Opinions of Judges and Public Prosecutors on Medico-Legal Reports, Medical Certificates and Medical Expert Opinion
Keywords:
judges, public prosecutors, medical report, medico-legal report, medical witnessAbstract
A clear, unambiguous medical report can serve as valuable evidence in court. However, law enforcement officers who use medical reports, such as judges and public prosecutors, have a limited understanding of medical information and related terminology. This research aims to study the opinions of judges and public prosecutors on medico-legal reports, medical certificates and medical expert opinions. The goal is to propose guidelines for developing the knowledge of judges and public prosecutors and for improving the development of medical expert witness examination. The present research surveyed the opinions of 100 judges and 100 public prosecutors, totaling 200 participants, using a questionnaire with a Likert scale of 1-5. Both groups agreed that autopsy reports should contain words describing specific causes of death. Wound examination reports should convey the severity and circumstances of crimes. Sexual trauma examination reports should include written commentary on evidence of abuse and the purpose of the acid phosphatase determination. Regarding age reports, judges consider them very valuable, while public prosecutors consider them less valuable, possibly because judges must consider age as an important factor in determining sentences. In addition, judges and public prosecutors suggested improvements for the use medico-legal reports, medical certificates, and medical expert opinions. These suggestions could help guide judges and public prosecutors in making more efficient use of medical documents.
References
กองบริหารการสาธารณสุข สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงสาธารณสุข. (2561). คู่มือการตรวจผู้ป่วยคดี ปีงบประมาณ 2561. นนทบุรี: กองบริหารการสาธารณสุข สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงสาธารณสุข.
กระทรวงสาธารณสุข. (2563). แนวทางการประเมินอายุเด็กทางคดี กระทรวงสาธารณสุข (ฉบับปรับปรุง). สมุทรสาคร: บอร์น ทูบีพับลิชชิ่ง.
กิตติพงษ์ คงสมบูรณ์. (2557). ตำราวิจัยทางระบาดวิทยาสำหรับนิสิตแพทย์. กรุงเทพ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คณะอนุกรรมการกำหนดมาตรฐานทางนิติเวชศาสตร์ ราชวิทยาลัยพยาธิแพทย์แห่งประเทศไทย. (2562). แนวทางการชันสูตรศพคดีการตรวจผู้ป่วยคดีและการจัดทำเอกสารทางคดีสำหรับแพทย์เวชปฏิบัติทั่วไป ปี พ.ศ. 2562. กรุงเทพมหานคร: พี เอ ลีฟวิ่ง.
ณัฐ ตันศรีสวัสดิ์, ธีรโชติ จองสกุล และอุดมศักดิ์ หุ่นวิจิตร. (ม.ป.ป.). แนวทางการเขียนรายงานการชันสูตรบาดแผล. https://www.forensicchula.net/subtitle/28_report1.pdf
ปภาณุ สุทธิประสิทธิ์ (2559). การตรวจบาดแผลบริเวณอวัยวะเพศและทวารหนักหญิงคดีข่มขืนกระทำชำเรา. ธรรมศาสตร์เวชสาร, 8(1), 9-18.
เพียงขวัญ จารเขียน. (2557). การวิเคราะห์ผลการตรวจสารก่อภูมิต้านทานจำเพาะต่อมลูกหมากโดยใช้ชุดตรวจสำเร็จรูปเปรียบเทียบกับผลตรวจแอซิดฟอสฟาเทสในน้ำสกัดสำลีซับช่องคลอดที่ตรวจพบและไม่พบตัวอสุจิ. [วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต นิติวิทยาศาสตร์]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
http://cmuir.cmu.ac.th/jspui/handle/6653943832/39731
วิชาญ เปี้ยวนิ่ม. (2560). ขอบเขตของงานนิติเวชและการให้บริการ. วารสารกฎหมายสุขภาพและสาธารณสุข, 3(2), 228-246.
สำนักงานข้าหลวงใหญ้สิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ. (2560, 10 กุมภาพันธ์). พิธีสารมินนิโซตาว่าด้วยการสืบสวนสอบสวนกรณีที่ต้องสงสัยว่าเป็นการเสียชีวิตที่มิชอบด้วยกฎหมาย (ค.ศ. 2016). https://crcfthailand.org/2023/02/10/minnesota-protocol-on-the-investigation-ofpotentially-
unlawful-death-2016/
แสวง บุญเฉลิมวิภาส (2560). นิติเวชศาสตร์และกฎหมายการแพทย์ (พิมพ์ครั้งที่ 4): สำนักพิมพ์วิญญูชน.
Al Qahtani, S. (2019). Age Estimation Reports: Where do we stand? J Forensic Sci Res, 3, 004-008. doi:dx.doi.org/10.29328/journal.jfsr.1001016
Barek, A., & Haque, S. T. (2013). Medicolegal Aspects of Hurt, Injury and Wound. Anwer Khan Modern Medical College Journal, 4(2), 37-41. doi:https://doi.org/10.3329/akmmcj.v4i2.16941
Brodsky, S. L., Dvoskin, J. A., & Neal, T. M. S. (2017). Temptations for The Expert Witness. Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law Online, 45(4), 460. Retrieved from http://jaapl.org/content/45/4/460.abstract
Canela, C., Buadze, A., Dube, A., Jackowski, C., Pude, I., Nellen, R., Liebrenz, M. (2019). How Do Legal Experts Cope With Medical Reports and Forensic Evidence? The Experiences, Perceptions, and Narratives of Swiss Judges and Other Legal Experts. Front Psychiatry, 10, 18. doi:10.3389/fpsyt.2019.00018
Elster, N. (2017). How Forensic DNA Evidence Can Lead to Wrongful Convictions. Retrieved from https://daily.jstor.org/forensic-dna-evidence-can-lead-wrongful-convictions/
Grimm, P. W. (2018). Challenges Facing Judges Regarding Expert Evidence in Criminal Cases. Fordham L. Rev., 86(4), 1601.
Peel, H., & Malcom, M. (2015). ISO Accreditation Implementation. In Forensic Laboratory Management. Boca Raton, FL: CRC Press.
Series, H., & Herring, J. (2017). Doctor in court: What do lawyers really need from doctors, and what can doctors learn from lawyers? British Journal of Psychiatry, 211(3), 135-136. doi:10.1192/bjp.bp.115.179739
Shuman, D. W., Whitaker, E., & Champagne, A. (1994). AN EMPIRICAL EXAMINATION OF THE USE OF EXPERT WITNESSES IN THE COURTS — PART II: A THREE CITY STUDY. Jurimetrics, 34(2), 193-208. Retrieved from http://www.jstor.org/stable/29762334
Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper & Row.
