แนวทางการส่งเสริมการตลาดจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จ.จันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019*
คำสำคัญ:
สื่อดิจิทัล, ชุมชนหลังวัดโรมัน, จังหวัดจันทบุรี, ไวรัสโคโรนา 2019บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับของปัจจัยต่าง ๆ เกี่ยวกับการใช้เครื่องมือ การสื่อสารดิจิทัล ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว เศรษฐกิจสร้างสรรค์และประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19)
2) เพื่อศึกษาปัจจัยเชิงสาเหตุต่อประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19)
และ 3) เพื่อนำเสนอแนวทางทางการส่งเสริมการตลาดจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จังหวัดจันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อ
ไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ โดยแบบสอบถามเก็บรวบรวมข้อมูลจาก
กลุ่มตัวอย่างผู้มาเยือนที่ซื้อผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จังหวัดจันทบุรี จำนวน 384 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วย การแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ค่าความเบ้ ค่าความโด่ง และการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้าง ส่วนแบบสัมภาษณ์มีผู้ให้ข้อมูลหลักคือ ผู้เชี่ยวชาญและผู้มาเยือนชุมชนหลังวัดโรมัน จำนวน 5 คน ใช้วิธีการเลือก
แบบเจาะจง ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างเห็นว่าชุมชนหลังวัดโรมัน จังหวัดจันทบุรี มีการใช้เครื่องมือการสื่อสารดิจิทัลอยู่ในระดับมาก ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก
และมีความเป็นเศรษฐกิจสร้างสรรค์อยู่ในระดับมาก ประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรีอยู่ในระดับมาก ปัจจัยเชิงสาเหตุต่อประสิทธิภาพ
จากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ .05 พบว่าปัจจัยการใช้
เครื่องมือการสื่อสารดิจิทัล ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว และเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ต่างมีความสัมพันธ์ทางตรงต่อประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี
ซึ่งทุกปัจจัยสามารถร่วมกันพยากรณ์ประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรีได้ดีและยอมรับได้ คิดเป็นร้อยละ 82.40 แนวทางทางการส่งเสริมการตลาด
จากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จังหวัดจันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ประกอบด้วย การใช้เครื่องมือการสื่อสาร
ดิจิทัล ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว และเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ประสิทธิภาพจากการใช้สื่อดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี ได้แก่ 1) การใช้เครื่องมือการสื่อสารดิจิทัลเพื่อสร้างการรับรู้
และภาพลักษณ์ มีการส่งเสริมการตลาดโดยการแจ้งโปรโมชัน การส่งเสริมการขายผ่านทาง Social Media 2) สร้างเอกลักษณ์โดดเด่นและมีความน่าสนใจในสถานที่หรือวัฒนธรรมชุมชน
3) อนุรักษ์เอกลักษณ์ของวิถีชีวิตชุมชนผ่านประวัติศาสตร์ของชุมชนให้เป็นเรื่องราว เป็นสินค้าชุมชน และฟื้นฟูวิถีชีวิตความเป็นย่านการค้าแบบดั้งเดิม พัฒนาผลิตภัณฑ์
และ 4) กลยุทธ์แบบ Outside-in ก่อให้เกิดกระบวนการท่องเที่ยวในชุมชนอย่างยั่งยืนและนำไปสู่การพัฒนาช่องทางการสร้างรายได้
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถิติด้านการท่องเที่ยว ปี 2562 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=521
[2563, 12 มีนาคม].
กังสดาล ศิษย์ธานนท์ (2558). รูปแบบการดำเนินชีวิต รูปแบบการใช้สื่อออนไลน์ และความตั้งใจซื้อสินค้าและบริการด้านการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม, คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชนกพล ชัยรัตนศักดิ์ดา. (2557). ประสิทธิภาพของสื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวในประเทศไทย. สารนิพนธ์นิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์,
คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ณัฐวดี พัฒนโพธิ์. (2560). การพัฒนาศักยภาพกลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์จากต้นกก บ้านโนนนาค ตำบลบัวบาน อำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์. Governance Journal, 6(2),
หน้า 120-132.
ธนัญกรณ์ รักษาคำ. (2559). ประสิทธิภาพและความคาดหวังที่มีต่อประสิทธิภาพของสื่อประชาสัมพันธ์ขององค์การบริหารส่วนตำบลคลองตำหรุ. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี,
12(6), หน้า 98-105.
พจน์ ใจชาญสุขกิจ. (2555). เมื่อโลกเปลี่ยน: ถึงจุดเปลี่ยนแห่งการสื่อสาร. Communication Change, 1(1), หน้า 64-75.
พรทิพย์ พิมลสินธุ์. (2551). การวิจัยเพื่อการประชาสัมพันธ์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรศิริ วิรุณพันธ์. (2564). การพัฒนาศักยภาพทางการตลาดตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์กลุ่มทอเสื่อกก อำเภอศิลาลาด จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารศิลปศาสตร์และวิทยาการ
จัดการ, 8(1), หน้า 15-29.
รพีพรรณ รัตนวงศ์นรา. (2563). 7 วิธีเว้นระยะห่างทางสังคม Social distancing ต้านภัย COVID-19 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://www.rama.mahidol.ac.th/th/infographics/172 [2563, 5 เมษายน].
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และกัญญากาญจน์ ไซเออร์ส. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ ตามทัศนะของนักท่องเที่ยวเพื่อความยั่งยืน. วารสารวิชาการ
มหาวิทยาลัยธนบุรี, 10(22), หน้า 60-66.
วสันต์ วรเจริญ และคณะ. (2561). การวิจัยและพัฒนาคุณภาพผลิตภัณฑ์วิสาหกิจชุมชนในกลุ่มทอเสื่อกก ตำบลคำไผ่ อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร. สักทอง: วารสาร
มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 24(ฉบับพิเศษ), หน้า 55-68.
วิกรม วงษ์สุวรรณ์ และคณะ. (2561). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ โครงการ Innovation hubs เพื่อสร้างเศรษฐกิจฐานนวัตกรรมของประเทศ ตามนโยบายประเทศไทย 4.0
กลุ่มเรื่องเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (creative economy): โครงการถ่ายทอดเทคโนโลยีเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ Premium OTOP เสื่อกก จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม:
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมือง และนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิภาดา พิทยาวิรุฬห์ และณักษ์ กุลิสร์. (2557). การตอบสนองต่อสื่อดิจิตอลของผู้บริโภคในการเข้าถึงข้อมูลทางการตลาด. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 5(1),
หน้า 80-96.
ศุภชัย เหมือนโพธิ์. (2559). การพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการชุมชนตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Aaker, David A. (1996). Building strong brands. New York, NY: Free Press.
Diamantopoulos, Adamantios, & Siguaw, Judy A. (2000). Introducing LISREL: A Guide for the uninitiated. London, UK: Sage.
Cochran, William G. (1977). Sampling techniques (3rd ed.). New York, NY: John Wiley & Sons.
Collier, Alan, & Harraway, Sue. (1997). Principles of tourism. Auckland, New Zealand: Longman.
Cronbach, Lee J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York, NY: Harper Collins.
Hair Jr, Joseph F., et al. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Hawkins, Del I., Best, Roger J, & Coney, Kenneth A. (2001). Consumer behavior: Building marketing strategy (8th ed.). New York, NY: McGraw-Hill.
Joreskog, Karl G., & Sorbom, Dag. (1993). LISREL 8: Structural equation modeling with the SIMPLIS command language. Skokie, IL: Scientific
Software International; Lawrence Erlbaum Associates.
Kline, Paul. (1994). An easy guide to factor analysis. New York, NY: Routledge.
Middleton, Victor T. C. (1989). Marketing implications for attractions. Tourism Management, 10(3), pp. 229-232.
Phatcha, Piyapong, Phetchanchai, Chawalsak & Kaosa-ard, Chadamach. (2020). Factors affecting tourists decision on health tourism in the area
Eastern Seaside Province Group. Journal of Innovation and Management, 5, pp. 87-102.
Saris, Williem E., & Stronkhorst, L. Henk. (1984). Causal modelling in non-experimental research: Introduction to the LISREL approach. Barcelona,
Spain: Sociometric Research Foundation.
Thomson, Steven K. (1992). Sampling. NewYork, NY: John Wiley & Sons.
Tiapaiboon, Phattanakan. (2014). Potential of community based ecotourism at Hua–Noun Wat community, Mae-Tom sub-district, Bangkum district,
Songkla province. Master Thesis of Science in Environmental Management, Prince of Songkla University, Thailand.
[2563, 12 มีนาคม].
กังสดาล ศิษย์ธานนท์ (2558). รูปแบบการดำเนินชีวิต รูปแบบการใช้สื่อออนไลน์ และความตั้งใจซื้อสินค้าและบริการด้านการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม, คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชนกพล ชัยรัตนศักดิ์ดา. (2557). ประสิทธิภาพของสื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวในประเทศไทย. สารนิพนธ์นิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์,
คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ณัฐวดี พัฒนโพธิ์. (2560). การพัฒนาศักยภาพกลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์จากต้นกก บ้านโนนนาค ตำบลบัวบาน อำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์. Governance Journal, 6(2),
หน้า 120-132.
ธนัญกรณ์ รักษาคำ. (2559). ประสิทธิภาพและความคาดหวังที่มีต่อประสิทธิภาพของสื่อประชาสัมพันธ์ขององค์การบริหารส่วนตำบลคลองตำหรุ. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี,
12(6), หน้า 98-105.
พจน์ ใจชาญสุขกิจ. (2555). เมื่อโลกเปลี่ยน: ถึงจุดเปลี่ยนแห่งการสื่อสาร. Communication Change, 1(1), หน้า 64-75.
พรทิพย์ พิมลสินธุ์. (2551). การวิจัยเพื่อการประชาสัมพันธ์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรศิริ วิรุณพันธ์. (2564). การพัฒนาศักยภาพทางการตลาดตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์กลุ่มทอเสื่อกก อำเภอศิลาลาด จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารศิลปศาสตร์และวิทยาการ
จัดการ, 8(1), หน้า 15-29.
รพีพรรณ รัตนวงศ์นรา. (2563). 7 วิธีเว้นระยะห่างทางสังคม Social distancing ต้านภัย COVID-19 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://www.rama.mahidol.ac.th/th/infographics/172 [2563, 5 เมษายน].
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และกัญญากาญจน์ ไซเออร์ส. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ ตามทัศนะของนักท่องเที่ยวเพื่อความยั่งยืน. วารสารวิชาการ
มหาวิทยาลัยธนบุรี, 10(22), หน้า 60-66.
วสันต์ วรเจริญ และคณะ. (2561). การวิจัยและพัฒนาคุณภาพผลิตภัณฑ์วิสาหกิจชุมชนในกลุ่มทอเสื่อกก ตำบลคำไผ่ อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร. สักทอง: วารสาร
มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 24(ฉบับพิเศษ), หน้า 55-68.
วิกรม วงษ์สุวรรณ์ และคณะ. (2561). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ โครงการ Innovation hubs เพื่อสร้างเศรษฐกิจฐานนวัตกรรมของประเทศ ตามนโยบายประเทศไทย 4.0
กลุ่มเรื่องเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (creative economy): โครงการถ่ายทอดเทคโนโลยีเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ Premium OTOP เสื่อกก จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม:
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมือง และนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิภาดา พิทยาวิรุฬห์ และณักษ์ กุลิสร์. (2557). การตอบสนองต่อสื่อดิจิตอลของผู้บริโภคในการเข้าถึงข้อมูลทางการตลาด. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 5(1),
หน้า 80-96.
ศุภชัย เหมือนโพธิ์. (2559). การพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการชุมชนตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Aaker, David A. (1996). Building strong brands. New York, NY: Free Press.
Diamantopoulos, Adamantios, & Siguaw, Judy A. (2000). Introducing LISREL: A Guide for the uninitiated. London, UK: Sage.
Cochran, William G. (1977). Sampling techniques (3rd ed.). New York, NY: John Wiley & Sons.
Collier, Alan, & Harraway, Sue. (1997). Principles of tourism. Auckland, New Zealand: Longman.
Cronbach, Lee J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York, NY: Harper Collins.
Hair Jr, Joseph F., et al. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Hawkins, Del I., Best, Roger J, & Coney, Kenneth A. (2001). Consumer behavior: Building marketing strategy (8th ed.). New York, NY: McGraw-Hill.
Joreskog, Karl G., & Sorbom, Dag. (1993). LISREL 8: Structural equation modeling with the SIMPLIS command language. Skokie, IL: Scientific
Software International; Lawrence Erlbaum Associates.
Kline, Paul. (1994). An easy guide to factor analysis. New York, NY: Routledge.
Middleton, Victor T. C. (1989). Marketing implications for attractions. Tourism Management, 10(3), pp. 229-232.
Phatcha, Piyapong, Phetchanchai, Chawalsak & Kaosa-ard, Chadamach. (2020). Factors affecting tourists decision on health tourism in the area
Eastern Seaside Province Group. Journal of Innovation and Management, 5, pp. 87-102.
Saris, Williem E., & Stronkhorst, L. Henk. (1984). Causal modelling in non-experimental research: Introduction to the LISREL approach. Barcelona,
Spain: Sociometric Research Foundation.
Thomson, Steven K. (1992). Sampling. NewYork, NY: John Wiley & Sons.
Tiapaiboon, Phattanakan. (2014). Potential of community based ecotourism at Hua–Noun Wat community, Mae-Tom sub-district, Bangkum district,
Songkla province. Master Thesis of Science in Environmental Management, Prince of Songkla University, Thailand.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
2021-12-25
ฉบับ
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
สัญญาอนุญาต
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
