ศักยภาพการท่องเที่ยวมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของเขตบางเขน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อ 1) สำรวจมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมในเขตบางเขน 2) เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเขตบางเขน และ 3) นำเสนอศักยภาพการท่องเที่ยวมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเขตบางเขน โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพและใช้เครื่องมือวิจัย คือ แบบสำรวจมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของกระทรวงวัฒนธรรม แนวคำถามหลักเพื่อประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลของการวิจัย พบว่า 1) มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมในเขตบางเขน มี 6 เรื่อง ได้แก่ วรรณกรรมพื้นบ้านและภาษา ศิลปะการแสดง แนวปฏิบัติทางสังคม พิธีกรรม ประเพณี และเทศกาล ความรู้และการปฏิบัติเกี่ยวกับธรรมชาติและจักรวาล งานช่างฝีมือดั้งเดิม และการเล่นพื้นบ้าน 2) การท่องเที่ยวมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเขตบางเขนเป็นการท่องเที่ยวแบบหนึ่งวันเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กิจกรรมมรดกภูมิปัญญาวัฒนธรรม และ 3) ศักยภาพการท่องเที่ยวมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเขตบางเขน มี 5 ด้าน ได้แก่ สิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว (Attractions) การเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว (Accessibility) สิ่งอำนวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว (Amenities) ที่พักชุมชน (Accommodation) และกิจกรรมการท่องเที่ยว (Activities)
Article Details
ข้อความภายในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารทั้งหมด รวมถึงรูปภาพประกอบ ตาราง เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์ การนำเนื้อหา ข้อความหรือข้อคิดเห็น รูปภาพ ตาราง ของบทความไปจัดพิมพ์เผยแพร่ในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อใช้ประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ ต้องได้รับอนุญาตจากกองบรรณาธิการวารสารอย่างเป็นลายลักษณ์อักษร
มหาวิทยาลัยฯ อนุญาตให้สามารถนำไฟล์บทความไปใช้ประโยชน์และเผยแพร่ต่อได้ โดยต้องแสดงที่มาจากวารสารและไม่ใช้เพื่อการค้า
ข้อความที่ปรากฏในบทความในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับราชวิทยาลัยจุฬาภรณ์ และบุคลากร คณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯแต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเอง ตลอดจนความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความเป็นของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
Buhalis, D. (2000). Strategic use of information technologies in the tourism industry. Tourism Management. Essex : Pearson Education.
Chanu, W. (2008). The Way of Life of the Community around the Canal Intersection: The City, The People, and the Community Transformation. Research Service Center of Dhurakij Pundit University.
Chanphet, K. and Siriwong, Pitak. (2017). The Integration of Cultural Capital into a Creative Tourist Attraction through Participatory Process: A Cast Study of Ban Chak Ngaew Community, Banglamung District in Chonburi Province, Journal of Community Development Research (Humanities and Social Sciences), [S.l.], v. 10, n. 1, p. 111-121
Chantawanich, S. (2011). Data Analysis in Qualitative Research. 10th edition. Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Chetamas, S. and Emphan, P. (1995). Concept of ecotourism. n.p.
Community of researchers in biological waste Circular economy and green economy. (2018). White Papers on Science Development Technology and innovation of Thailand for the bio-economy Circular economy and green economy. 5 November 2018.
Department of Cultural Promotion. (2017). Announcement of the Committee for Promotion and Conservation of Intangible Cultural Heritage. Retrieved on 24 September 2020 from http://www.culture.go.th/culture_th/ewt_news.php?nid=1716&filename=index
Department of Cultural Promotion. (2015). Handbook of submission for the registration of the National Intangible Cultural Heritage. Bangkok: Printing Office The War Veterans Organization of Thailand. Pages 8-16.
Department of Tourism. (2017). Creative Tourist Attraction Management Manual. Retrieved on March 30, 2020 from https://www.dot.go.th/news/internal-audit-plan/detail/3052/8
Department of Tourism. (2019). Tourism statistics for 2019. Retrieved on July 24, 2020 from https://mots.go.th/more_news_new.php?cid=521
Enrico, B. (2014). Creative Tourism and Cultural Heritage: A New Perspective, Handbook of Research on Management of Cultural Products: E-Relationship Marketing and Accessibility Perspectives. pp. 29. DOI: 10.4018/978-1-4666-5007-7.ch018
Hemhong, W. et al. (2017). Study of Local Wisdom for Cultural Tourism in Surin Province, Journal of Humanities and Social Sciences. Surin Rajabhat University. 19 (1), 59-68.
Howell, David W. (1989). Passport: an introduction to the travel and tourism industry. Cincinnati, Ohio : South-Western Pub.
Thailand Institute of Scientific and Technological Research. (1997). The project is implemented to formulate tourism policy for ecological conservation. 2nd edition, Bangkok: Academic Advisory Division Academic Service Center Thailand Institute of Scientific and Technological Research (MOST).
Institute of Tourism Development for Environmental Conservation. (1999). Documents for teaching policy and tourism operations Bangkok: Ecotourism. The Development Institute of Srinakharinwirot University.
Isichaikul, R. (2007). Management in Tourism Business. Bangkok: Thammasat University Press.
Julia Jung. (2018). What is a tourism product? Search on July, 17, 2020. Retrieved from https://www.quora.com/What-is-a-tourism-product
Kaewsuriya, R. (2002). "Sustainable Community Tourism Management" Project lecture, revealing tourism knowledge through the website Sukhothai Thammathirat Open University.
Ministry of Culture. (2011). Intellectual and cultural heritage. (Online). Search on March 30, 2020. Retrieved from http://ich.culture.go.th/index.php/th/ich/ folk-literature/253-tales/108-----m-s
M.S. Rao. (2020) Spiritual Tourism: Tourists First, Tour Operators Second, And Destinations Third. Retrieved on July 17, 2020, from https://worldfinancialreview.com/spiritual-tourism-tourists-first-tour-operators-second-and-destinations-third/?__cf_chl_jschl_tk
Peter F. Drucker. (1954). The practice of management. New York : Harper & Row.
Phan-naen, P. et al. (2015). The Use of Community History as the Instrument for Empowering People Participation in Bang Bua Canal Area. The Thailand Research Fund.
Pigram, J. (1993). Planing for tourism in rural areas: bridging the policy implementation gap. In D. G. Pearce, R. W. Butler & T. (Eds.). Tourism Research: Critiques and Challenges. New York: Routledge.
Richards, G. and Raymond, C. (2000) Creative tourism. ATLAS News no. 23, pp. 16-20. ISSN 1388-3607.
Schermerhorn, J. R. (2002). Management. (7 th ed.).New York: John Wiley & Sons, Inc.
Sri Ngam, C. and others (2011). A Development of Cultural Tourism Industry Business Model of Phranakhon Cultural Center. Phranakhon Rajabhat University. Phranakhon Rajabhat University.
Thailand Institute of Scientific and Technological Research. (1999). Final report of an Implementation of ecotourism policy. Bangkok: Academic Service Center Thailand Institute of Scientific and Technological Research.
Thai Parliament. (2020). Act to Promote and Preserve the Intellectual and Cultural Heritage of 2016. Retrieved on January 22, 2020, from www.royin.go.th
Thongma, W. and Amnat, P. (2004). The Effects of tourism activities for people in Mae Ram area, Mae Rim District, Chiang Mai Province. Chiang Mai ： Research report of Mae Jo University.
Tourism Division, Bureau of Culture, Sports and Tourism. (2020). Bangkok Local Museum, Bang Khen District. Retrieved on October 18, 2020, from http://203.155.220.230/info/bma_k/data/tour/MuseumBangkhen.htm
UNWTO. (2001). The British Ecotourism Market. Retrieved on 11 November 2019, from https://www.e-unwto.org/doi/book/10.18111/9789284404865
Uttayarn, C. (2009). Tourist Behavior. Retrieved on 13 July 2020, from https://touristbehaviour.wordpress.com/1
Yukl, G. (1987, August). A new taxonomy for integrating diverse perspectives on managerial behavior. Paper presented at the meeting of the American Psychological Association, New York.
