แนวทางการพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยวเพื่อรองรับกิจกรรมทางการท่องเที่ยว เพื่อเป็นรางวัลของตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ
คำสำคัญ:
การพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยว, กิจกรรมการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัลตลาดน้ำบางน้ำผึ้งบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัลของตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อความต้องการของประชาชนในท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมและการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัลของตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง และ 3) เพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรคและข้อเสนอแนะในการมีส่วนร่วมของผู้ประกอบการร้านค้าในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล โดยการวิจัยเชิงปริมาณและเก็บข้อมูลโดยการใช้แบบสอบถาม กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ประกอบการร้านค้าและผู้นำชุมชนในตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จำนวน 400 ชุด ด้วยวิธีการสุ่มแบบสะดวก สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน นำเสนอแบบบรรยายตามลำดับแบ่งออกเป็น 3 ตอนคือ ตอนที่ 1 ข้อมูลทั่วไป ตอนที่ 2 ระดับความสำคัญของทรัพยากรท่องเที่ยว ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ และตอนที่ 3 ความคิดเห็นและข้อเสนอแนะ ผลการวิจัยพบว่าตามวัตถุประสงค์ที่ 1 ด้านความรู้ความเข้าใจในการท่องเที่ยว
เพื่อเป็นรางวัล ด้านค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยว ด้านภูมิทัศน์ ด้านบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกมีความ พึงพอใจอยู่ในระดับมากตามลำดับนั้น เป็นแนวทางในการพัฒนาพื้นที่เพื่อรองรับการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล วัตถุประสงค์ที่ 2 พบว่าผู้นำชุมชนและผู้ประกอบการร้านค้าตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จำแนกตามเพศโดยภาพรวมมีความสำคัญในการพัฒนาแตกต่างกันความสำคัญในการพัฒนาผู้นำชุมชนและผู้ประกอบการร้านค้าด้านความรู้ความเข้าใจในการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล ด้านการบริการและสิ่งอำนวยความสะดวก และจากวัตถุประสงค์ ที่ 3 พบว่าด้านปัญหาสินค้าลักษณะสินค้าและราคาเกินความต้องการของลูกค้าเป็นปัญหามากที่สุด เนื่องจากประชาชนหรือผู้ประกอบการภายในชุมชนเองมีความต้องการขายสินค้าที่มีลักษณะเหมือนหรือใกล้เคียงกันมากจนขาดความหลากหลายในสินค้า
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ.2566-2570. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยว
และกีฬา.
คมลักษณ์ สงทิพย์. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ กรณีศึกษา ตลาดน้ำวัดตะเคียน
อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว, คณะการท่องเที่ยว
และการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
จริยาวัฒน์ โลหะพูนตระกูล. (2553). การพัฒนาและแก้ไขปัญหาชุมชน ด้วยการจัดการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษา
ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง อ.พระประแดง จ.สมุทรปราการ. วารสาร มฉก.วิชาการ, 14(27), หน้า 1-19.
จริยาวัฒน์ โลหะพูนตระกูล. (2553). การพัฒนาและแก้ไขปัญหาชุมชน ด้วยการจัดการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษา
ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง อ.พระประแดง จ.สมุทรปราการ. วารสาร มฉก.วิชาการ, 14(27), หน้า 1-19.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2550). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. นนทบุรี: ไทเนรมิตกิจ อินเตอร์ โปรเกรสซิฟ.
ฐาปนา บุณยประวิตร. (2562). โครงการ "การศึกษากลไกเชิงพื้นที่โดยการวางแผนและการออกแบบเมืองอย่างชาญฉลาดเพื่อยกระดับ
ทางเศรษฐกิจและสังคม". กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
นิศาชล สกุลชาญณรงค์ และสุธินี ฤกษ์ขำ. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัลเพื่อการจูงใจพนักงาน ในสถาบัน
อุดมศึกษาเอกชน: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยหาดใหญ่. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 6 (หน้า 52-62). สงขลา:
มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2564). ประเทศไทยกับความพร้อมในการเป็นศูนย์กลางการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล. วารสารวิชาการ
เซาธ์อีสท์บางกอก (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 7(1), หน้า 100-114.
ปิยวรรณ คงประเสริฐ. (2551). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบบูรณาการเพื่อการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่เกาะพะงัน
จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม,
คณะวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ปุณยวีร์ วิเศษสุนทรสกุล, ชวลีย์ ณ ถลาง, ชมพูนุช จิตติถาวร และสหนนท์ ตั้งเบญจสิริกุล. แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยว
โดยชุมชน จังหวัดนครราชสีมา. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 10(3), หน้า 22-33.
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2556). การสร้างอัตลักษณ์ตราสินค้าแหล่งท่องเที่ยวอำเภอหัวหิน จังหวัด
ประจวบคีรีขันธ์ ในมุมมองนักท่องเที่ยวกลุ่มวัยรุ่น. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences
and arts), 6(1), หน้า 548-560.
ศุภวรรณ ตีระรัตน์ และสันติ ธรภูริภักดี. (2564). การรับรู้ในเสน่ห์เมืองรองของประเทศไทยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจในธุรกิจการประชุม
องค์กรและการท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัล. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 16(3), หน้า 337-347.
สาลินี ทิพย์เพ็ง. (2561). ยุทธศาสตร์เพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของจังหวัดสงขลาด้านอุตสาหกรรมการจัดประชุม สัมมนา
การท่องเที่ยวเพื่อเป็นรางวัลและการจัดแสดงสินค้าและนิทรรศการ (MICE) ในประเทศไทย. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต
สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว, วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
สำนักบริหารงานทะเบียนท้องถิ่น อำเภอพระประแดง. (2557). ข้อมูลและรายละเอียดชุมชน 2557 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:
https://bangnamphueng.go.th/public/list/data/index/menu/1168 [2566, 10 มกราคม].
Incentive Research Foundation. (2019). The IRF 2021 wellness in meetings and incentive travel study. Available:
https://theirf.org/research_post/the-irf-2021-wellness-in-meetings-and-incentive-travel-study/ [2019, May 15].
Yamane, T. (1967). Statistics, An Introductory Analysis (2nd Ed). New York: Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี
Sripatum Chonburi Journal

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี