รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมชุมชนบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
การตลาดท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม, ชุมชนบางหลวงบทคัดย่อ
บทความนี้ศึกษาการดำเนินงานด้านการตลาดท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม และเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยเรื่อง “รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมในชุมชนบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม” โดยลักษณะสำคัญของการดำเนินงานด้านการตลาดท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมจะต้องสามารถตอบสนองความต้องการและสร้างความพึงพอใจให้กับนักท่องเที่ยวกลุ่มเป้าหมาย พร้อมทั้งคำนึงถึงคุณค่าและความสำคัญทางมรดกวัฒนธรรมในแหล่งท่องเที่ยว เพื่อให้เกิดการพัฒนาการท่องเที่ยวควบคู่ไปกับการอนุรักษ์มรดกวัฒนธรรม พบว่าปัจจัยที่มีผลต่อการดำเนินงานด้านการตลาดท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมประกอบด้วย 1) นักท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และ 2) ส่วนประสมทาง
การตลาด 7 ด้าน (7Ps) ได้แก่ ผลิตภัณฑ์ (product) ราคา (price) ช่องทางการจัดจำหน่าย (place) การส่งเสริม
ด้านการท่องเที่ยว ส่งผลให้จำนวนนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นและก่อให้เกิดรายได้แก่ชุมชน และส่งผลดีต่อเศรษฐกิจโดยรวมของประเทศภายใต้การอนุรักษ์มรดกวัฒนธรรมในแหล่งท่องเที่ยว ดังนั้น บทความนี้จึงเน้นการศึกษาการดำเนินงานด้านการตลาดท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม ซึ่งเป็นตัวแปรสำคัญที่จะนำไปสู่รูปแบบการตลาดที่เหมาะสมในการสร้างความสมดุลระหว่างการพัฒนาการท่องเที่ยวและการอนุรักษ์มรดกวัฒนธรรมของชุมชน เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนต่อไปการตลาด (promotion) ลักษณะทางกายภาพ (physical evidence) กระบวนการให้บริการ (process) และบุคลากร (people) ซึ่งองค์ประกอบเหล่านี้จะเป็นตัวแปรสำคัญที่นำไปสู่รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมในพื้นที่ชุมชนบางหลวงต่อไป
เอกสารอ้างอิง
วารสารนักบริหาร, 32(4), หน้า 139-146.
บุณยสฤษฏ์ อเนกสุข. (2558). ยล เยี่ยม เยือน เหย้า: แนวคิดและทฤษฎีว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม.
พิษณุโลก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ธรรมสาร.
Bitner, Mary Jo, et al. (1995). The service encounter. In E. G. Bateson (ed.), Managing service
marketing: Text and Reading (4th ed.). Chicago, IL: The Dryden Press.
Boyd, S. W. (2002). Cultural and heritage tourism in Canada: Opportunities, principles and challenges.
Tourism and Hospitality Research, 3(3), pp. 211-233.
Brain, P., et al. (2012). Cultural and heritage tourism: A handbook for community champions.
Ontario, Canada: Ministry of Culture and Heritage.
Christopher, H. Lovelock, & Wirtz, Jochenl. (2007). Service marketing: People, technology, strategy.
Boston, MA: Prentice Hall.
Christou, E. (2005). Heritage and cultural tourism: A marketing-focused approach. In International
cultural tourism: Management, implications and cases. Oxford, UK: Elsevier.
Dibb, S., & Simkin, L. (2002). Marketing concepts, techniques and strategies. London, UK: Houghton
Mifflin.
Kotler, P., Bowen, J. & Makens, J. (2003). Marketing for hospitality and tourism. Upper Saddle River,
NJ: Pearson Education.
McIntosh, Robert W., & Goeldner, Charles R. (1984). Tourism principle, practices, philosophies.
New York, NY: John Wiley and Sons.
Misiura, S. (2006). Heritage marketing. Oxford, UK: Butterworth-Heinemann.
Richards, G. (Ed.). (2005). Cultural tourism in Europe. Wallingford, UK: CAB International.
UNESCO. (2003). Convention concerning the protection of the world cultural and natural heritage.
Available: http://whc.unesco.org/en/conventiontext.
Vecco, M. A. (2010). A definition of cultural heritage: From the tangible to the intangible. Journal of
Cultural Heritage, 11(3), pp. 321-324.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
