THE POTENTIAL FOR SUSTAINABLE COMMUNITY-BASED TOURISM OF KHLONG YONG SUB-DISTRICT, PHUTTHAMONTHON DISTRICT NAKHON PATHOM PROVINCE

Authors

  • Poonsup Setsri Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom
  • Suchitra Rimdusit Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom

Keywords:

The potentials, Tourism Management, Khlong Yong Sub-district

Abstract

     The purposes of this research were to study the potentials for sustainable community-based tourism management, a case study of Khlong Yong and to compare the differences in the potential of sustainable community-based tourism management of Klong Yong Sub-district, Nakhon Pathom Province classified by personal factors. This was a quantitative research. The sample groups gained by means of a quota sampling method were 100 people in Khlong Yong Community, consisting of 50 males and 50 females. The researcher collected data by using the questionnaire, having a confidence level of .76. The analysis method employed descriptive statistics including frequency, percentage, and t test, F test (One way ANOVA) with a significance of .05.       
       It was found that most of them were between 50-60 years of age, followed by those aged between 41-50. Most of them were agriculturalists, followed by merchants. Their education was mostly below undergraduate level. Their average income was 10,001-20,000 baht. They saw that the Khlong Yong Community Nakhon Pathom Province had potentials for sustainable community-based tourism management at the highest level ( =4.58, SD=0.41), with the potential to manage the area community ( =4.64, SD=0.48), followed by the capacity to manage services and knowledge of the community for tourists ( = 4.61, SD=0.49), community tourism resource management potential ( =4.55, SD=0.55) and the management potential of the community's personnel ( =4.53, SD=0.55).

      Regarding the hypothesis test, it was found that, for personal factors, people with different genders and ages had different opinions towards the potential for sustainable community-based tourism management with the statistical significance at .05 level. However, those with different education, occupation, and income did not have significantly different opinions towards the potential for sustainable community-based tourism management.

Author Biographies

Poonsup Setsri , Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ Asst. Prof., Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom

Suchitra Rimdusit, Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom

Lecture, Tourism Industry and Hospitality Management, College of Hospitality Industry Management   Suan Sunandha Rajabhat University Nakhonpathom

References

กรมการพัฒนาชุมชน. (2561). คู่มือการบริหารโครงการหมู่บ้าน OTOP เพื่อการท่องเที่ยว (OTOP Village) 8 เส้นทาง (ออนไลน์).

เข้าถึงได้จาก: https://www.shorturl.asia/8A1Oe [2564, 20 มีนาคม].

จิราพร เวชวงศ์และสุชาดา สกลกิจรุ่งโรจน์. (2560). ความแตกต่างระหว่างบุคคลที่มีผลต่อความอยู่ดีมีสุขเชิงอัตวิสัยของนักศึกษา

ปริญญาตรี. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 11(2), หน้า 25-33.

นัขนลิน อินทนุพัฒน์. (2563). ศักยภาพชุมชนเพื่อการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษาชุมชนอ่างเก็บน้ำลำพอก จังหวัดสุรินทร์.

วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 39(2), หน้า 61-73.

บุญชม ศรีสะอาด. (2535). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาสน์.

รติตา แก้วจุลกาญจน์. (2554). ชุมชนคลองโยง อำภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม ศึกษาประเด็นการจัดการที่ดิน (ออนไลน์).

เข้าถึงได้จาก: http://k-rc.net/imageupload/23902/C_Kongyong.pdf [2564, 20 มีนาคม].

วิเชียร เกตุสิงห์. (2538). สถิติที่ใช้ในการวิจัย. กรุงเทพฯ: กองการวิจัย สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

ศศิชา หมดมลทิล. (2562). ท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีสู่ความยั่งยืน (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: https://www.gsbresearch.or.th/wp-

content/uploads/2019/10/GR_report_travel_detail.pdf [2564, 25 มีนาคม].

สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). CULTURE+CREATIVE TOURISM การท่องเที่ยวสร้างสรรค์สถานการณ์

การท่องเที่ยวของประเทศไทยไตรมาส 4/2562. รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว REVIEW, 1(3), หน้า 1-62.

สุจิตตรา ภูมิพนา. (2562). แนวทางในการพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างยั่งยืนโดยใช้หลักการส่งเสริมการท่องเที่ยว กรณีศึกษาชุมชน

บ้านศาลาดิน อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. ใน การประชุมวิชาการนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติด้านมนุษยศาสต์และ

สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา ครั้งที่ 2 (หน้า 1531-1544). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.

สุวิมล ติรกานันท์. (2548). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางสู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 4).กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย.

Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16, pp. 297-334.

Strydom, A. J., Mangope, D. & Henama, U. S. (2018). Lessons learned from Successful Community-Based Tourism

Case Studies from the Global South. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 7(5), pp. 1-13.

Downloads

Published

2023-05-14

Issue

Section

บทความวิจัย