The การพัฒนาหลักสูตรและกระบวนการสร้างทักษะการจัดการเรียนรู้ เชิงรุกให้แก่ผู้สอนในระดับอุดมศึกษา

ผู้แต่ง

  • ธันยวิช วิเชียรพันธ์ หลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี
  • ชัยณรงค์ ชัยจินดา สาขาวิชาโลจิสติกส์และโซ่อุปทาน คณะโลจิสติกส์และซัพพลายเชน มหาวิทยาลัย ศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี

คำสำคัญ:

การพัฒนาหลักสูตร, ผู้สอนในระดับอุดมศึกษา

บทคัดย่อ

              บทความวิจัยนี้ให้ผู้ออกแบบไม่ต้องทำการศึกษาตัวอย่างหลักสูตรและประเมินค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมเกี่ยวกับหลักสูตรกลุ่มตัวอย่างเป็นอาจารย์สถาบันระหว่างประเทศจำนวน 24 คน อธิบายด้วยการเลือกแบบจงเจาะจง (Purposive Sampling Method) สถิติการตอบคำถามวิเคราะห์ข้อมูลประกอบด้วยค่าใช้จ่ายที่ตามมาและขนาดที่อาจเกิดขึ้น (Effect Size) ผลการศึกษาพบว่า 5 หมวดคือ 1) หมวดที่โค้ชให้หลากหลายซึ่งมีสภาพจริง 2) หมวดที่สมองและต้องขอ 3) หมวดวิชาเทคนิค 4) หมวดเทคนิคสร้างบรรยากาศการทบทวนในบางครั้งด้วยการถาม และ 5) หมวด บทเรียนการฝึกให้สนุกท้าทาย 2.ลองดูตัวอย่างหลักสูตรของการฝึกอบรมการทดสอบเพื่อเรียนรู้ระดับมาตรฐานและจะได้กลับมาทบทวนบทเรียนของการทดสอบก่อนการฝึกอบรมที่อยู่ที่ 70 คะแนน ซึ่งผู้ทดสอบระดับมาตรฐานจะมาทดสอบการทดสอบหลังการฝึกอบรมอีกครั้ง ที่ 1 คะแนนเพิ่มขึ้นเป็น 78 หลักเกณฑ์ที่ผู้รับการฝึกอบรมสามารถย้อนกลับได้ จัดการมีบทเรียนต่อไปนี้ หนึ่งคือรอบ 1 ส่วนการศึกษาก็จะไม่มีการเรียนรู้แต่ขอให้กลับมีคะแนนให้ ประเด็นคำถามครั้งที่ 1 โดยเพิ่มเป็น 95 การให้คะแนนพร้อมกับผลลัพธ์ทั้งหมดในระดับที่อนุญาตหรือจะช่วยให้มีทักษะในการเข้าอบรมด้วยขนาดผลกระทบที่เป็นสถิติและการฝึกอบรมทำให้ผู้เข้าอบรมมีระดับที่อนุญาตหลังการฝึกอบรมทันที ตามที่กล่าวคือมาตรฐานสำหรับที่ .40 ผลลัพธ์ที่ให้กับค่า Effect Size และหลังจากนั้นเพื่อศึกษาทักษะเหล่านี้จะช่วยให้ผู้เข้ารับการฝึกอบรมหลังการอบรมฟังได้ 1 ส่วนการศึกษาจะพบค่า Effect Size ก่อนการฝึกอบรมกับหลังการฝึกอบรมแล้ว 1 ส่วนการเรียนรู้ที่พบ มีค่าที่จะได้รับมากกว่าจาก .51 เป็น .75 และ 3. ผลลัพธ์ของภาคส่วนของผู้ได้รับโปรดดูในหลักสูตรที่เหลือ ทำเครื่องหมายว่าให้คะแนนในหลักสูตรมากที่สุด (gif.latex?\bar{X}= 4.64)          

 

ประวัติผู้แต่ง

ธันยวิช วิเชียรพันธ์, หลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี

รองศาสตราจารย์ประจำหลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์  มหาวิทยลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี

ชัยณรงค์ ชัยจินดา, สาขาวิชาโลจิสติกส์และโซ่อุปทาน คณะโลจิสติกส์และซัพพลายเชน มหาวิทยาลัย ศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี

อาจารย์ สาขาวิชาโลจิสติกส์และโซ่อุปทาน คณะโลจิสติกส์และซัพพลายเชน มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี

เอกสารอ้างอิง

บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

วิจารณ์ พานิช. (2558). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่21 (พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

สุมน อมรวิวัฒน์. (2530). การเสริมสร้างศีลธรรมในสถานศึกษาจริยธรรมกับการศึกษา. โครงการตําราและเอกสารทางวิชาการ, คณะครุศาสตร์

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Cohen, J. (1988). Statistical power analysis for the behavioral sciences (2nd ed). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.

De Cecco, J. P. (1968). The Psychology of learning and instruction. New Jersey, NJ: Prentice-Hall.

Schenker, S.F., Goss, S. A., & Bernstein, D. A. (1996). Instructor’s resource manual for psychology: Implementing Active Learning

in the Classroom. n.p.

Sparks, D., & Loucks-Horsley, S. (1989). Five models of staff development for teachers. Journal of Staff Development, 19(4),

pp. 40-57.

Taba, H. (1962). Curriculum Development Theory and Practice. New York: Harcourt, Brace and World.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-05-10

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย