ปัญหาและอุปสรรคในการบังคับใช้พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547
คำสำคัญ:
พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ปัญหาและอุปสรรคในการบังคับใช้พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 เพื่อประโยชน์แก่ผู้ประกอบการและนักท่องเที่ยวหรือผู้ที่เข้าพักโรงแรมต่อไป โดยศึกษากฎหมายของต่างประเทศ ได้แก่ สหรัฐอเมริกา และญี่ปุ่น เป็นแนวทาง เนื่องจากทั้งสองประเทศมีโรงแรมที่ได้มาตรฐานหลายแห่ง และใช้กฎหมายควบคุมที่มีประสิทธิภาพ เพื่อหาแนวทางแก้ไขปรับปรุงกฎหมายดังกล่าวของไทยให้สามารถบังคับใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและสอดคล้องตามหลักสากล ผลการวิจัยพบว่า ปัญหาเกี่ยวกับการปล่อยน้ำเสียของโรงแรม พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 ไม่ได้มีหลักเกณฑ์ในเรื่องการควบคุมระบบและมาตรฐานภายในโรงแรม โดยเฉพาะเรื่องการปล่อยน้ำเสียของโรงแรมนั้น ปัญหาการกำหนดระยะเวลาในการแจ้งการเข้าพักของนักท่องเที่ยวต่างชาติ เพราะกฎหมายกำหนดระยะเวลาให้ผู้จัดการโรงแรมนำส่งสำเนาทะเบียนผู้พักในแต่ละวันไปให้นายทะเบียนทราบทุกสัปดาห์นั้น กำหนดระยะเวลาดังกล่าวหากนำมาใช้บังคับกับกรณีโรงแรมนั้นอยู่ห่างไกลจากในเมืองหรือห่างไกลความเจริญ การคมนาคมยังเป็นข้อจำกัดอาจทำให้เกิดปัญหา เช่น การหลีกเลี่ยงไม่แจ้งตามกฎหมาย เป็นต้น ปัญหาเกี่ยวกับระยะความกว้างของทางเข้าออกรถ เพราะแม้ว่าจะมีข้อกำหนดในเรื่องความกว้างของทางเข้าออกรถไว้ในพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร (ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2558 ประกอบกับข้อบัญญัติกรุงเทพมหานครเรื่องควบคุมอาคาร พ.ศ. 2544 แต่ในปัจจุบันยังพบปัญหาระยะความกว้างของทางเข้าออกรถยนต์ภายในโรงแรมในหลาย ๆ โรงแรมยังไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของกฎหมายฉบับดังกล่าว ปัญหากรอบคุณสมบัติของพนักงานโรงแรม พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 ไม่ได้กำหนดกรอบคุณสมบัติของพนักงานโรงแรมไว้ ส่งผลให้บุคคลที่สมัครเป็นพนักงานโรงแรมไม่จำเป็นต้องมีคุณสมบัติตามหลักเกณฑ์ที่กฎหมายกำหนดไว้ แต่เป็นไปตามนโยบายของแต่ละโรงแรม ซึ่งก่อให้เกิดข้อเสียคือ โรงแรมแต่ละแห่งสามารถกำหนดเงื่อนไขหรือกรอบในการรับพนักงานโรงแรมได้เอง
ผู้วิจัยเห็นควรให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 คือ เพิ่มเติมพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 เป็นมาตรา 34/1กำหนดหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการสร้างระบบบำบัดน้ำเสีย และแก้ไขเพิ่มเติมเรื่องกำหนดระยะเวลาในการแจ้งการเข้าพักของนักท่องเที่ยวต่างชาติตามพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 มาตรา 35 ประกอบมาตรา 36 โดยขยายกำหนดเวลาเกี่ยวกับการนำส่งสำเนาทะเบียนผู้พักในแต่ละวันไปให้นายทะเบียนทราบทุกสัปดาห์ เป็นให้นำส่งสำเนาทะเบียนผู้พักในแต่ละวันไปให้นายทะเบียนทราบทุกหนึ่งเดือน
เอกสารอ้างอิง
ประเทศไทย.
ชลามรินทร์ สมพงษ์. (2553). มุมมองของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มีต่อการท่องเที่ยวหัวหิน. ปริญญา นิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์ สิ่งแวดล้อม, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2554). องค์การที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว: ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการท่องเที่ยว
และอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพลส แอนด์ดีไซน์.
วิวัฒน์ แสงเพ็ชร. (2558). ปัจจัยส่วนบุคคล แรงจูงใจในการทำงาน และสภาพแวดล้อมที่มีผลผูกพันต่อ
องค์กรของพนักงานธุรกิจโรงแรมระดับ 5 ดาว โรงแรมแห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานครและ
ปริมณฑล. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เสริมสกุล ศรีน้อย. (2554). การศึกษามาตรฐานความปลอดภัยด้านอัคคีภัยเพื่อการรับรองมาตรฐานระดับ
สากล กรณีศึกษา โรงพยาบาลเอกชนในอาคารสูง. การค้นคว้าอิสระวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารทรัพยากรอาคาร, คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี