Promotion of Sustainable Ecotourism Through the Implementation of Thailand 4.0 Policy in Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This mixed-method research aimed to: 1) Study the level of sustainable ecotourism promotion under the application of the Thailand 4.0 policy in Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan 2) Compare the promotion of sustainable tourism in Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan, classified according to personal characteristics. 3) Study the Thailand 4.0 policy that has a logical relationship to promote sustainable tourism in Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan. 4) Study guidelines for promoting sustainable ecotourism according to the Thailand 4.0 policy of Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan. The sample group consisted of 384 tourists who visited Kui Buri District, Prachuap Khiri Khan, and 8 key informants. Data were analyzed using percentages, means, and standard deviations. T-test one-way variance Multiple Regression and content analysis Findings: 1) Promoting sustainable ecotourism in Kui Buri District was at a high level. 2) Personal characteristics include age, education level, and different marital status had different opinions on promoting sustainable ecotourism in Kui Buri District. 3) The overall of Thailand 4.0 policy in terms of technology, innovation, and creativity is logically related to the promotion of sustainable ecotourism in Kui Buri District and government support is also logically related to the promotion of sustainable ecotourism in Kui Buri District too. And 4) Guidelines for promoting sustainable ecotourism under the application of the Thailand 4.0 policy, should be developed to be more diverse. Personnel involved in tourism should be supported and encouraged to be related to the government and private and public sectors. Everyone could attend training and a seminar on promoting sustainable tourism.
Article Details
1. Any views and comments in the article are the authors’ views. The editorial board has not to agree with those views and it is not considered as the editorial board’s responsibility. In case, there is any lawsuit about copyright infringement, it is considered as the authors’ sole responsibility.
2. The article copyright belonging to Faculty of Humanities and Social Sciences, Phetchaburi Rajabhat University are copyrighted legally. Republication must be received direct permission from the authors and Phetchaburi Rajabhat University in written form.
References
กาญจนาพร ไตรภพ. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 6(1): 110-127.
ไทยรัฐ. (2559). ไขรหัส "ประเทศไทย 4.0" สร้างเศรษฐกิจใหม่ ก้าวข้ามกับดักรายได้ปานกลาง. สืบค้นเมื่อ มกราคม 30, 2567, จาก: https://www.thairath.co.th/content/613903.
ธรรมจักร เล็กบรรจง. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism โดยการมีส่วนร่วมของ ชุมชน เกาะสุกร จังหวัดตรัง. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2562: 111- 112.
ธีระ อินทรเรือง. (2550). การวางแผนพัฒนาและการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา
นาตยา บุตรอยู่. (2557). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน อำเภอเมืองประจวบคีรีขันธ์ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นาวา มาสวนจิก และคณะ. (2562). การจัดการนวัตกรรมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพอย่างยั่งยืนในภาค ตะวันออกเฉียงเหนือ. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
ประสารโชค ธุวะนฺติ และชนัด เผ่าพันธุ์ดี. (2565). ปัจจัยที่ส่งผลต่อศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในตำบลบางขุนไทร อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 12(1): 39-45.
พริมาดา บัวหลวง. (2564). ปัจจัยความสามารถด้านนวัตกรรมตลาดของผู้นำแหล่งท่องเที่ยวชุมชน จังหวัดเพชรบูรณ์ที่ส่งผลต่อการดำเนินงานขององค์กร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 15(1): 54-65.
ยุทธการ ไวยอาภา และคณะ. (2566). การจัดการทรัพยากรท้องถิ่นด้วยนวัตกรรมการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 6(4): 107-123.
วรปภา อารีราษฎร์ และคณะ. (2362). รูปแบบการประยุกต์เทคโนโลยีดิจิทัลสร้างสรรค์ตามแนวทางการจัดการท่องเที่ยว 7S เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วม. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 6(1): 137-146.
วันทิกา หิรัญเทศ. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงนิเวศของ นักท่องเที่ยวชาวไทยในแหล่งท่องเที่ยวจังหวัดนนทบุรี. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยราชพฤกษ์.
สมรพรรณ เรืองสวัสดิ์ และวิไลลักษณ์ รักบำรุง. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการยอมรับต้นแบบนวัตกรรมการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ. วารสารนวัตกรรมและการจัดการ, 6(1): 7-21.
องค์การการท่องเที่ยวแห่งโลก (WTO). (2561). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ มกราคม 30, 2567, จาก https://sdgs.un.org/topics/sustainable-tourism.
Cochran, W.G. (1953). Sampling techniques. New York: John Wiley & Sons.