ปัญหาและอุปสรรคทางกฎหมายเกี่ยวกับการบังคับใช้กฎหมายว่าด้วยโรงรับจำนำ

บทคัดย่อ

                งานวิจัยนี้ศึกษาปัญหาในการบังคับใช้พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 เกี่ยวกับการขออนุญาตตั้งโรงรับจำนำที่เป็นการขัดต่อหลักเสรีภาพในการประกอบอาชีพ ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 มาตรา 40 และมาตรา 77 ที่รัฐจะต้องจัดให้มีกฎหมายเท่าที่จำเป็นและยกเลิกหรือปรับปรุงกฎหมายที่เป็นอุปสรรคต่อการดำรงชีวิตหรือการประกอบอาชีพ การจำกัดวงเงินในการรับจำนำ การต่ออายุใบอนุญาต และระยะเวลาในการต่ออายุใบอนุญาตที่ไม่สอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบัน พบว่าการที่พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 กำหนดให้ต้องขออนุญาตตั้งโรงรับจำนำถือว่าขัดต่อหลักเสรีภาพในการประกอบอาชีพ ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 มาตรา 40 และมาตรา 77 เพราะรัฐมีหน้าที่จะต้องจัดให้มีกฎหมายเท่าที่จำเป็น และยกเลิกหรือปรับปรุงกฎหมายที่เป็นอุปสรรคต่อการดำรงชีวิตหรือการประกอบอาชีพ และพระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 มาตรา 4 ตามนิยามความหมายของโรงรับจำนำได้จำกัดดวงเงินในการรับจำนำไว้ที่หนึ่งแสนบาท การต่ออายุใบอนุญาตทุกปี และระยะเวลาการไถ่ถอนทรัพย์จำนำที่กำหนดไว้สี่เดือนสามสิบวัน ถือว่าไม่สอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบัน
               ผู้วิจัยขอเสนอแนะว่า ควรนำรูปแบบการจดทะเบียนมาใช้แทนการออกใบอนุญาต เพราะเห็นว่าเป็นรูปแบบที่สอดคล้องกับหลักเสรีภาพในการประกอบอาชีพ และหลักการที่ว่ารัฐพึงใช้ระบบใบอนุญาตกรณีที่จำเป็นเท่านั้น และให้มีการแก้ไขวงเงินรับจำนำให้ไม่ต่ำกว่าร้อยละห้าสิบของมูลค่าทรัพย์จำนำ ปรับปรุงการกำหนดอายุใบอนุญาตให้มีผลบังคับใช้ได้ 5 ปี นับแต่วันที่ได้รับใบอนุญาต โดยให้ผู้ได้รับใบอนุญาตชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตเป็นรายปีแทน นอกจากนี้ควรขยายระยะเวลาไถ่ถอนทรัพย์จำนำเป็นระยะเวลา 6 เดือน 30 วัน แทน