รูปแบบมาตรฐานอาชีพและคุณวุฒิวิชาชีพ : กรณีศึกษา สาขาอาชีพนักออกแบบแฟชั่นในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนามาตรฐานอาชีพและจัดระดับคุณวุฒิวิชาชีพสาขาอาชีพนักออกแบบแฟชั่นในประเทศไทย ทดลองประเมินนักออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้า 3 ระดับ ประเมินความเหมาะสมของรูปแบบมาตรฐานอาชีพและคุณวุฒิวิชาชีพนักออกแบบแฟชั่นโดยใช้มาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ โดยดำเนินการ 1) ร่างรูปแบบมาตรฐานอาชีพนักออกแบบแฟชั่นโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์หน้าที่และการสร้างแผนภาพหน้าที่ 2) ประชาพิเคราะห์และรับรองมาตรฐานอาชีพ 3) ร่างคุณวุฒิวิชาชีพนักออกแบบแฟชั่น จัดระดับตามบทบาทหน้าที่และสมรรถนะ 4) ประชาพิเคราะห์และรับรองคุณวุฒิวิชาชีพ 5) ประเมินเพื่อเข้าสู่อาชีพนักออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้า ชั้นที่ 1, 2 และ 3 6) ประเมินความเหมาะสมของรูปแบบมาตรฐานอาชีพ และคุณวุฒิวิชาชีพสาขาอาชีพนักออกแบบแฟชั่น 7 องค์ประกอบ ซึ่งพบว่า การพัฒนามาตรฐานอาชีพนักออกแบบแฟชั่น ประกอบด้วยความมุ่งหมายหลัก 1 ความมุ่งหมาย บทบาทหลัก 4 ด้าน หน้าที่หลัก 12 หน้าที่ หน่วยสมรรถนะ 50 หน่วย ระดับคุณวุฒิวิชาชีพนักออกแบบแฟชั่นจัดชั้นตามบทบาทหน้าที่ คือ อาชีพนักออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้า ชั้น 1 – 6 อาชีพ นักออกแบบแฟชั่นเครื่องหนัง ชั้น 1 – 6 อาชีพนักออกแบบแฟชั่นรูปแบบการแต่งกาย 2 – 4 ผลการประเมินสมรรถนะอาชีพนักออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้า พบว่า ผู้รับการประเมินคุณวุฒิวิชาชีพ ชั้นที่ 1 ผ่าน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 100 ชั้นที่ 2 ผ่าน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 100 และชั้นที่ 3 ผ่าน 9 คน คิดเป็นร้อยละ 90 ความเหมาะสมของรูปแบบมาตรฐานอาชีพและคุณวุฒิวิชาชีพสาขาอาชีพนักออกแบบแฟชั่นอยู่ในเกณฑ์เหมาะสมมากโดยมีค่าเฉลี่ย 3.75 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.81 สามารถนำไปประยุกต์ในการทำงานได้
Article Details
ข้อความภายในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารทั้งหมด รวมถึงรูปภาพประกอบ ตาราง เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์ การนำเนื้อหา ข้อความหรือข้อคิดเห็น รูปภาพ ตาราง ของบทความไปจัดพิมพ์เผยแพร่ในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อใช้ประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ ต้องได้รับอนุญาตจากกองบรรณาธิการวารสารอย่างเป็นลายลักษณ์อักษร
มหาวิทยาลัยฯ อนุญาตให้สามารถนำไฟล์บทความไปใช้ประโยชน์และเผยแพร่ต่อได้ โดยต้องแสดงที่มาจากวารสารและไม่ใช้เพื่อการค้า
ข้อความที่ปรากฏในบทความในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับราชวิทยาลัยจุฬาภรณ์ และบุคลากร คณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯแต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเอง ตลอดจนความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความเป็นของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
คุณวุฒิวิชาชีพของไทย. (2012). รูปแบบในการจัดตั้งคุณวุฒิวิชาชีพ. สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2564 จาก: http://www.thaivq.org/index.php?option=com_content&view=category &id=30&Itemid=37.
จะเด็ด เปาโสภาและมนตรี พรหมเพ็ชร. (2548). การพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพ เล่ม 2 การพัฒนาโมดูนแบบฐานสมรรถนะ. สำนักมาตรฐานการอาชีวศึกษาและวิชาชีพ สำนักงานคณะกรรมการอาชีวศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ, 1-6.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2546). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: เทพเนรมิตรการพิมพ์.
ธีรพงษ์ วิริยานนท์. (2549). การพัฒนามาตรฐานอาชีพของผู้ประเมินสมรรถนะวิชาชีพตามระบบ คุณวุฒิวิชาชีพ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์อุตสาหกรรมดุษฎีบัณฑิต สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
บัญชา วิชยานุวัติ. (2550). การพัฒนารูปแบบมาตรฐานอาชีพเพื่อประยุกต์ใช้ในประเทศไทย.
สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2564 จาก http://thaivq.org/index.php?option=com_ content&view=article&id=18: 2012-03-22-14-49-43&catid=30:the-community&Itemid=37.
ประคอง กรรณสูต. (2528). สถิติเพื่อการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือ ดร.ศรีสง่า.
ภควัต เกอะประสิทธิ์ ธีระพงษ์ วิริยานนท์ และวัลลภ จันทร์ตระกูล. (2564). การพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมสมรรถนะวิชาชีพช่างไฮดรอลิกส์อุตสาหกรรม. วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 7(1): 29-43.
มลวิภา ภูลสนอง ธีรพงษ์ วิริยานนท์ และณภัทร ยศยิ่งยง. (2560). การจัดทำมาตรฐานอาชีพ และคุณวุฒิวิชาชีพ สาขาอาชีพช่างตัดเย็บเสื้อผ้า. วารสารการพัฒนาเทคนิคศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 29(102): 125-132.
อัคครัตน์ พูลกระจ่าง และวนิดา ฉินนะโสต. (2560). การพัฒนามาตรฐานอาชีพและคุณวุฒิวิชาชีพสาขาวิชาชีพอนุรักษ์งานพื้นบ้านและงานศิลปหัตกรรม. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(1): 15-25.
