แนวทางการยกระดับองค์ประกอบทรัพยากรการท่องเที่ยวเพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขัน กรณีศึกษา ชุมชนบ้านดอนในตำบลแหลมผักเบี้ย อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวของชุมชนบ้านดอนใน ตำบลแหลมผักเบี้ย อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี 2) เพื่อประเมินศักยภาพองค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวและความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชนบ้านดอนใน 3) เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชนบ้านดอนใน และ 4) เพื่อหาแนวทางการยกระดับองค์ประกอบทรัพยากรการท่องเที่ยวเพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชนบ้านดอนใน ตำบลแหลมผักเบี้ย อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบ ด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก จากนั้นเก็บข้อมูลเชิงปริมาณโดยใช้แบบสอบถาม จากกลุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยวชาวไทย จำนวน 400 คน ทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา การวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยเชิงเส้นพหุคูณ สุดท้ายนำผลการวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้มาประชุมกลุ่มย่อย ซึ่งกลุ่มตัวอย่างได้จากการเลือกแบบเจาะจง เพื่อหาแนวทางยกระดับองค์ประกอบทรัพยากรการท่องเที่ยวเพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขัน ผลการวิจัย พบว่า ชุมชนบ้านดอนในมีองค์ประกอบทรัพยากรการท่องเที่ยว 8 ด้าน ได้แก่ 1) สิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว 2) เส้นทางคมนาคมเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว 3) สิ่งอำนวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว 4) กิจกรรมการท่องเที่ยว 5) การบริหารจัดการงานบริการในแหล่งท่องเที่ยว 6) ความเป็นดั้งเดิม 7) การยอมรับในแหล่งท่องเที่ยว 8) โปรแกรมที่ใช้สืบค้นข้อมูลต่าง ๆ ผ่านโทรศัพท์มือถือ เมื่อประเมินศักยภาพองค์ประกอบทางการท่องเที่ยวทั้ง 8 องค์ประกอบ พบว่า ปัจจัยการยอมรับในแหล่งท่องเที่ยว มีศักยภาพสูงที่สุด รองลงมา คือ ปัจจัยความเป็นดั้งเดิม และด้านสิ่งอำนวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว น้อยที่สุด ในด้านศักยภาพด้านความได้เปรียบในการแข่งขัน พบว่า การสร้างความแตกต่าง มีศักยภาพสูงที่สุด รองลงมา คือ การเป็นผู้นำด้านต้นทุน และการมุ่งเน้นตลาดเฉพาะกลุ่ม น้อยที่สุด ผลการวิเคราะห์องค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชนบ้านดอนใน พบว่า ปัจจัยทรัพยากรการท่องเที่ยวมีอิทธิพลเชิงบวกต่อการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชนบ้านดอนใน 6 ตัวแปร สามารถพยากรณ์การสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันได้ดีที่สุด คือ การยอมรับในแหล่งท่องเที่ยว โปรแกรมที่ใช้สืบค้นข้อมูลต่าง ๆ ผ่านโทรศัพท์มือถือ การบริหารจัดการงานบริการในแหล่งท่องเที่ยว ความเป็นดั้งเดิม สิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว และสิ่งอำนวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว ตามลำดับ
จากนั้น นำผลการวิเคราะห์ข้อมูลมาทำการประชุมกลุ่มย่อย โดยชุมชนมีการจัดลำดับความสำคัญของการพัฒนาทรัพยากรการท่องเที่ยวจาก 6 อันดับ ตามความสามารถของชุมชนที่จะดำเนินการได้ และได้แนวทาง การยกระดับองค์ประกอบทรัพยากรการท่องเที่ยวเพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของชุมชน 5 แนวทาง ได้แก่ 1) แนวทางการพัฒนาสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว 2) แนวทางการพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกและการบริหารจัดการงานบริการในแหล่งท่องเที่ยว 3) แนวทางการพัฒนาโปรแกรมการสืบค้นข้อมูลต่าง ๆ ผ่านโทรศัพท์มือถือ 4) แนวทางการพัฒนาการยอมรับในแหล่งท่องเที่ยว และความดั้งเดิม และ 5) แนวทางการสร้างรูปแบบความสำเร็จ เป็นต้นแบบแห่งความสำเร็จให้แก่ชุมชนอื่นด้วยการถอดเป็นองค์ความรู้เพื่อเป็นทางลัดให้คนในชุมชนมาศึกษาดูงาน
Article Details
1. มุมมองและความคิดเห็นใด ๆ ในบทความเป็นมุมมองของผู้เขียน คณะบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับมุมมองเหล่านั้นและไม่ถือเป็นความรับผิดชอบของคณะบรรณาธิการ ในกรณีที่มีการฟ้องร้องเกี่ยวกับการละเมิดลิขสิทธิ์ ให้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน แต่เพียงผู้เดียว
2. ลิขสิทธิ์บทความที่เป็นของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรีมีลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย การเผยแพร่จะต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรีเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชมอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2562, จาก https://www.tatreviewmagazine.com/article/cbt-thailand/.
ทัศนีย์ นาคเสนีย์. (2560). แนวทางการจัดทำเส้นทางปั่นจักรยานเพื่อการท่องเที่ยวในภูมิภาคตะวันตกเพื่อเชื่อมโยงกับประเทศเพื่อนบ้าน. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 5 มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง, วันที่ 1 มีนาคม 2560, มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง, หน้า 1598-1607.
ธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร. (2560). ท่องเที่ยววิถีไทย ชุมชนบ้านดอนใน. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2562, จาก http://www.tourvtthai.com/2015/porpeanglife-preview/ 381091791795?fbclid=IwAR0Z7xChckHn9J2CMzJo9c5C8rjKphaJs84YKUm9FXfeUJ2yxRfESIYNOew.
ปุณณ์ณฤณัฏฐ์ ดีจริงตระกูล. (2562). ปัจจัยส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศทางทะเลอย่างยั่งยืนในเขตพื้นที่ระเบียงเศรษฐกิจพิเศษภาคตะวันออก: กรณีศึกษาเมืองพัทยา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 11(1): 1-19.
ภณสิทธ์ อ้นยะ. (2563). ระดับการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตามมาตรฐานการท่องเที่ยวไทย. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(1): 331.
มาศศุภา นิ่มบุญจาช. (2558). การศึกษาองค์ประกอบทางการท่องเที่ยวและการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีผลต่อความยั่งยืนทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศเขาสันหนอกวัว (อุทยานแห่งชาติเขาแหลม). วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิสดอมสตูดิโอ. (2563). ส่องพฤติกรรม Gen นี้ใช้สื่ออะไรมากที่สุด. สืบค้นเมื่อ 1 กรกฎาคม 2563, จาก https://wisdomstudio.co.th/knowledge/1928/.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2561). ชุดความรู้ ถอดบทเรียนการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นเมื่อ 8 สิงหาคม 2562, จาก http://tis.dasta.or.th/dastaknowledge/.
อิสระพงษ์ เขียนปัญญา. (2560). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอุตสาหกรรมอย่างสร้างสรรค์ จังหวัดขอนแก่น ตามแนวเส้นทางระเบียงเศรษฐกิจตะวันออก-ตะวันตก (EWEW). วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Eom, T., et al. (2020). Discovering the perceived attributes of CBT destination travelers in South Korea: A mixed method approach. Tourism Management, 77: 104013.
Nugraheni, B. D., and Nurhaeni, I.D.A. (2018). Implication of E-tourism on culture value of community based tourism in Indonesia. In Asian Association for Public Administration Annual Conference (pp.1-11). Retrieved August 11, 2019, from
https://doi.org/10.2991/aapa-18.2018.1.
Park, E., et al. (2019). The role and dimensions of authenticity in heritage tourism. Tourism Management, 74: 99-109.
Thomas L. Wheelen, J. David Hunger, Alan N. Hoffman, Charles E. Bamford and Purva Kansal. (2017). Strategic Management and Business Policy: Globalization, Innovation and Sustainability, 15th Edition by Pearson. India: Pearson Education India.
Upadhyay, P. (2020). Tourist-host interactions and tourism experiences: A study of tourism experiences and effects in Sikles, Nepal. The Gaze: Journal of Tourism and Hospitality, 11(1): 81-106.
Uwasu, M., et al. (2018). On the valuation of community resources: The case of a rural area in Japan. Environmental Development, 26: 3-11.
Zhang, T., et al. (2019). Authenticity, quality, and loyalty: Local food and sustainable tourism experience. Sustainability, 11(12): 3437.
