การสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์ ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยว และแรงจูงใจที่ส่งผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบต ของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทย
คำสำคัญ:
การสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์, ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยว, แรงจูงใจบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับการสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์ ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยว แรงจูงใจ และการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบตของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทย และ 2) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบตของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทย กลุ่มตัวอย่างเป็นนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไปที่ตัดสินใจเลือกท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบต จำนวน 385 คน ด้วยการเลือกตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามออนไลน์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ประกอบด้วย สถิติพรรณนา ได้แก่ ความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติอนุมาน คือการวิเคราะห์ความถดถอยเชิงพหุ (Multiple Regression Analysis) ด้วยการเลือกตัวแปรโดยวิธีนำตัวแปรเข้าทั้งหมด (Enter Regression)
ผลการศึกษาพบว่าระดับความคิดเห็นการสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์ ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยว แรงจูงใจ และการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบตของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทยอยู่ในระดับมาก การสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์ (β=.32) ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยว (β=.28) และแรงจูงใจ (β=.22) มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบตของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทยอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สามารถทำนายการตัดสินใจท่องเที่ยวเขตปกครองตนเองทิเบตของนักท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทยได้ร้อยละ 53.90
เอกสารอ้างอิง
จาง หลิง. (2559). รูปแบบการดำเนินชีวิต ความไว้วางใจ บุคลิกภาพ ภาพลักษณ์ และความดึงดูดใจ ของสถานที่ท่องเที่ยวที่มีผลต่อการตัดสินใจเดินทาง มาท่องเที่ยวที่กรุงเทพมหานครของนักท่องเที่ยวชาวจีน. การค้นคว้าอิสระปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เดลินิวส์ออนไลน์. (2566). ทิเบตผลักดันการพัฒนาคุณภาพสูง ส่งเสริมการท่องเที่ยว (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: https://www.dailynews.co.th/news/2008467 [2566, 6 เมษายน].
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูล. (2555). การพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย: คุณสมบัติการวัดเชิงจิตวิทยา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรชนก เหลืองอ่อน. (2559). การรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความตั้งใจเดินทางไปท่องเที่ยวไต้หวันของนักท่องเที่ยวชาวไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
มณีหยก พานิช. (2564). ภาพลักษณ์ของแหล่งท่องเที่ยวและแรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจในการมาเยือน เกาะหลีเป๊ะ จังหวัดสตูล. การค้นคว้าอิสระปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว, คณะการท่องเที่ยวและการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว ปีที่ 3 ฉบับที่ 2/2565 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://www.mots.go.th/news/category/700 [2566, 14 เมษายน].
หลี เฉิงฉวย และบุณฑวรรณ วิงวอน. (2561). ตัวกำหนดการตัดสินใจของนักท่องเที่ยวชาวจีนในการเลือกแหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดเชียงใหม่. สักทอง : วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 24 (ฉบับพิเศษ), หน้า 153-163.
อัครวัฒน์ ทรัพย์มณีสมชัย และธนกร สิริสุคันธา. (2562). การสื่อสารแบบปากต่อปากทางอิเล็กทรอนิกส์และส่วนประสมทางการตลาด ที่มีต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวในประเทศไทยของกลุ่มเจเนอเรชั่นวาย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่, 5(1), หน้า 51-66.
อรุณรุ่ง อนุรักษ์สกุล. (2558). บทบาทของเขตปกครองตนเองทิเบตต่ออุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจีน (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: http://isas.arts.su.ac.th/?p=2351 [2566, 9 เมษายน].
Baloglu, S., & McCleary, Ken W. (1999). A model of destination image formation. Annuals of tourism Research, 26(4), pp. 868-897.
Beard, J.G., & Ragheb, M.G. (1983). Measuring Leisure Motivation. Journal of Leisure Research, 15(3), pp. 219-228.
Cochran, W.G. (1977). Sampling Techniques (3rd ed.). New York: John Wiley & Sons.
Crompton L. (1979). Motivations for pleasure vacation. Annals of Tourism Research, 6(1), pp. 408-424.
Gaiserc, T. J., & Schreiner, A., E. (2009). Research Standards and Ethical Consideration. In A Guide to Conducting Online Research. (pp. 25-35). SAGE Publications Asia-Pacific Pte Ltd, Singapore.
Jalilvand, M. R., Samiei, N., Dini, B., & Manzari, P. Y. (2012). Examining the structural relationships of electronic word of mouth, destination image, tourist attitude toward destination and travel intention: An integrated approach. Journal of destination marketing & management, 1(1-2), pp. 134-143.
Likert, R. (1970). The Human Resources: Cases and Concept. New York: Hart Cout Brace B. World in Cooperated.
Rovinelli, R., & Hambleton, R. (1976). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. In Paper presented at the annual meeting of AERA, San Francisco. Eric Document # ED121845. (pp. 19-23), San Francisco: CA, Educational Research Association.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
