การศึกษาองค์ประกอบพฤติกรรมความใส่ใจของนักศึกษาวิชาชีพครู
คำสำคัญ:
ความใส่ใจ, พฤติกรรม, นักศึกษาวิชาชีพครูบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบพฤติกรรมเอาใจใส่ของนักศึกษาวิชาชีพครูมหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ดำเนินการวิจัยโดยใช้หลักการวิจัยและพัฒนา เพื่อศึกษาองค์ประกอบพฤติกรรมความใส่ใจ กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาวิชาชีพครูมหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จำนวน 530 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบหลายขั้นตอน (multi-stage random sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามองค์ประกอบพฤติกรรมสร้างสรรค์สังคมและแบบสัมภาษณ์ ใช้การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณจากแบบสอบถามองค์ประกอบพฤติกรรมสร้างสรรค์สังคม ด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสอง (the second confirmatory factory analysis: CFA) เพื่อตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างขององค์ประกอบพฤติกรรมสร้างสรรค์สังคมของของนักศึกษาวิชาชีพครูมหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พบว่าองค์ประกอบพฤติกรรมความใส่ใจมี 4 ด้าน ได้แก่ การเข้าใจผู้อื่น การส่งเสริมผู้อื่น การรู้จักให้โอกาสผู้อื่น และการตระหนักถึงทัศนะของกลุ่ม
เอกสารอ้างอิง
จรินทิพย์ โคธีรานุรักษ์. (2550). จิตวิทยาทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ชญารัตน์ สว่างพร้อม. (2550). การพัฒนาแบบวัดเหตุผลและเชิงจริยธรรมด้านความมีวินัยและด้านความ รับผิดชอบ สำหรับนักศึกษาสถาบันอาชีวศึกษา ภาคกลาง 3. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). การวิเคราะห์อภิมาน. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพมาศ อุ้งพระ (ธีรเวคิน). (2553). จิตวิทยาสังคม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
. (2549). ผลการสนับสนุนทางสังคมและความเด่นชัดของกลุ่มต่อการลดความไม่ คล้องจองของพฤติกรรมการช่วยเหลือ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยา พัฒนาการ, คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเวศ วะสี. (2553). ธรรมชาติของสรรพสิ่ง: การเข้าถึงความจริงทั้งหมด. กรุงเทพฯ: กรีน-ปัญญาญาณ.
ปริญญา ฤกษ์อรุณ. (2548). ลักษณะทางจริยธรรมของวัยรุ่นตอนปลายที่มีพฤติกรรมอาสาช่วยเหลือผู้อื่น. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาพัฒนาการ, คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2532). ความมุ่งหมายของวิชาพื้นฐานทั่วไป: โครงการพัฒนาวิชาชีพ อุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาอุดมศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยนต์ ชุ่มจิต. (2553). ความเป็นครู (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โอ เอส พริ้นเฮ้าส์.
สมบัติ ท้ายเรือคำ. (2553). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย. มหาสารคาม: ภาควิชาวัดผลและวิจัยการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อัญชลี วิทยาพิพัฒน์. (2546). การศึกษาการอบรมเลี้ยงดูแบบรักสนับสนุน การเห็นคุณค่าในตนเองและ พฤติกรรมเอื้อเฟื้อของนักเรียนวัยรุ่น. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
Bierhoff, Hans-Werner. (2002). Prosocial behaviour. New York, NY: Psychology Press.
Dovidio, John F., et al. (2006). The social psychology of prosocial behavior. New York, NY: Routledge.
Eisenberg, N. (2000). Empathy and sympathy. In M. Lewis & J. M. Haviland Jones (Eds.), Handbook
of emotions (2nd ed.) (pp. 677-691). New York, NY: Guilford.
Goleman, D. (1998). Working with emotional intelligence. New York, NY: Bantam Books.
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An introductory analysis. New York, NY: Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
