mode” demonstrates effectiveness with scores of 85.28/82.81, surpassing the set criteria of 80/80; 2) After learning following the “PPCC Model,” the students demonstrate higher mathematics problem-solving abilities compared to before the instruction; and 3) mathematical habits of mind in students learning through the “PPCC Model” show improved development. The findings can be utilized as guidelines for developing a learning model to enhance students’ mathematical problem-solving abilities and mathematical habits of mind effectively in other classrooms.

ศิลปะจัดวาง: การเดินทางกับชีวิตคนเมือง (Installation art: The journey with urban life)

ณัฐณิชา ณัฏฐากรกิตติ (Nutnicha Nutthakornkitti) — Thu, 25 Apr 2024 00:00:00 +0700

โครงการวิจัยเชิงสร้างสรรค์ “ศิลปะจัดวาง: การเดินทางกับชีวิตคนเมือง” มีวัตถุประสงค์สะท้อนให้เห็นผลของสภาวะจิตใจของคนเมืองที่เกิดจากปัจจัยการใช้เวลาในการเดินทางด้วยระบบขนส่งสาธารณะในเมืองที่เกินเลยเวลาส่วนกิจกรรมอื่นๆ ในชีวิต จากการศึกษากรณีการสำรวจรวบรวมข้อเท็จจริงในพื้นที่ถนนพัฒนาการถึงพญาไท กรุงเทพมหานคร พบว่าระบบการจราจรและระบบรถโดยสารขนส่งสาธารณะมีความหนาแน่น สภาพแวดล้อมที่อยู่บนรถ ประสิทธิภาพของรถโดยสารที่ไม่ได้มาตรฐาน ระยะเวลาการเดินทางที่ยาวนาน ซึ่งส่งผลกระทบต่อสุขภาพทางร่างกาย และสภาวะทางอารมณ์ของคนเมือง ด้วยกระบวนการสร้างสรรค์งานศิลปกรรมในรูปแบบผลงานศิลปะจัดวาง (installation) ผู้วิจัยนำเสนอผลงานศิลปกรรม 3 ประเด็น ได้แก่ ประเด็นที่ 1 ภาพเหตุการณ์สภาพแวดล้อมของความเป็นเมือง ประเด็นที่ 2 พฤติกรรมการโพสต์ระบายความรู้สึกขณะเดินทางจากโซเชียลมีเดีย (social media) และประเด็นที่ 3 การสิ้นสุดของเวลาเดินทางที่มากเกินเลยในแต่ละวัน ผลงานศิลปกรรมสะท้อนแนวคิดเชื่อมโยงแสดงภาพของปัญหาที่ส่งผลต่อการรับรู้ทางอารมณ์สะเทือนใจ การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ร่วมกัน ถ่ายทอดเนื้อหาเรื่องราวช่วงระยะเวลาเดินทางในเมืองหลวง เพื่อทำให้เกิดการตระหนักถึงคุณภาพชีวิตของคนเมือง

The creative research project “Installation art: The journey with urban life” aims to reflect the mental state of urban dwellers resulting from spending excessive time commuting via public transportation systems, which often exceeds time allocated for other activities in their life. Through a case study exploring and gathering factual evidence in the development area between Phattanakan and Phraya Thai Road in Bangkok, it is evident that factors such as congestion, environmental conditions, unstandardized transportation, and daily commute times all impact the physical and mental health of urban residents. The artworks, presented as installation art, represent three main aspects: the depiction of the metropolitan environment, behaviors of posting and expressing emotions on social media during commuting, and the culmination of excessive daily commuting times. These artworks reflect conceptual ideas and depict images of the issues, evoking emotional responses that resonate with viewers and convey the narrative of urban journey experiences in the capital city. The aim is to raise awareness about the quality of life of urban residents.

การสูญเสียทักษะสังคมของผู้เรียนในชั้นประถมศึกษาหลังการแพร่ระบาดของโควิด-19 (The diminished social skills in elementary school students after the COVID-19 pandemic)

Fri, 12 Apr 2024 00:00:00 +0700

หลังจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 ผู้เรียนในชั้นประถมศึกษาประสบกับปัญหาการสูญเสียทักษะสังคมเมื่อกลับมาเรียนในสถานการณ์ปกติ ด้วยเหตุที่ทักษะสังคมเป็นทักษะพื้นฐานสำคัญในการอยู่ร่วมกันในสังคมและเป็นสิ่งที่สะท้อนความเป็นมนุษย์ เพราะมนุษย์เรียนรู้จากการปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น และถ่ายทอดออกมาเป็นพฤติกรรม สีหน้า ท่าทาง การสื่อสาร ซึ่งมาจากความคิด ทัศนคติภายในตนเอง ทักษะสังคม ประกอบด้วย 1) ความสามารถในการสื่อสารความรู้สึกนึกคิดของตนเอง 2) ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของตนเองอย่างเหมาะสม 3) ความสามารถในการรับรู้และตีความเหตุการณ์รอบตัว และ 4) ความสามารถในการแก้ปัญหาทางสังคมที่เกิดขึ้นอย่างเหมาะสม องค์ประกอบที่กล่าวมาข้างต้นยิ่งสะท้อนให้เห็นถึงปัญหาที่ผู้เรียนขาดการปฏิสัมพันธ์ร่วมกับผู้อื่นเป็นระยะเวลานาน ทักษะสังคมจึงเป็นทักษะที่ต้องได้รับการฝึกฝนพัฒนาให้เหมาะสมกับผู้เรียนในแต่ละช่วงวัย ซึ่งแต่ละช่วงวัยจะมีพัฒนาการทางบุคลิกภาพซึ่งเป็นผลมาจากการปฏิสัมพันธ์กับสังคมที่แตกต่างกันไป ทักษะสังคมจึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรถูกละเลย ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งผู้ปกครอง ครูผู้สอน โรงเรียน และรัฐบาล ควรศึกษาแนวทางในการพัฒนาทักษะสังคมสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา รวมทั้งการตระหนักถึงความสำคัญและให้การสนับสนุนในการพัฒนาทักษะที่จำเป็นเหล่านี้ เพราะในการจัดการเรียนรู้และประสบการณ์การเรียนรู้นั้น มีเป้าหมายเพื่อพัฒนาผู้เรียนให้เกิดการเรียนรู้อย่างเป็นองค์รวม กล่าวคือ ผู้เรียนต้องได้รับการเรียนรู้ครบในทุกมิติ ไม่ว่าจะเป็นด้านอารมณ์ สังคม สติปัญญา และร่างกาย

Following the COVID-19 pandemic, elementary school students encounter a decline in social skills upon returning to normal school setting. Social skills are crucial for societal coexistence and reflect humanity, as humans learn through their interactions with others and express behaviors, facial expressions, gestures, and communication rooted in their thoughts and attitudes. The social skills encompass: 1) the ability to communicate one’s feelings and thoughts; 2) the ability to manage emotions appropriately; 3) the ability to perceive and interpret events in one’s surroundings; and 4) the ability to address social problems effectively. The elements mentioned above underscore the challenges faced by students lacking prolonged social interactions. Thus, social skills are abilities that must be trained and developed appropriately for each stage of a student’s life. Each developmental stage is associated with personal and social growth influenced by social interactions. Social skills should not be overlooked. Those involved, including parents, teachers, schools, and the government, should study guidelines for fostering social skills in elementary school students. This involves recognizing the importance of these skills and providing necessary support for their development. In managing learning and educational experiences, the goal is to foster holistic learning for students, encompassing emotional, social, intellectual, and physical dimensions.