An Analysis of Thai State and Buddhism Reformation in the Reigns of King Mongkut and King Chulalongkorn

Main Article Content

Denpong Saenkum
Akarya Sangkachan

Abstract

The objectives of this article are to study Buddhism reformation in the reigns of Rama IV and V, using the two pretexts included to allow Buddhism more reasonable and help Thailand develop itself to its modern era, and to summarize whether the pretexts are reasonable in practice. This article presents that, allow Buddhism are more reasonable in terms of scientific principles is simply the religious pretext in order to abolish the beliefs and credulity in the local society. These make King Rama IV brought Christian reformation as the method to convince Buddhists to believe in Tripitaka (Buddhist scripture). Subsequently, the Dhammayut Order was established. The proposal about helping Thailand develop itself to its modern era led to changes in the society as well as Buddhism. One good example was the institution of the monastic order and reform group called the Dhammayut Order in 2372 B.E. and issuing the Sangha Act of 121 R.S. (1902). The changes in Thai Buddhism in the reigns of Rama IV and V resulted in a number of social changes including education, tradition, culture and others that were due to the administration of social and individual structure system by the government. However, the reformation was not fully goal. In addition, Buddhism reformation was for righteousness to nationalism and nationalism ideology.

Article Details

How to Cite
Saenkum, D., & Sangkachan, A. (2020). An Analysis of Thai State and Buddhism Reformation in the Reigns of King Mongkut and King Chulalongkorn. Political Science and Public Administration Journal, 11(1), 141–170. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/polscicmujournal/article/view/136274
Section
Academic Article
Author Biography

Denpong Saenkum, Faculty of Humanities and Social science, Khon Kaen University

1. การศึกษา จบการศึกษาปริญญาวิทยาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาฟิสิกส์ จากมหาวิทยาลัยขอนแก่น ปัจจุบันกำลังศึกษาระดับปริญญาตรีหลักสูตรรัฐศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง 

2. สถานะ เป็นนักวิจัยประศูนย์วิจัยพหุลักษณ์สังคมลุ่มน้ำโขง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น

3. ที่อยู่สำหรับติดต่อ  82 หมู่ที่ 1 ตำบลเมืองหงส์  อำเภอจตุรพักตรพิมาน  จังหวัดร้อยเอ็ด 45180

4. โทรศัพท์ 0912822400

References

คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2533). อารยธรรมสมัยใหม่–ปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คนึงนิตย์ จันทบุตร. (2528). การเคลื่อนไหวของยุวสงฆ์ไทยรุ่นแรก พ.ศ. 2477-2484. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

คริส เบเคอร์, และผาสุก พงษ์ไพจิตร. (2557). ประวัติศาสตร์ไทยร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: มติชน.

ชาญณรงค์ บุญหนุน. (2545). ความสำคัญของพระวินัยในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาเถรวาท: จากสังคายนาครั้งที่ 1 ถึงธัมมนันทาสามเณรี. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 9(2), 7-30.

______. (2557). พุทธศาสนาประจำชาติไทยในรัฐธรรมนูญ. วารสารสมาคมปรัชญาและศาสนาแห่งประเทศไทย, 9(2), 45-78.

______. (2561). การปฏิรูปศาสนาในประเทศไทย(2): เรียนรู้จากประวัติศาสตร์ศาสนาคริสต์และพุทธ. ประชาไท. สืบค้นเมื่อ 20 กรกฎาคม 2561, จาก https://prachatai.com/journal/2015/06/59898

ทวีศักดิ์ เผือกสม. (2540). การปรับตัวทางความรู้ ความจริง และอำนาจของชนชั้นนำสยาม พ.ศ. 2325-2411. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาประวัติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธีระพงษ์ มีไธสง. (2560). พระสงฆ์กับองค์เจ้าในการปฏิรูปหัวเมืองอีสานผ่านกลไกอำนาจรัฐ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 34(3), 288-309.

ปฐม ตาคะนานันท์. (2551). คณะสงฆ์สร้างชาติ สมัยรัชกาลที่ 5. กรุงเทพฯ: มติชน.

พระเจ้าวรวงษ์เธอ พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์. (2506). พระราชจริยวัตรของพระมหากษัตริย์ไทย. ใน ทวน วิริยาภรณ์, พุทธศาสนาก้าวหน้า. กรุงเทพฯ: ป. พิศนาคะการพิมพ์.

พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (2515). ประชุมพระราชนิพนธ์ภาษาบาลีในรัชกาลที่ 4 ภาค 1. นครหลวงฯ: คณะธรรมยุต.

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (2516). พระราชพิธีสิบสองเดือน. กรุงเทพฯ: คลังวิทยา.

พระไพศาล วิสาโล. (2546). พุทธศาสนาในอนาคต แนวโน้มและทางออกจากวิกฤต. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

พระมหาวรชัย กลึงโพธิ์. (2539). การปกครองคณะสงฆ์ไทยตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช 2484. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาประวัติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ. (2547). พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระเจ้ากรุงสยามรัชกาลที่ 4. กรุงเทพฯ: One World.

พิพัฒน์ พสุธารชาติ. (2553). รัฐกับศาสนา: บทความว่าด้วยอาณาจักร ศาสนจักร และเสรีภาพ. กรุงเทพฯ: ศยาม.

______. (2560). คราสและควินิน รื้อ-สร้าง 'ปากไก่และใบเรือ' ของนิธิ เอียวศรีวงศ์. กรุงเทพฯ: Illuminations.

ภัชราพร ช้างแก้ว. (2530). พุทธศาสนากับการก่อตัวของรัฐไทยแบบใหม่ในสมัยรัชกาลที่ 5 และรัชกาลที่ 6. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต), สาขาวิชาประวัติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2558). การปกครองคณะสงฆ์ไทย ฉบับปรับปรุง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2514). ประมวลพระนิพนธ์ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส พระธรรมเทศนา. พระนคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.

สายชล สัตยานุรักษ์. (2550). โครงการประวัติศาสตร์วิธีคิดเกี่ยวกับสังคมและวัฒนธรรมไทยของปัญญาชน (พ.ศ. 2435-2535). เชียงใหม่: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สิทธิ์ บุตรอินทร์. (2547). พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระอัจฉริยภาพด้านการพระศาสนา. กรุงเทพฯ: สำนักธรรมศาสตร์และการเมือง ราชบัณฑิตยสถานแห่งประเทศไทย.

สุรพศ ทวีศักดิ์. (2560). จากพุทธศาสนาแห่งรัฐสู่พุทธศาสนาที่เป็นอิสระจากรัฐ. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.

______. (2561). รัฐ กับศาสนา ศีลธรรม อำนาจ และอิสรภาพ. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.

เสทื้อน ศุภโสภณ. (2505). พระพุทธศาสนากับพระมหากษัตริย์ไทย. พระนคร: คลังวิทยา.

อรรถจักร สัตยานุรักษ์. (2555). การเปลี่ยนแปลงโลกทัศน์ของชนชั้นผู้นำไทยตั้งแต่รัชกาลที่ 4 ถึงพุทธศักราช 2475. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Chad Meister. (2010). The Oxford Handbook of Religious Diversity. Oxford: Oxford University Press.

Ian Harris. (1999). Buddhism and Politics in Asia: The Textual and Historical Roots, In Harris, I. (Ed.), Buddhism and Politics in Twentieth Century Asia. London: Continuum.

Keyes, C. (1966). Peasant and Nation: A Thai Lao Village in a Thai State. (Degree of Doctor of Philosophy), Faculty of Graduate school, Cornell University.

______. (1989). Buddhist Politics and their Revolutionary Origins in Thailand. International Political Science Review, 10(2), 121-142.

Lingat, R. (1958). "La Double Crise De L'église Bouddhique Au Siam (1767-1851)." Cahiers d'Histoire Mondiale. Journal of World History. Cuadernos de Historia Mundial, 4(2), 402.

Roof, W. C., & McKinney, W. (1985). Denominational America and the New Religious Pluralism. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 480(1), 24-38.

Sturm, A. (2006). The King's Nation: A Study of the Emergence and Development of Nation and Nationalism in Thailand. (Degree of Doctor of Philosophy), London School of Economics and Political Science, University of London.

Swearer, D. K. (1973). Thai Buddhism: Two Responses to Modernity. Contributions to Asian Studies, 4, 78-93.