การพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์ เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์
คำสำคัญ:
ผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทอง, วัฒนธรรม, สมัยรัตนโกสินทร์บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์ เพื่อศึกษาความต้องการและความพึงพอใจในการใช้งานผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์ และเพื่อพัฒนาและสร้างผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์จากภูมิปัญญาไทยทางด้านศิลปกรรม โดยเป็นการศึกษาวิจัยแบบผสมผสานระหว่างวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพกับการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มเป้าหมายที่ให้ข้อมูลเชิงคุณภาพ ได้แก่ ผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรม และผู้เชี่ยวชาญด้านวัฒนธรรมไทย จำนวน 10 คน กลุ่มเป้าหมายที่ให้ข้อมูลเชิงปริมาณเป็นผู้ใช้งานเครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรม จำนวน 45 คน โดยใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามแบบประมาณค่า 5 ระดับ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการวิเคราะห์เนื้อหา สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ได้แก่ ค่าเฉลี่ยและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์เพื่อเพิ่มมูลค่าของผลิตภัณฑ์ ได้แก่ 1) ร่างรูปทรงและโครงสร้าง 2) ออกแบบลวดลาย 3) หลอมเนื้อโลหะให้ละลายในเบ้าหลอม 4) รีดโลหะโดยใช้ความร้อนและทำความสะอาด 5) ขึ้นรูปขนาดตามรูปทรง 6) จัดรูปทรง สลักเส้นลวดลาย และดุนลาย 7) เก็บลายและเรลายให้ได้มิติตามต้องการ และ 8) ประกอบชิ้นงานเครื่องเงินและเครื่องทองให้เหมาะสม ความต้องการใช้งานผลิตภัณฑ์เครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก การพัฒนาและสร้างผลิตภัณฑ์จากภูมิปัญญาไทยทางด้านศิลปกรรมทำให้ได้ผลิตภัณฑ์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอันโดดเด่น และก่อให้เกิดมูลค่าเพิ่มของเครื่องเงินและเครื่องทองที่สร้างขึ้น สำหรับความคิดเห็นที่มีต่อเครื่องเงินและเครื่องทองเชิงวัฒนธรรมสมัยรัตนโกสินทร์โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากเช่นกัน
เอกสารอ้างอิง
นิดดา หงษ์วิวัฒน์. (2555). เครื่องทองรัตนโกสินทร์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ประทับใจ สุวรรณธาดา และศักดิ์ชาย สิกขา. (2561). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนโดยใช้ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาในเขตพื้นที่ภาคอีสานตอนบน. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 9(2), หน้า 137-155.
มัณฑนา ทองสุพล และกนกเนตร พินิจด่านกลาง. (2560). การศึกษาเอกลักษณ์เครื่องประดับไทย 4 ภาค เพื่อประยุกต์ใช้ในการออกแบบเครื่องประดับเงินที่สอดคล้องกับความต้องการของกลุ่มผู้ใช้เครื่องประดับร่วมสมัย. วารสารวิถีสังคมมนุษย์, 5(1), หน้า 136-165.
ศศนันท์ ศรีเพ็ชร์พันธุ์. (2558). ศึกษาและพัฒนางานออกแบบเครื่องประดับสกุลช่างสุโขทัยให้ร่วมสมัย. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชาการออกแบบเครื่องประดับ, คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ (บรรณาธิการ). (2560). มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ: บทเรียนจากเพื่อนบ้าน. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
Export-Import Bank of Thailand. (2016). Gems and jewelry market in China (Online). Available: http://www.exim.go.th/doc/research/article/9068.pdf [2020, August 22].
Werly, Richard, & Maquin, Bernard. (2004). Jewelry treasures of Thailand. Bangkok, Thailand: Beauty Gems.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี