หลักสูตรการฝึกอบรมพัฒนาสมรรถนะผู้นำชุมชนของจังหวัดลำปาง

ผู้แต่ง

  • พรนับพัน วงศ์ตระกูล มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่

คำสำคัญ:

สมรรถนะผู้นำ, หลักสูตรการฝึกอบรม, ผู้นำชุมชน

บทคัดย่อ

            การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและประเมินหลักสูตรฝึกอบรมผู้นำชุมชนต้นแบบของจังหวัดลำปาง  ดำเนินการวิจัยในรูปแบบของการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้มาจากการคัดเลือกผู้นำชุมชน จำนวน 40 คน แบบเจาะจง ซึ่งมาจาก 4 ชุมชนในจังหวัดลำปางที่ได้รับรางวัลระดับจังหวัดหรือระดับประเทศระหว่างปี พ.ศ. 2551-2561 และผู้ที่มีศักยภาพเป็นผู้นำ จำนวน 20 คน โดยผู้วิจัยทำการสนทนากลุ่มย่อยเพื่อสร้างหลักสูตร จากนั้นจัดการฝึกอบรมให้กับกลุ่มตัวอย่างเพื่อพัฒนาสมรรถนะผู้นำชุมชน ซึ่งเครื่องมือที่ใช้ในการพัฒนาและประเมินหลักสูตร ได้แก่ แบบคำถามสำหรับการสนทนากลุ่มย่อย แบบประเมินความเหมาะสมของหลักสูตรและแบบประเมินผลการจัดอบรม  การวิเคราะห์เชิงคุณภาพใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา สำหรับสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์แบบสอบถาม ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า หลักสูตรการฝึกอบรมพัฒนาสมรรถนะผู้นำชุมชนของจังหวัดลำปาง ประกอบด้วยสมรรถนะของผู้นำ 5 ด้าน ได้แก่ 1) องค์ความรู้ที่จำเป็นต่อการปฏิบัติงาน 2) ทักษะผู้นำชุมชน 3) ความสามารถพิเศษของผู้นำ 4) การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับบุคคลอื่น และ 5) บุคลิกภาพและการแสดงออกของผู้นำ ผลการประเมินหลักสูตรพบว่า หลักสูตรมีความเหมาะสมสำหรับการนำไปใช้ คิดเป็นค่าเฉลี่ยได้ 4.46 โดยผู้เข้าร่วมอบรมมีองค์ความรู้และความเข้าใจเรื่อง ภาวะผู้นำและการบริหารจัดการเพิ่มมากขึ้น มีความพึงพอใจในภาพรวมจากการเข้าร่วมฝึกอบรมในระดับมากที่สุด

เอกสารอ้างอิง

กันย์กัญญา ใจการวงค์สกุล. (2560). การพัฒนาความรู้ทางกฎหมายแก่ชุมชนเพื่อเกิดประโยชน์ ในการจัดการปัญหาหนี้สินของประชาชน. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 10(1), หน้า 195-219.
กิตติศักดิ์ แพรวพรายรัตน์. (2553). พฤติกรรมผู้นำของผู้บริหารในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอ หนองแค จังหวัดสระบุรี. วิทยานิพนธ์วิศวกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารงาน ก่อสร้างและสาธารณูปโภค, สำนักวิชาวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
ทวนธง ครุฑจ้อน. (2552). กระเทาะปัญหาธรรมาภิบาลในองค์การภาครัฐ: บทวิเคราะห์จากกรณีศึกษา. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 4(2), หน้า 269-280.
บงกช สุทัศน์ ณ อยุธยา. (2561). การพัฒนาสินค้าหัตถกรรมเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวบ้านถวายโดยชุมชน. วารสารธรรมศาสตร์, 37(1), หน้า 125-149.
พิชญ์ณิฐา พรรณศิลป์, สัญญา เคณาภูมิ และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2558). บทบาทของผู้บริหาร ท้องถิ่นในศตวรรษที่ 21. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 3(2), หน้า 146-161.
สถาบันการศึกษานอกโรงเรียนภาคเหนือ. (2560). คู่มือการพัฒนาหลักสูตรสำหรับครู กศน. ลำปาง: โรงพิมพ์บอยการพิมพ์.
สมบัติ บุญเลี้ยง, อารีย์ นัยพินิจ และธงพล พรหมสาขา ณ สกลนคร. (2555). ลักษณะภาวะของผู้นำที่ดีในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์, 29(2), หน้า 97-112.
สิริกร อุทัยพัฒน์. (2557). ภาวะผู้นำท้องถิ่นยุคใหม่และยุทธศาสตร์เศรษฐกิจชุมชนเพื่อการพัฒนาชุมชนาธิปไตย ศึกษาเฉพาะกรณีสหกรณ์ชุมชน จังหวัดระยอง จันทบุรี และตราด. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 10(1), หน้า 51-58.
สุภารดี สวนโสกเชือก และคณะ. (2560). การพัฒนาสมรรถนะผู้นำชุมชนในการบริหารจัดการเศรษฐกิจชุมชนในจังหวัดสุรินทร์ ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ นวัตกรรมและเทคโนโลยีวิชาการ 2017 วิจัยจากองค์ความรู้สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน (หน้า 482-493). สุรินทร์: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.
เสาวรส ประเทืองชัยศรี. (2552). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำแบบอย่างของหัวหน้างานการพยาบาลกับ ความสุขในการทำงานของพยาบาลวิชาชีพในโรงพยาบาลชุมชน เขต 13. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต แขนงวิชาการบริหารการพยาบาล, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Stufflebeam, Daniel L., & Shinkfield, Anthony J. (2007). Evaluation theory, models and applications. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-12-31

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย