ปัญหาความรับผิดของแพทย์จากการกระทำละเมิด ทำให้เกิดความเสียหายต่อชีวิตและร่างกาย

บทคัดย่อ

      งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมา แนวคิด และทฤษฎีเกี่ยวกับความรับผิดของแพทย์ทางละเมิดในความเสียหายเกี่ยวกับชีวิตและร่างกาย มาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับความรับผิดของแพทย์จากการกระทำละเมิด ทำให้เกิดความเสียหายต่อชีวิตและร่างกายของต่างประเทศและประเทศไทย และวิเคราะห์ปัญหาและอุปสรรคเกี่ยวกับความรับผิดของแพทย์ทางละเมิดในความเสียหายเกี่ยวกับชีวิตและร่างกาย เพื่อเสนอแนะแนวทางปรับปรุงเกี่ยวกับความรับผิดของแพทย์ทางละเมิดในความเสียหายเกี่ยวกับชีวิตและร่างกาย พบว่า 1) การกำหนดภาระการพิสูจน์ข้อเท็จจริงตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 ตามมาตรา 29 ซึ่งเป็นระบบกึ่งไต่ส่วน ไม่เหมาะสมที่จะนำมาใช้ในคดีบริการทางการแพทย์ ควรให้การพิสูจน์พยานหลักฐานเป็นระบบไต่สวนโดยแท้จริง และศาลมีอำนาจในการค้นหาความจริงไม่ใช่ผลักภาระการพิสูจน์ไปยังฝ่ายผู้ถูกฟ้อง  2) บทบัญญัติตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 มาตรา 42 บัญญัติให้นำการกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษมาใช้บังคับ ไม่เหมาะสมในคดีทางการแพทย์ เพื่อให้การกำหนดค่าเสียหายในคดีบริการทางการแพทย์เป็นไปโดยเหมาะสมและเป็นธรรม จึงควรให้อำนาจศาลวินิจฉัยค่าสินไหมทดแทนอันพึงใช้ โดยสถานใด เพียงใดนั้น ตามสมควรแก่ความพิการและความร้ายแรงแห่งละเมิดนั้น โดยไม่นำการกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษมาบังคับใช้ในคดีบริการทางการแพทย์ 3) ศาลที่มีอำนาจในการพิจารณาพิพากษาคดีตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาผู้บริโภค พ.ศ. 2551 ไม่เหมาะสม จึงควรตั้งศาลชำนัญพิเศษสำหรับพิจารณาคดีทางการแพทย์โดยเฉพาะ

      ทั้งนี้ ผู้วิจัยมีข้อเสนอแนะว่า ควรแก้ไขข้อความบางส่วนในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 438 และพระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. 2525