ค่านิยมที่มีต่อผู้ชายและผู้หญิง: ภาพสะท้อนจากสำนวนไทยและสำนวนจีน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาค่านิยมที่มีต่อผู้ชายและผู้หญิงจากสำนวนไทยและสำนวนจีน 2) เปรียบเทียบค่านิยมที่มีต่อผู้ชายและผู้หญิงในสังคมไทยและสังคมจีน พบว่าสำนวนไทยสะท้อนค่านิยมที่มีต่อผู้ชาย 4 ด้าน คือ ความมีเกียรติยศและศักดิ์ศรี ความซื่อสัตย์ต่อคนรักหรือครอบครัว ความขยันขันแข็ง และความรู้ความสามารถ การแต่งงานและการเลือกคู่ครอง ส่วนสำนวนจีนสะท้อนค่านิยมที่มีต่อผู้ชาย 6 ด้าน คือ การแต่งงานและการเลือกคู่ครอง การให้ความสำคัญแก่ผู้ชายมากกว่าผู้หญิงความกตัญญูกตเวที ความมีเกียรติยศศักดิ์ศรี ความซื่อสัตย์ต่อคนรักหรือครอบครัว ความขยันขันแข็ง และความรู้ความสามารถ สำนวนไทยสะท้อนค่านิยมที่มีต่อผู้หญิง 3 ด้านคือ ความเป็นกุลสตรี ความงามของผู้หญิง การแต่งงานและการเลือกคู่ครอง ส่วนสำนวนจีนสะท้อนค่านิยมที่มีต่อผู้หญิง 3 ด้านคือ ความงามของผู้หญิง การแต่งงานและการเลือกคู่ครอง ความเป็นกุลสตรี สำนวนไทยที่สะท้อนค่านิยม ที่ใช้ได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิง 2 ด้าน คือ ความเหมาะสมในด้านคู่ครอง ความซื่อสัตย์ต่อครอบครัว ส่วนสำนวนจีนที่สะท้อนค่านิยมที่ใช้ได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิง 2 ด้าน คือ ความเหมาะสมในด้านคู่ครอง ความรักระหว่างสามีภรรยาหรือคู่รัก เมื่อเปรียบเทียบพบว่าทั้งสองสังคมมีค่านิยมต่อผู้ชายเหมือนกัน 4 ด้าน แต่สังคมไทยให้ความสำคัญเรื่องความมีเกียรติยศและศักดิ์ศรีมากที่สุด ส่วนสังคมจีนให้ความสำคัญเรื่องการแต่งงานและการเลือกคู่ครองมากที่สุด ค่านิยมที่พบในสังคมจีนแต่ไม่พบในสังคมไทย คือ เรื่องการให้ความสำคัญแก่ผู้ชายมากกว่าผู้หญิงและเรื่องความกตัญญูกตเวที ค่านิยมที่มีต่อผู้หญิงเหมือนกัน 3 ด้าน สังคมไทยให้ความสำคัญเรื่องความเป็นกุลสตรีมากที่สุด ส่วนสังคมจีนให้ความสำคัญ เรื่องความงามของผู้หญิงมากที่สุด ค่านิยมที่มีต่อทั้งผู้ชายและผู้หญิงเหมือนกันเรื่องความเหมาะสม ในด้านคู่ครอง ส่วนที่แตกต่างกันคือ สังคมไทยมีค่านิยมด้านความซื่อสัตย์ต่อครอบครัว ส่วนสังคมจีน มีค่านิยมด้านความรักระหว่างสามีภรรยาหรือคู่รัก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมศิลปากร. (2555). ไตรภูมิกถาฉบับถอดความ. https://vajirayana.org
กรมศิลปากร. (2564). ประชุมกลอนนิราศต่าง ๆ ภาคที่ 1 นิราศสุนทรภู่ 4 เรื่อง. https:// vajirayana.org
กระทรวงศีกษาธิการ. (2543). สำนวนไทย. กรุงเทพฯ: กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ.
เกษม ปราณีธยาศัย. (2554). ผู้ชายในครอบครัวจีน กรณีศึกษา: ครอบครัวคนจีนแต้จิ๋วในตำบล มหาชัย อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
โชษิตา มณีใส. (2558). อาวาสโวหารภาษิตสอนชาย: ชะตากรรมในอุ้งมือสตรี. วารสารวรรณวิทัศน์, 15, 81-104.
ดวงพร รื่นเรืองฤทธิ์ และ Huang Guomei. (2561). ภาพสะท้อนชีวิตรักและการแต่งงานของชาวจีนผ่านคำสแลงในแต่ละยุค. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 5(1), 87-94.
ธัญญารัตน์ มะลาศรี. (2562). เปรียบเทียบทัศนคติที่เกี่ยวกับความรักและการแต่งงาน กรณีศึกษาสำนวนสุภาษิตไทย-จีน. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น(ฉบับบัณฑิตศึกษา) สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2), 135-144.
บารนี บุญทรง. (2554). ค่านิยมของญี่ปุ่นที่สะท้อนจากสุภาษิตของคนญี่ปุ่นในสังคมปัจจุบัน. รายงานการวิจัย (ทุนอุดหนุนการวิจัยจากงบประมาณรายได้กองทุนงานวิจัย). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
“แม่ร้อยชั่ง” ถึง “งามทั้งห้าไร่” สำนวนชมสาวๆ ในอดีต. (2562). ศิลปวัฒนธรรม. https://www.silpa-mag.com/culture/article_22096.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2551). ภาษิต คำพังเพย และสำนวนไทย (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ศิริวรรณ วรชัยยุทธ. (2559). “แม่ และ เมีย” บทบาทของผู้หญิงในสังคมจีน ใน พลังหญิง แม่ เมียและเทพสตรี: ความจริงและภาพแทน. (น.249-259). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
สง่า กาญจนาคพันธุ์. (2543). สำนวนไทย (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โรงเรียนภาษาและวัฒนธรรมสมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี(ไทย-ญี่ปุ่น).
สุวรรณา สถาอานันท์. (2562). หลุนอี่ว์: ขงจื่อสนทนา: กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
อติชาติ คำพวง. (2563). คติด้านความกตัญญู (孝) ในวัฒนธรรมจีน: ภาพสะท้อนจริยศาสตร์ครอบครัวจีนผ่านสำนวน. มนุษยศาสตร์สาร, 21(1), 137-157.
อรวี บุนนาค. (2561). ภาพสะท้อนหลักและศิลปะการพูดจากสำนวนไทย. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 20(1), 149-163.
อำนาจ ปักษาสุข. (กรกฎาคม-ธันวาคม 2562). สำนวนไทยที่ใช้เฉพาะกับเพศชาย: ภาพสะท้อนสังคมไทย. วารสารวรรณวิทัศน์, 19, 87-103.
อุบล เทศทอง. (2558). ค่านิยมของคนไทยและคนเขมร: ภาพสะท้อนจากภาษิต. วารสาร วรรณวิทัศน์, 15, 105-134.
Min Mei, ปฏิพันธ์ อุทยานุกูล และ ยุพิน จันทร์เรือง. (2561). การศึกษาวิเคราะห์ค่านิยมในสำนวนไทย. พิฆเนศวร์สาร, 14(1), 135-147.
孔夫庆. (2019). 浅析儒家思想传播对中国的影响.传播力研究, 29.
历振依编写. (2010). 常用汉语谚语词典(第三版). 上海: 上海大学出版社.
刘青衢. (2021). 儒家《诗》教视域下的夫妇之道. 天府新论, 4, 74-83.
马柯南. (2014). 论中国古代婚姻中“门当户对”的社会学意义.法制与社会, 6,15-16.
孟志中,向亚云编著. (2014). 孝，不能等待. 北京: 新华出版社.
秦朋. (2017). 我国古代婚姻年龄问题研究及当代意义.法律硕士学位论文. 郑州大学.
编委会. (2004). 成语大词典(双色缩印版). 北京: 商务印书馆国际有限公司.
王杜. (2014). 汉泰婚姻爱情类成语比较研究. 硕士学位论文. 南京师范大学.
王锡琴. (2017). 中国古代婚姻之礼与法. 山东工会论坛, 23(1), 96-99.
孙红德编著. (2011). 汉语俗语词典(修订本). 北京: 商务印书馆.
