Breaking Barriers: A Study on Collaboration and Integrated Development in Bueng Kan Province, Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Collaboration has recently become an integral part of public management. In this study, we examine the obstacles to collaborative actions among the public, private, and civic sectors in Bueng Kan. It also examines ways to promote collaborative actions and integrated development for the Bueng Kan Provincial Office. This study employs a mixed research methodology involving interviews as well as questionnaires, with 78 samples taken from the targeted population. There are two groups of samples: the first group includes 38 governmental and private executives interviewed, and the second group includes 40 citizens surveyed from 8 districts across the province. The authors use Microsoft Excel to analyze quantitative data and apply Atlast.ti. to analyze qualitative data. The results show that Bueng Kan has a moderate level of collaboration among its public, private, and civic sectors, as evidenced by strong collaboration between government agencies, a moderate collaboration between citizens and government, and significantly low levels of collaboration between the private and public sectors. Additionally, this study identifies nine barriers to collaboration in Bueng Kan, including the lack of support from public agencies, citizens' inactivity, political prejudice, low civic awareness, the absence of intermediary entities to facilitate collaboration, individual economic conditions, labor migration, ineffective public communication, as well as the issue of official rotation. This study offers four methods to advance collaborative action in Bueng Kan, including the establishment of a central mechanism for collaboration, the integration of technology to facilitate holistic participation, the development of policies that promote job and income opportunities for citizens in Bueng Kan, and the increasing role and awareness of civic and private sectors regarding the importance of their collaborations.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
ปาลกฤษณ์ นาคะปักษิณ. (2555). ศักยภาพและความพร้อมด้านการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวของจังหวัดบึงกาฬ (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปุ่น เที่ยงบูรณธรรม, ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ, ฐานปนา บุญยประวิตร, สุรเดช ทวีแสงสกุลไทย, และสุริยานนท์ พลสิม. (2563). กิจการพัฒนาเมืองของไทย: ความคิด ความหวัง และความพยายาม. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม.
โพธิ์คิน ขวาอุ่นหล้า, และปัทมา จรูญโรจน์ ณ อยุธยา. (2563). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในจังหวัดบึงกาฬ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 12(2), 354-367.
ภาภรณ์ เรืองวิชา ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ, และสุริยานนท์ พลสิม. (2564). การพัฒนาเมืองอัจฉริยะ: บทเรียนจากต่างแดนสู่ข้อเสนอแนะต่อประเทศไทย. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 6(4), 165-180.
ภูมิพัฒน์ พลราช. (2556). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำกุดทิง จังหวัดบึงกาฬ (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต), สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
วีระศักดิ์ เครือเทพ. (2550). เครือข่าย: นวัตกรรมการทำงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ, สุรเดช ทวีแสงสกุลไทย, และสุริยานนท์ พลสิม. (2564). ขอนแก่นโมเดล (พิมพ์ครั้งที่ 3). ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
สำนักข่าวอิศรา. (2559, 14 มีนาคม). เชียงใหม่โมเดล Timeline ปัจจัยความสำเร็จ ของประชาสังคมในเมือง. สืบค้นเมื่อ 11 มกราคม 2566, จาก https://www.isranews.org/content-page/item/45527-timeline_45527.html
สุริยานนท์ พลสิม. (2566ก). 1 ทศวรรษบึงกาฬ: ครบรอบ 10 ปีแห่งการพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). บึงกาฬ: สำนักงานจังหวัดบึงกาฬ.
สุริยานนท์ พลสิม. (2566ข). ภาคีภิบาล: แนวคิดและทฤษฎีการศึกษาวิจัยในอนาคต. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 40(2), 196-218.
Ansell, C., & Gash, A. (2007). Collaborative Governance in Theory and Practice. Journal of Public Administration Research and Theory, 18(4), 543-571.
Bryson, J. M., Crosby, B. C., & Stone, M. M. (2006). The Design and Implementation of Cross-Sector Collaborations: Propositions from the Literature. Public Administration Review, 66(S1), 44-55.
Greenwood, S., Singer, L., & Willis, W. (2021). Collaborative Governance: Principles, Processes, and Practical Tools. New York: Routledge.
Hood, C. (1991). A Public Management for All Seasons? Public Administration, 69(3), 3-19.
Huxham, C. (2003). Theorizing Collaboration Practice. Public Management Review, 5(3), 401-423.
Laegreid, P. (2015). Christopher Hood, “Public Management for All Seasons?”. In Lodge, M., & Page E., C., & Balla, S. J. (Eds.). The Oxford Handbook of Classics in Public Policy and Administration (pp. 541-558). New York: Oxford University Press.
Lindseth, G., & Reitan, M. (2007). The Urban Governance of Transport and the Environment in the City of Kristiansand. Journal of Environmental Planning and Management, 50(1), 135-151.
O'Leary, R. (2015). From Silos to Networks: Hierachy to Heterachy. In Guy, M. E., & Rubin, M. N. (Eds.). Public Administration Evolving: From Foundations to the Future (pp. 84-101). New York: Routledge.
Osborne, S. P. (2010). The New Public Governance: Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. New York: Routledge.
Osborne, S. P. (2018). From Public Service-dominant Logic to Public Service Logic: are Public Service Organizations Capable of Co-production and Value Co-creation? Public Management Review, 20(2), 225-231.
Pholsim, S., & Inaba, Y. (2022). Roles of Policy Brokers in Collaborative Governance: Evidence from Khon Kaen and Bueng Kan Cities in Thailand. Asian Politics and Policy, 14(3), 1-14
Sorrentino, M., Sicilia, M., & Howlett, M. (2018). Understanding Co-Production as a New Public Governance Tool. Policy and Society, 37(3), 277-293.