A Guideline to Study Development of Public Administration
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
A topic of “Development of Public Administration” is very crucial. Public administration scholars described this topic by “paradigm” approach. However, there are at least three questions for an explanation of Public Administration development by this approach: 1) why must papers of development of Public Administration use “paradigm” approach? 2) are there other options to illustrate the development of Public Administration?
3) what are explanation approaches on Public Administration development now? Based on the ideas of both pioneers and contemporary thinkers, Public Administration development studies used “paradigm” approach because Public Administration has great details in its studies. The paradigm approach is therefore used to summarize significant arguments of public administrators see in each period. This approach also has essential features to convince that paradigm shift will take place at appropriate time. However, if researchers do not use the paradigm approach, they are able to use other approaches. Three alternatives were proposed which are time-dimension approach, scope and focus point dimension approach, and analysis-unit dimension approach: This Paper has proposed that the demonstration of Public Administration development divided into three-period classification comprises of classic period, identity crisis period and “neo” period.
Article Details
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
กฤษณ์ รักชาติเจริญ. (2557). การจัดการบริการสาธารณะ: จากมุมมองของการพัฒนาการจัดการภาครัฐ. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล, 1(1), 21-32.
กีรติ บุญเจือ. (2548). บทบาทของกระบวนทัศน์ในการสอนปรัชญา. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 30(1), 258-262.
เฉลิมพล ศรีหงส์. (2538). พัฒนาการและแนวโน้มของการศึกษาการบริหารรัฐกิจ: ศึกษาในเชิงพาราไดม์ ใน คณาจารย์ภาควิชาบริหารรัฐกิจ คณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยรามคำแหง (บก.). การบริหารรัฐกิจ. (น. 19-32). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชาย โพธิสิตา. (2547). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากร และสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ณ ภัทรดิศ สุริยกมลจินดา. (2548). กระบวนทัศน์ในการสอนปรัชญา. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 30(1), 263-267.
เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2552). ภาพรวมและแนวคิดทั่วไปเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. ใน เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์ (บก.). ประมวลสาระชุดวิชาแนวคิด ทฤษฎี และหลักการรัฐประศาสนศาสตร์ หน่วยที่ 1 (น. 1-50). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นราธิป ศรีราม, กิตติพงษ์ เกียรติวัชรชัย, และชลัช ชรัญญ์ชัย. (2556). การสังเคราะห์แนวคิดการบริการสาธารณะแนวใหม่ (รายงานการวิจัย). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นฤมล อนุสนธิ์พัฒน์. (2558). แนวคิดการบริหารงานสาธารณะ: จากภาครัฐสู่ภาคพลเมือง. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 2(3), 161-179.
นิศา ชูโต. (2548). การวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: พริ้นต์โพร.
นิศาชล พรหมรินทร์. (2555). วิวัฒนาการกระบวนทัศน์รัฐประศาสนศาสตร์ไทย: บทสำรวจวรรณกรรมรัฐประศาสนศาสตร์ไทยจากอดีตถึงปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิทยา บวรวัฒนา. (2538). รัฐประศาสนศาสตร์: ทฤษฎีและแนวการศึกษา (ค.ศ. 1887-ค.ศ. 1970) และ (ค.ศ. 1970 - ปัจจุบัน). กรุงเทพฯ: ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพโรจน์ ภัทรนรากุล. (2559). รัฐประศาสนศาสตร์กับการพัฒนาที่ยั่งยืน. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติเนื่องในโอกาสครบรอบ 50 ปี แห่งการสถาปนาสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ “นิด้า 5 ทศวรรษกับการพัฒนาที่ยั่งยืน” (น. 1-24).กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2532). พจนานุกรมศัพท์สังคมวิทยาอังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้งกรุ๊พ.
______. (2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ ราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2549). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: บพิทธการพิมพ์.
ศิริพงษ์ ลดาวัลย์ ณ อยุธยา. (2555). แนวความคิดและทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์. เชียงใหม่: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ธนุชพริ้นติ้ง.
สุรพันธ์ ทับสุวรรณ์. (2551). รัฐศาสตร์ทั่วไป. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อมรา พงศาพิชญ์. (2557). กระบวนทัศน์ “สิทธิมนุษยชน” และ “ความยุติธรรม” สำหรับสังคมเปลี่ยนผ่าน. วารสารสังคมศาสตร์, 44(2), 7-20.
อวยชัย ชบา, และทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2556). แนวคิดเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจและรัฐประศาสนศาสตร์ ใน นพดล เหลืองภิรมย์, และวันชัย มีชาติ. 30201 ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการบริหาร (น. 1-37). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2559). สถานภาพของวิชารัฐประศาสนศาสตร์ ในประเทศไทย(ระหว่าง พ.ศ. 2540-ปัจจุบัน). วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 8(1), 35-70.
Bozeman, B. (1979). Public Management and Policy Analysis. New York: St. Martin's Press.
Capra, F. (1986). The Concept of Paradigm and Paradigm Shift. Re-Vision Journal of Consciousness and Change, 9, 11-17
Denhardt, B. R., & Denhardt, V. J. (2011). The New Public Service: Serving Rather than Steering. Armonk, NY: M.E. Sharpe.
Fry, B. R. (1989). Mastering Public Administration. Chatham [NJ]: Chatham House.
Henry, N. (1995). Public Administration and Public Affairs. Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Kuhn, T.S. (1970). The Structure of Scientific Revolutions. Chicago: University of Chicago Press.
Osborne, S. P. (2010). Introduction: The (New) Public Governance: A Suitable Case for Treatment?. In Osborne, S. P. (Ed.). The New Public Governance? Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. (pp. 1-16). London: Routledge.
Riccucci, N. M. (2010). Public Administration: Traditions of Inquiry and Philosophies of Knowledge. Washington, D.C: Georgetown University Press.
Thompson, J. D. (1967). Organization in Action: Social Science Bases of Administrative Theory. New York: McGraw-Hill.