แนวทางการศึกษาพัฒนาการรัฐประศาสนศาสตร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
หัวเรื่องพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์เป็นหัวเรื่องที่มีความสำคัญ นักวิชาการรัฐประศาสนศาสตร์ได้อธิบายหัวเรื่องนี้ผ่านแนวคิดเรื่องพาราไดม์ อย่างไรก็ดีกลับมีข้อสงสัยจากการอธิบายด้วยแนวทางดังกล่าวอย่างน้อยสามประการ คือ 1) เหตุใดจำต้องศึกษาพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์โดยใช้คำว่าพาราไดม์ 2) หากไม่ใช้แนวคิดเรื่องพาราไดม์สามารถใช้แนวคิดอื่นใดในการอธิบายพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์ และ 3) แนวทางการศึกษาพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์ในปัจจุบันควรเป็นเช่นไร ทั้งนี้ศึกษาจากแนวคิดของนักวิชาการทั้งรุ่นบุกเบิกและนักคิดร่วมสมัย พบว่า 1) เหตุที่ใช้คำว่าพาราไดม์ในการศึกษาประเด็นพัฒนาการเพราะรัฐประศาสนศาสตร์มีความเป็นมายาวนานยากที่จะอธิบายสาระได้ทั้งหมดจึงใช้แนวคิดเรื่องพาราไดม์เพื่อสรุปเฉพาะสาระสำคัญที่นักรัฐประศาสนศาสตร์เห็นร่วมกันในแต่ละช่วงเวลาและแนวคิดนี้ยังมีลักษณะพิเศษที่เชื่อว่าต้องมีการเปลี่ยนแปลงแนวคิดหรือพาราไดม์ตามความเหมาะสม 2) หากไม่ใช้แนวคิดเรื่องพาราไดม์สามารถใช้แนวคิดอื่นในการอธิบายพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์ได้อย่างน้อย 3 แนวทาง ประกอบด้วย แนวการศึกษาที่ใช้มิติของเวลา มิติของขอบเขตและจุดเน้น และแนวทางที่ใช้มิติของหน่วยวิเคราะห์ และ 3) แนวทางการศึกษาพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์ในปัจจุบันผู้เขียนเห็นว่าควรแบ่งพัฒนาการของรัฐประศาสนศาสตร์ออกเป็นสามช่วงเวลา ประกอบด้วย ช่วงเวลาของยุคดั้งเดิม ช่วงเวลาของวิกฤตการณ์ด้านเอกลักษณ์ และ ช่วงเวลาของการใช้คำว่า “ใหม่”
Article Details
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
เอกสารอ้างอิง
กฤษณ์ รักชาติเจริญ. (2557). การจัดการบริการสาธารณะ: จากมุมมองของการพัฒนาการจัดการภาครัฐ. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล, 1(1), 21-32.
กีรติ บุญเจือ. (2548). บทบาทของกระบวนทัศน์ในการสอนปรัชญา. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 30(1), 258-262.
เฉลิมพล ศรีหงส์. (2538). พัฒนาการและแนวโน้มของการศึกษาการบริหารรัฐกิจ: ศึกษาในเชิงพาราไดม์ ใน คณาจารย์ภาควิชาบริหารรัฐกิจ คณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยรามคำแหง (บก.). การบริหารรัฐกิจ. (น. 19-32). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชาย โพธิสิตา. (2547). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากร และสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ณ ภัทรดิศ สุริยกมลจินดา. (2548). กระบวนทัศน์ในการสอนปรัชญา. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 30(1), 263-267.
เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2552). ภาพรวมและแนวคิดทั่วไปเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. ใน เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์ (บก.). ประมวลสาระชุดวิชาแนวคิด ทฤษฎี และหลักการรัฐประศาสนศาสตร์ หน่วยที่ 1 (น. 1-50). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นราธิป ศรีราม, กิตติพงษ์ เกียรติวัชรชัย, และชลัช ชรัญญ์ชัย. (2556). การสังเคราะห์แนวคิดการบริการสาธารณะแนวใหม่ (รายงานการวิจัย). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นฤมล อนุสนธิ์พัฒน์. (2558). แนวคิดการบริหารงานสาธารณะ: จากภาครัฐสู่ภาคพลเมือง. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 2(3), 161-179.
นิศา ชูโต. (2548). การวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: พริ้นต์โพร.
นิศาชล พรหมรินทร์. (2555). วิวัฒนาการกระบวนทัศน์รัฐประศาสนศาสตร์ไทย: บทสำรวจวรรณกรรมรัฐประศาสนศาสตร์ไทยจากอดีตถึงปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิทยา บวรวัฒนา. (2538). รัฐประศาสนศาสตร์: ทฤษฎีและแนวการศึกษา (ค.ศ. 1887-ค.ศ. 1970) และ (ค.ศ. 1970 - ปัจจุบัน). กรุงเทพฯ: ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพโรจน์ ภัทรนรากุล. (2559). รัฐประศาสนศาสตร์กับการพัฒนาที่ยั่งยืน. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติเนื่องในโอกาสครบรอบ 50 ปี แห่งการสถาปนาสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ “นิด้า 5 ทศวรรษกับการพัฒนาที่ยั่งยืน” (น. 1-24).กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2532). พจนานุกรมศัพท์สังคมวิทยาอังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้งกรุ๊พ.
______. (2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ ราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2549). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: บพิทธการพิมพ์.
ศิริพงษ์ ลดาวัลย์ ณ อยุธยา. (2555). แนวความคิดและทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์. เชียงใหม่: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ธนุชพริ้นติ้ง.
สุรพันธ์ ทับสุวรรณ์. (2551). รัฐศาสตร์ทั่วไป. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อมรา พงศาพิชญ์. (2557). กระบวนทัศน์ “สิทธิมนุษยชน” และ “ความยุติธรรม” สำหรับสังคมเปลี่ยนผ่าน. วารสารสังคมศาสตร์, 44(2), 7-20.
อวยชัย ชบา, และทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2556). แนวคิดเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจและรัฐประศาสนศาสตร์ ใน นพดล เหลืองภิรมย์, และวันชัย มีชาติ. 30201 ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการบริหาร (น. 1-37). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2559). สถานภาพของวิชารัฐประศาสนศาสตร์ ในประเทศไทย(ระหว่าง พ.ศ. 2540-ปัจจุบัน). วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 8(1), 35-70.
Bozeman, B. (1979). Public Management and Policy Analysis. New York: St. Martin's Press.
Capra, F. (1986). The Concept of Paradigm and Paradigm Shift. Re-Vision Journal of Consciousness and Change, 9, 11-17
Denhardt, B. R., & Denhardt, V. J. (2011). The New Public Service: Serving Rather than Steering. Armonk, NY: M.E. Sharpe.
Fry, B. R. (1989). Mastering Public Administration. Chatham [NJ]: Chatham House.
Henry, N. (1995). Public Administration and Public Affairs. Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Kuhn, T.S. (1970). The Structure of Scientific Revolutions. Chicago: University of Chicago Press.
Osborne, S. P. (2010). Introduction: The (New) Public Governance: A Suitable Case for Treatment?. In Osborne, S. P. (Ed.). The New Public Governance? Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. (pp. 1-16). London: Routledge.
Riccucci, N. M. (2010). Public Administration: Traditions of Inquiry and Philosophies of Knowledge. Washington, D.C: Georgetown University Press.
Thompson, J. D. (1967). Organization in Action: Social Science Bases of Administrative Theory. New York: McGraw-Hill.
