การศึกษาส่วนประสมทางการตลาดและแรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยว ของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรมในพื้นที่จังหวัดสงขลา

ผู้แต่ง

  • วาสนา ขวัญทองยิ้ม และคณะ* (การจัดการท่องเที่ยวและโรงแรม), วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา

คำสำคัญ:

ส่วนประสมทางการตลาด, แรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยว, แหล่งท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

                  การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดของนักท่องเที่ยวชาวไทย     ในการท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรมในพื้นที่จังหวัดสงขลาและเพื่อศึกษาแรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรมในพื้นที่จังหวัดสงขลา เก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยวชาวไทย โดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบสะดวก จำนวน 400 คน ในพื้นที่วิจัย 3 อำเภอคือ อำเภอเมืองสงขลา อำเภอหาดใหญ่ และอำเภอสะเดา วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ย           ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบสมมติฐานของการวิจัย คือสถิติการทดสอบค่าที (t test) และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-Way ANOVA) และการทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่ด้วยวิธีเปรียบเทียบพหุคูณของเชฟเฟ่

            ผลการวิจัยพบว่า 1) นักท่องเที่ยวชาวไทยมีความคิดเห็นต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดด้านลักษณะเฉพาะของพื้นที่มากที่สุด 2) ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อแรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรมในจังหวัดสงขลา พบว่าด้านที่นักท่องเที่ยวชาวไทยมีความคิดเห็นมากที่สุดคือ ด้านกิจกรรมสนับสนุนในการท่องเที่ยว

            ผลการทดสอบสมมติฐานพบว่า 1) ข้อมูลทั่วไปของนักท่องเที่ยวชาวไทยแตกต่างกันมีความคิดเห็นต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดแตกต่างกันที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ซึ่งสอดคล้องกับสมมติฐาน 2) ข้อมูลทั่วไปของนักท่องเที่ยวชาวไทยแตกต่างกันมีความคิดเห็นต่อแรงจูงใจในการเดินทางท่องเที่ยวแตกต่างกันที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ซึ่งสอดคล้องกับสมมติฐาน

ประวัติผู้แต่ง

วาสนา ขวัญทองยิ้ม และคณะ*, (การจัดการท่องเที่ยวและโรงแรม), วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา

นิสิตปริญญาเอก (การจัดการท่องเที่ยวและโรงแรม), วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา ปีการศึกษา 2566

เอกสารอ้างอิง

จุฑารัตน์ เพ็ชรประคอง, ฐิติมา มากศรี, ชญานิษฐ์ จารุพันธ์, รัชดาภรณ์ เหล่นเฉื้อง, อรัญญา วงศ์พุฒ และ อรจันทร์ ศิริโชติ. (2561). แรงจูงใจของนักท่องเที่ยว

ที่มาเที่ยวในอำเภอเมือง จังหวัดสงขลา. วารสารปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 3(3), หน้า 178-184.

ชลิตา เฉลิมรักชาติ. (2560). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อวัดร่องขุ่น จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการ

จัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ดลยา จาตุรงคกุล. (2565). การวิเคราะห์ปัจจัยจูงใจในการตัดสินใจท่องเที่ยวเมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี ภายใต้สถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัส

โคโรน่า 2019 (COVID-19). วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(2), หน้า 1-16.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพฯ: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.

นวพร บุญประสม, เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา, ศุภลักษณ์ สุริยะ, อติ เรียงสุวรรณ, ประวีร์ เหวียนระวี และ วัลยา ชูประดิษฐ์. (2564). แรงจูงใจและการรับรู้

การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยว ชาวไทยที่มีอิทธิพลต่อการกลัยมาเที่ยวซ้ำ กรณีศึกษา: วัดสำคัญในจังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการ

สมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.), 27(1), หน้า 112-127.

นุชประวีณ์ ลิขิตศรัณย์. (2561). ระดับความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวต่อการใช้ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดในการบริหารจัดการการท่องเที่ยวจังหวัดพิจิตร.

วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 13(2), หน้า 25-36.

ประกาศ ปาวา ทองสว่าง และเกิดศิริ เจริญวิศาล. (2563). การวิเคราะห์ความหลากหลายทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมสู่การศึกษาการท่องเที่ยวพหุวัฒนธรรม.

ใน การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการบริหารจัดการ ครั้งที่ 12 (หน้า 504-519). สงชลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ลงทุนศาสตร์. (2566). การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่สำคัญของเมืองหลักในประเทศไทย (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:

https://www.investerest.co/economy/thai-tourism/[2566, 9 กันยายน].

เสรี วงษ์มณฑา. (2564). เอกสารประกอบคำบรรยายเรื่อง องค์ประกอบการท่องเที่ยว 10A’s. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.

สรัญธร สนิทพันธุ์ และโชคชัย สุเวชวัฒนกูล. (2564). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่จูงใจนักท่องเที่ยวให้เดินทางมาท่องเที่ยวที่ตลาดท่านา

อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 13(1), หน้า 110-123.

สาลิกา. (2566). Tourism value added เปิดตำราสร้างมูลค่าให้ภาคการท่องเที่ยวไทย เมื่อทัศนคติ ของนักท่องเที่ยวไม่เหมือนเดิม (ออนไลน์).

เข้าถึงได้จาก: https://www.salika.co/2022/12/27/tourism-value-added-new-trend-of-tourism-after-covid/ [2566, 9 กันยายน].

สำนักงานจังหวัดสงขลา. (2561). ข้อมูลจังหวัดสงขลา 2561. สงขลา: กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดสงขลา.

สำนักงานจังหวัดสงขลา. (2563). ข้อมูลจังหวัดสงขลา 2563 (ข้อมูลด้านการท่องเที่ยว). สงขลา: กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนา

จังหวัด สำนักงานจังหวัดสงขลา.

สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดสงขลา. (2566). สงขลาเมืองแห่งสีสัน (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก:

https://finearts.go.th/storage/contents/2023/03/file/36IL6a8koxCOoGzL7hDibEeQoh0V2BcKtZKUNgZh.pdf [2566, 9 กันยายน].

สุธิดา วัฒนยืนยง. (2556). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเลือกเดินทางท่องเที่ยวในตลาดน้ำคลองแห อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา.

ยะลา: มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

สุวิมล ติรกานันท์. (2550). การสร้างเครื่องมือวัดตัวแปรในการวิจัยทางสังคมศาสตร์:แนวทางสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3), pp. 297-334.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-01-02

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย