หลักสุจริตในสัญญาแฟรนไชส์

Abstract

สัญญาแฟรนไชส์เป็นสัญญาสำเร็จรูป (Standard Form Contract) และมักมีเงื่อนไขแบบ “ตกลงว่าจะตกลง” (Agree-to-agree Term) แฟรนไชซีต้องทำสัญญาตามที่แฟรนไชซอร์กำหนดไม่อาจ เจรจาต่อรองเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขในสัญญาได้ (Take-it-or-leave-it agreement) จึงเป็นช่องทางให้ แฟรนไชซอร์เอาเปรียบ แฟรนไชซี อย่างไรก็ดี ธุรกิจแฟรนไชส์มีธรรมชาติ (Nature) ที่พิเศษต่างจากสัญญา ธุรกิจอื่นทั่วไปที่จำเป็นต้องให้แฟรนไชซอร์ใช้ดุลพินิจได้ตามสมควรเพื่อปรับเปลี่ยนธุรกิจแฟรนไชส์ ให้เหมาะสมตามสภาพเศรษฐกิจ

การใช้หลักสุจริตกับสัญญาแฟรนไชส์เป็นกลไกทางกฎหมายที่สร้างความเป็นธรรมระหว่าง คู่สัญญาได้ระดับหนึ่งแต่อาจยังมีข้อจำกัดบางประการ บทความนี้เสนอแนวทางการปรับใช้หลักสุจริตกับ เงื่อนไขในสัญญา แฟรนไชส์

Bona fide in Franchise Agreement

Franchise agreement is a standard form contract in which “agree to agree term” is generally accepted. Prospect franchisee(s), with weak bargaining power, will hardly success to negotiate for more flavor terms. They must take it or leave it. In this circumstance some franchisors easily take advantages from their franchisees. However, franchise business has a unique nature compare to other type of businesses such that franchisors should have discretion to adapt or modify their businesses to protect their brand, their business and franchisees as well. Bona fide principle is one of the legal mechanisms to ensure the fairness among the parties of the agreement. Nevertheless, there are some difficulties of using such principle to the Franchise agreement. This article will explore the prospect of using bona fide principle in agreement and proposed practical platform of applying bona fide principle to franchise agreement.