Comparative Good Governance and Guidelines on Developing Good Governance Practices for the Government Agencies in Thailand

Main Article Content

Rinlaphat Wutthiprichasit
Nuttakrit Powintara

Abstract

The objectives of this research are to compare Thailand’s good governance principles and those of foreign countries and present the recommendations on the development of good governance practices for government agencies. The research adopts mixed methods research, starting with documentary research and in-depth interviews with five key informants or experts based on purposive sampling. Subsequently, the questionnaire is developed to collect quantitative data from 95 government agencies under central administration. The results show that Thailand, Denmark, United States of America, South Korea, Singapore, Philippines, and Indonesia share certain similarities of good governance principles. These principles include transparency and participation. Nevertheless, Denmark and United States of America are found to demonstrate some differences. First, the principles of environmental conservation have been adopted as the indicators of good governance, and their government agencies do not establish clear indicators of good governance. All six indicators receive a high level of agreement. These six indicators are transparency, accountability, rule of law, participation, morality/ethics, and value for money. It is recommended that government agencies should include all six indicators as good governance practices. However, detailed description of each indicator may vary, depending on the mission of each government agency. It is, moreover, recommended that government agencies should adopt technology to their work since it helps them to respond to the demands from people efficiently as well as allowing them to have access to information.  

Article Details

How to Cite
Wutthiprichasit, R. ., & Powintara, N. . (2021). Comparative Good Governance and Guidelines on Developing Good Governance Practices for the Government Agencies in Thailand. Political Science and Public Administration Journal, 12(2), 123–166. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/polscicmujournal/article/view/239210
Section
Research Article

References

กรมความร่วมมือระหว่างประเทศ. (2555). ความเป็นมารัฐบาลเดนมาร์ก. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2561, จาก http://tica.thaigov.net

กลุ่มส่งเสริมวิชาการ สำนักนโยบายและวิชาการสถิติ. (2547). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการวิเคราะห์ข้อมูล. สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2563, จาก http://service.nso.go.th

คณะกรรมการธรรมาภิบาลจังหวัด. (2558). ความเป็นมาและอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการธรรมาภิบาลจังหวัด. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2560, จาก http://www.ggc.opm.go.th

จันทรานุช มหากาญจนะ. (2559). การเมืองและการบริหารเปรียบเทียบ กรอบทฤษฎีพื้นฐานเพื่อการวิจัย. กรงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ชัยสิทธิ์ สินสมบูรณ์ทอง. (2548). ผู้ว่าราชการจังหวัด CEO กับการพัฒนาบ้านเมืองให้น่าอยู่ควบคู่คุณธรรม. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 45(2), 201–208.

ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2547). การปฏิรูประบบราชการเพื่อการพัฒนาประเทศที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สถาบันนโยบายศึกษา.

ณัฐกริช เปาอินทร์. (2560). รัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์: ความพยายามในการยกระดับธรรมาภิบาล. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 9(2), 37–79.

______. (2561). นโยบายสาธารณะ การวางแผน และการจัดการเชิงกลยุทธ์. นนทบุรี: โรงพิมพ์รัตนไตร.

ณัฐฐา วินิจนัยภาค. (2553). ดัชนีชี้วัดธรรมาภิบาลหน่วยบริหารจัดการการศึกษา (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์

______. (2554). นโยบายสาธารณะ : แนวทางการศึกษาแบบสหวิทยาการ. กรุงเทพฯ: โครงการเอกสารและตำรา คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2546). ธรรมาภิบาล: หลักการเพื่อการบริหารรัฐกิจแนวใหม่. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 1(2), 1-18.

ทิวากร แก้วมณี. (2559). ธรรมาภิบาล = Good governance. กรุงเทพฯ: บริษัทสำนักพิมพ์สยามปริทัศน์ จำกัด.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. นนทบุรี: บริษัท เอส.อาร์.พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์ จำกัด.

ธีรวี ทองเจือ, และปรีดี ทุมเมฆ. (2560). แนวทางการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ในศตวรรษที่ 21: มิติด้านการศึกษา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 5(3), 389-403.

บุษบง ชัยเจริญวัฒนะ, และบุญมี ลี้. (2546). ตัวชี้วัดธรรมาภิบาล (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

ปธาน สุวรรณมงคล. (2558). การบริหารงานภาครัฐกับการสร้างธรรมาภิบาล. กรุงเทพฯ: บริษัท แก่นจันทร์การพิมพ์ จำกัด.

ปภาภัทร อัครางกูร. (2550). ความสัมพันธ์ระหว่างเศรษฐกิจกับการเมือง. วารสารศูนย์บริการวิชาการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 15(4), 26-30.

ปาริชาต เทพอารักษ์, และอมราวรรณ ทิวถนอม. (2550). สุขภาวะของคนไทยจุดเริ่มต้นของความอยู่เย็นเป็นสุข. วารสารเศรษฐกิจและสังคม, 44(1), 12–17.

พระมหาภูษิต อคฺควณฺโณ. (2558). การนำหลักธรรมาภิบาลสู่การปฏิบัติ เพื่อการบริหารงานขององค์กรยุคใหม่. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์, 3(3), 1–19.

พระราชกฤษฎีกาว่าด้วยหลักเกณฑ์และวิธีการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี พ.ศ. 2546. (2546, 9 ตุลาคม) ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 120 ตอนที่ 100 ก.

พอพันธ์ อุยยานนท์. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงมหาอำนาจทางเศรษฐกิจ. สืบค้นเมื่อ 15 ธันวาคม 2561, จาก http://www.stou.ac.th

พัชรี สิโรรส, บรรเจิด สิงคะเนติ, ถวิลวดี บุรีกุล, อัมพร ธำรงลักษณ์ และมานวิภา อินทรทัต. (2559). หลักธรรมาภิบาล: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

พัทธ์ปิยา จงชาณสิทโธ. (2559). ธรรมาภิบาลเพื่อการพัฒนาประเทศไทยไปสู่ความเป็นเลิศ. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2562, จาก www.ocsc.go.th

ภัทรษมน รัตนางกูร. (2552). ปัจจัยสำคัญในการพัฒนาประเทศและยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศสู่ความยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2561, จาก http://phatrasamon.blogspot.com

เยาวลักษณ์ เคลือบมาศ. (2551). ความสำคัญของการเป็นผู้ประกอบการในปัจจุบัน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 1(2), 45-50.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. (2560, 6 เมษายน) ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก.

เรณุมาศ รักษาแก้ว. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชน. สืบค้นเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2561, จาก http://wiki.kpi.ac.th

ลาชิต ไชยอนงค์. (2556). ธรรมาภิบาล: บริบทประเทศไทย. วารสารร่มพฤกษ์, 31(2), 77–98.

ศูนย์ปฏิบัติการต่อต้านการทุจริต กระทรวงการต่างประเทศ. (2561). แผนยุทธศาสตร์ว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต กระทรวงการต่างประเทศ (พ.ศ. 2560 - 2564). สืบค้นเมื่อ 22 เมษายน 2563, จาก http://www.mfa.go.th

สถาบันพระปกเกล้า. (2545). การศึกษาเพื่อพัฒนาดัชนีวัดผลการพัฒนาระบบบริหารจัดการที่ดี. สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2562, จาก http://www.kpi.ac.th/knowledge/research

สํานักวิจัยและพัฒนาระบบงานบุคคล สํานักงาน ก.พ.. (2560). ประเทศไทยในบริบทไทยแลนด์ 4.0 ภายใต้รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2561, จาก https://www.ocsc.go.th

สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2557). การส่งเสริมจริยธรรมตามแนวทางสากล. วารสารข้าราชการ. 58(2), 20-23.

สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในภาครัฐ. (2562). ดัชนีชี้วัดภาพลักษณ์คอร์รัปชันประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 15 ธันวาคม 2562, จาก http://www.pacc.go.th

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2551). การปรับปรุงโครงสร้างกระทรวง ทบวง กรม. สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2562, จาก https://www2.opdc.go.th

สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). “พัฒนา”. สืบค้นเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2561, จาก http://www.royin.go.th

สุจิตรา บุณยรัตพันธุ์. (2558). ระเบียบวิธีวิจัย สำหรับรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.

สุภางค์ จันทวานิช. (2556). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: บริษัทด่านสุทธาการพิมพ์ จำกัด.

แสงชัย อภิชาติธนพัฒน์. (2559). หลักธรรมาภิบาลในการบริหารองค์กร. สืบค้นเมื่อ 22 เมษายน 2563, จาก http://www.constitutionalcourt.or.th

อรพรรณ ศรีเสาวลักษณ์. (2553). ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ. สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2561, จาก http://www.stou.ac.th

อายุษ ประทีป ณ ถลาง. (2560). โลกแบนและมีประเทศไทยเป็นศูนย์กลาง. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2561, จาก https://www.the101.world

Dahl, R. (1961). Who Governs?: Democracy and Power in an American City. New Haven: Yale University Press.

Dye, Thomas R. (2013). Understanding public policy. Boston: Pearson.

Kettl, D. F., Pollitt, C., & Svara, J. H. (2004). Towards a Danish Concept of Public Governance: An International Perspective. Retrieved August 16, 2019, from www.publicgovernance.dk/docs/0408260903.pdf

Lowi, T., & Olson, M. (1970). Decision Making vs. Policy Making: Toward an Antidote for Technocracy. Retrieved January 20, 2018, from https://doi.org/10.2307/974053

Olson, M. (1965). The Logic of Collective Action: Public Good and the Theory of Groups. Massachusetts: Harvard University Press.

Transparency International. (2011). What Makes New Zealand, Denmark, Finland, Sweden and Others “Cleaner” Than Most Countries? Retrieved March 3, 2018, from http://blog.transparency.org

World Bank. (2019). Worldwide Governance Indicators. Retrieved February 2, 2020, from http://info.worldbank.org/governance/wgi/Home/Reports