Tourism Network Governance of Ban Mae Kampong Village, Huay Kaew Sub–district, Mae On District, Chiang Mai Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research on the Tourism Network Governance of Mae Kampong Village, Huay Kaew Sub–district, Mae On District, Chiang Mai Province has 3 objectives as follows: 1) to study the process of collaboration between the public sector, private sector, citizen sector and tourists regarding the tourist management; 2) to study ecotourism management; and 3) to study the impacts resulting from the tourism management of Mae Kam Pong Village. The study is based on qualitative method by collecting data from primary sources, semi-structured interviews, focus group discussions and non-participative observation. The 36 informants are representatives from the government, private sector, public sector and tourists. The study findings reveal the following: 1) the process of collaboration regarding the tourist management of Mae Kam Pong Village has been included in every step of planning implementative, data exchange, negotiations, agreements, evaluations and records of agreements; 2) the tourism management of Mae Kam Pong Village has based on the principles of ecotourism; and 3) the tourism management of Mae Kam Pong Village reaches its initial goals.
Article Details
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
กรมการท่องเที่ยว. (2559). มาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชนของอาเซียน. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2553). Thailand Tourism Awards 8th. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
จักร ติงศภัทิย์, และกฤษฎา ปราโมทย์ธนา. (2552). การบริหารงานภาครัฐแบบเครือข่าย: มิติใหม่ของภาครัฐ. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เน็ท.
จักรพันธ์ ภูมิสุทธาผล. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของการท่องเที่ยวโดยชุมชนหมู่บ้านแม่กำปอง ตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เดลินิวส์. (2560). 'ถอดรหัส'แม่กำปอง 'ชุมชนเข้มแข็ง' ร่วมมือร่วมใจ 'ยั่งยืน'. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2560, จาก https://www.dailynews.co.th
บุษกร ด้วงทอง, และวิโรจน์ เจษฎาลักษณ์. (2558). ความสัมพันธ์เชิงเศรษฐกิจระหว่างชุมชนกับการดำเนินงานด้านการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของวนอุทยานปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. International Humanities, Social Sciences and arts, 8(2), 2123-2139.
พิฑูรย์ ทองฉิม. (2558). การจัดการความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนเกาะลันตา จังหวัดกระบี่. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วรสุดา สุขรมณ์. (2554). ความร่วมมือระหว่างองค์การในการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของไทย. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต), มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วรินทร์ธร ธรสารสมบัติ. (2556). ความร่วมมือระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน และชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยว. (ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต), มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วีระศักดิ์ เครือเทพ. (2550). เครือข่ายนวัตกรรมการทำงานขององค์กรปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2542). การดำเนินการเพื่อกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม, และปรีดา วานิชภูมิ. (2556). การจัดการภาคีสาธารณะแนวใหม่: ความหมาย และนัยสำคัญ. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 1(1), 183-214.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: เอ็กเซลเลนท์ บิสเนส แมเนจเม้นท์ จำกัด.
สำนักพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. (2556). รายงานผลการศึกษาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนบนเส้นทางสีเขียว กรณีพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น: สำนักพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2553). การบริหารปกครองสาธารณะ: การบริหารรัฐกิจในศตวรรษที่ 21. ปทุมธานี: โครงการตำราและสิ่งพิมพ์ คณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Agranoff, R., & McGuire, M. (2001). Big Questions in Public Network Management Research. Journal of Public Administration Research and Theory, 11(3), 295-326.
Anderson, W. (2009). Promoting ecotourism through networks: case studies in the Balearic Islands. Journal of Ecotourism, 8(1), 51-69.
Ceballos-Lascurain, H. (1996). Tourism, Ecotourism, and Protected Areas: The State of Nature-based Tourism around the World and Guidelines for its Development. Gland: Iucn.
Cheema, G. S. (2004, May). From Public Administration to Governance: The Paradigm Shift in the Link between Government and Citizens. In 6th Global Forum on Reinventing Government: Toward Participatory and Transparent Governance, Seoul, Republic of Korea.
Coria, J., & Calfucura, E. (2012). Ecotourism and the Development of Indigenous Communities: The Good, the Bad, and the Ugly. Ecological Economics, 73, 47–55.
Kennett, P. (2010). Global Perspectives on Governance. In Osborne, S. P. (Ed.). The New Public Governance: Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance (pp. 19–35). New York: Routledge.
Loffler, E. (2005). Governance and Government: Networking with External Stakeholders. In Bovaird, T., & Loffler, E. (Eds.). Public Management and Governance. London: Taylor & Francis Group.
Osborne, S. P. (2010). The New Public Governance: Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. New York: Routledge.
O'Toole, L. J., & Meier, K. J. (2004). Desperately Seeking Selznick: Cooptation and the Dark Side of Public Management in Networks. Public Administration Review, 64(6), 681-693.
Thomson, A. M., & Perry, J. L. (2006). Collaboration processes: Inside the black box. Public administration review, 66(S1), 20-32.
Winkler, T., & Zimmermann, F. (2015). Ecotourism as Community Development Tool Development of an Evaluation Framework. Current Issues of Tourism Research, 4(2), 45-56.