ปัญหาและอุปสรรคเกี่ยวกับการบังคับใช้พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปราม การทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ.2565

บทคัดย่อ

               บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาปัญหาและอุปสรรคเกี่ยวกับการบังคับใช้พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ.2565 ในการกำหนดคำนิยามความหมายของการทรมาน การกระทำหรือการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และการกระทำให้บุคคลสูญหาย การกำหนดให้มีการบันทึกภาพและเสียงตลอดระยะเวลาการจับและการควบคุมตัวผู้ถูกจับ การรับฟังพยานหลักฐานในการจับกุม การส่งผู้ร้ายข้ามแดนและการกำหนดคุณสมบัติของผู้ทรงคุณวุฒิ จากการศึกษาพบว่าพระราชบัญญัติการป้องกันปราบปรามการทรมานและบังคับให้บุคคลสูญหาย พ.ศ.2565 ไม่ได้กำหนดคำนิยามความหมายของการทรมาน การกระทำหรือการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และการกระทำให้บุคคลสูญหายจึงก่อให้เกิดปัญหาการตีความและขอบเขตการบังคับใช้กฎหมายอาญากับพระราชบัญญัติการป้องกันปราบปรามการทรมานและบังคับให้บุคคลสูญหาย พ.ศ.2565 นอกจากนั้น การที่พระราชบัญญัติการป้องกันปราบปรามการทรมานและบังคับให้บุคคลสูญหาย พ.ศ.2565 กำหนดให้จะต้องมีการบันทึกภาพและเสียงตลอดระยะเวลาการจับและการควบคุมตัวโดยมิได้มีข้อยกเว้น     ในการบันทึกในรูปแบบอื่น เช่น การจัดทำรายงานภายหลังการจับหรือการควบคุมตัว และยังมีบทบัญญัติ บางประการที่ยังขัดต่อหลักอำนาจอธิปไตยของรัฐในการส่งผู้ร้ายข้ามแดนและหลักการรับฟังพยานหลักฐานตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 226, 226/1 จากการศึกษาขอเสนอแนะว่าควรกำหนดคำนิยามความหมายของการทรมาน การกระทำหรือการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และการกระทำให้บุคคลสูญหายเพื่อลดปัญหาการตีความ กำหนดให้มีการบันทึกภาพและเสียงในรูปแบบอื่น ๆ ได้ เช่น การจัดทำรายงาน เมื่อพ้นระยะเวลาการจับและการควบคุมตัว และกำหนดหลักเกณฑ์ในการรับฟังพยานหลักฐานในชั้นจับกุมและควบคุมตัว เพราะถือว่าเป็นพยานหลักฐานที่ใกล้ชิดกับข้อเท็จจริงมากที่สุดที่จะสามารถนำไปใช้เป็นพยานหลักฐานได้อย่างมีประสิทธิภาพที่สุด และเห็นควรให้ยกเลิกมาตรา 13 และกำหนดคุณสมบัติของคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิให้กว้างขวางเพื่อให้ได้ผู้ทรงคุณวุฒิที่หลากหลายไม่ได้จำกัดเฉพาะอาชีพใดอาชีพหนึ่ง