สิทธิของผู้ต้องหาในการอุทธรณ์คำสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราวในชั้นสอบสวน

บทคัดย่อ

                การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎี และกฎหมายคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาในการอุทธรณ์คำสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราวในชั้นสอบสวนโดยศึกษาเปรียบเทียบกับกฎหมายของต่างประเทศและกฎหมายของประเทศไทย รวมถึงวิเคราะห์ปัญหาที่ผู้ต้องหาไม่มีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราวในชั้นสอบสวน รวมถึงปัญหาระยะเวลาการควบคุมตัวผู้ต้องหาในชั้นสอบสวน ตลอดจนปัญหาบุคคลผู้มีอำนาจในการพิจารณาใช้ดุลยพินิจไม่ปล่อยตัวชั่วคราวในชั้นสอบสวน ซึ่งส่งผลกระทบต่อสิทธิเสรีภาพของผู้ต้องหาเพื่อหาแนวทางในการแก้ไขปัญหาดังกล่าว พบว่าเมื่อบุคคลถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมดำเนินคดีตามกฎหมาย ย่อมตกเป็นผู้ต้องหาและถูกควบคุมตัวไว้เพื่อสอบสวนที่สถานีตำรวจภายในเวลา 48 ชั่วโมง นับแต่เวลาที่ผู้ถูกจับถูกนำตัวไปถึงที่ทำการของพนักงานสอบสวน ผู้ต้องหาประสงค์ที่จะขอปล่อยตัวชั่วคราวโดยยื่นเสนอต่อผู้มีอำนาจพิจารณาคือ หัวหน้าพนักงานสอบสวน เมื่อผู้มีอำนาจพิจารณาแล้วสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราว คำสั่งดังกล่าวถือเป็นที่สิ้นสุด การพิจารณาการคัดค้านการควบคุมตัวในชั้นสอบสวนไม่ได้ถูกบัญญัติไว้ในกฎหมายและระยะเวลาในการควบคุมตัวผู้ต้องหาในชั้นสอบสวนก่อนฟ้องคดียาวนานเกินไปสำหรับบางคดี รวมถึงการใช้ดุลยพินิจของผู้มีอำนาจในการสั่งไม่ให้ปล่อยตัวชั่วคราว ขาดการตรวจสอบถ่วงดุลอาจ อาจทำให้ผู้ต้องหาเสียสิทธิและเสรีภาพ และไม่ได้รับความเป็นธรรมจากกระบวนการยุติธรรม จึงเห็นควรเพิ่มเติมข้อความตามวรรคท้ายประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 108/1 โดยบัญญัติว่า “ให้ผู้ต้องหามีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราว วิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 108/1 โดยบัญญัติว่า “ให้ผู้ต้องหามีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งไม่ปล่อยตัวชั่วคราว ในชั้นสอบสวนต่อผู้บังคับบัญชาที่มีอำนาจสูงกว่าอีกระดับชั้นหนึ่งเป็นผู้พิจารณา โดยผลการอุทธรณ์ให้ถือเป็นที่สิ้นสุด และเห็นควรแก้ไขมาตรา 87 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา โดยจำกัดเวลาควบคุมตัวผู้ต้องหาให้สั้นลง รวมทั้งให้มีคณะกรรมการพิจารณาปล่อยตัวชั่วคราวผู้ต้องหาในชั้นสอบสวนระดับสถานีตำรวจ ประกอบด้วย 1) หัวหน้าสถานี 2) หัวหน้างานป้องกันปรามปราม 3) หัวหน้างานสืบสวน 4) หัวหน้างานสอบสวน และ 5) พนักงานสอบสวนเจ้าของคดี