การละเมิดพุทธวินัยบัญญัติของพระภิกษุที่ส่งผลกระทบต่อพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505: ศึกษากรณีกระทำความผิดอาญา

Abstract

         การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา กรณีพระภิกษุกระทำละเมิดพระวินัยและเป็นความผิดทางอาญาด้วย พระภิกษุนั้นอาจต้องสละสมณเพศเมื่อมีผู้ร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวน และเป็นไปตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505โดยเป็นวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยการวิเคราะห์เอกสาร เก็บรวบรวมข้อมูลจากพระวินัยปิฎก พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505 คำอธิบายกฎหมายอาญา แหล่งความรู้จากสื่ออิเล็กทรอนิกส์ และลงพื้นที่สัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ เพื่อนำมาวิเคราะห์ สรุปผลการศึกษา

          เมื่อผู้วิจัยทำการศึกษาพระวินัยทั้งสิ้น 227 สิกขาบท พบว่า มีพระวินัยจำนวน 24 สิกขาบท ได้แก่ อาบัติปาราชิก 4, อาบัติสังฆาทิเสส 2, อาบัติอนิยต 2, และอาบัติปาจิตตีย์ 16 ที่เกี่ยวกับความผิดทางอาญา ปรากฏตามประมวลกฎหมายอาญาจำนวน 16 มาตรา ได้แก่ มาตรา 276, 278, 279, 288, 326, 334,341, 358, 359, 378, 389, 390, 391, 392, 393, 397 มาตรา 11 ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พุทธศักราช 2484และมาตรา 20 ตามพระราชบัญญัติป้องกันการทารุณกรรมและการจัดสวัสดิภาพสัตว์ พ.ศ. 2557

          ผู้วิจัยจึงขอเสนอแนะดังต่อไปนี้ การที่พระภิกษุต้องสละสมณเพศเมื่อถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดทางอาญาตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505หาใช่เป็นวิธีลาสิกขาด้วยความสมัครใจไม่เพื่อเป็นการป้องกัน และเกิดความตระหนักแก่พระภิกษุมิให้ต้องโทษจนถูกสละสมณเพศในลักษณะดังกล่าว คณะสงฆ์และหน่วยงานที่รับผิดชอบควรส่งเสริมให้พระภิกษุได้ศึกษาพระวินัย ประกอบกับกฎหมายที่มีโทษทางอาญาที่เกี่ยวข้อง และพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505อีกทั้งควรนำพระวินัยจำนวน 24 สิกขาบทไปออกข้อสอบนักธรรมสนามหลวงของพระภิกษุในแต่ละชั้นปี ตามความเหมาะสม