Chiang Rai's Border Economy and the Greater Mekong Sub-region: A Historical Perspective through the Chiang Rai Chamber of Commerce
Main Article Content
Abstract
This research article aims to highlight the economic changes in a border province like Chiang Rai, focusing on the transformations within the Chiang Rai Chamber of Commerce. The Chamber has played a key role in driving trade and investment policies in the border region within the context of shifts in the Greater Mekong Sub-region. Studies on this topic ceased in the 1980s. The research aims to investigate changes within the Chiang Rai Chamber of Commerce under the evolving context of the Greater Mekong Sub-region. It employs a historical analysis approach, primarily using primary documents from the Chamber of Commerce. The research findings can be divided into three periods: First Period - From the post-Cold War era to 1997, highlighting the role of the Chiang Rai Chamber of Commerce. Second Period - Post-1997 economic crisis until 2007.Third Period - The Chiang Rai Chamber of Commerce's "Targeted Development" drive from 2008 to 2018. These periods describe the economic transformation of Chiang Rai from the 1980s when the province shifted from a predominantly agricultural economy to one where commerce and tourism became key economic sectors. This economic shift led to changes in the leadership within the Chamber of Commerce, particularly the professions of its chairpersons. Since the post-Cold War era in the 1980s, Chiang Rai evolved into a border town, leading to a "targeted" development focus on border areas. The development strategy particularly emphasized linking Chiang Rai’s economy in trade, investment, tourism, and logistics within the North-South Economic Corridor framework under the Greater Mekong Sub-region cooperation. However, the Chamber's role started to diminish after 2014, following the coup d'état, which caused the targeted development strategy to no longer align with border economic development approaches. It was observed that the publications from the Chiang Rai Chamber of Commerce significantly reduced their economic analysis, limiting them to providing only statistical data about Chiang Rai’s economy. The research findings suggest that the Chiang Rai Chamber of Commerce has not acted as an institution countering the government but rather as one that supports and proposes economic development strategies, particularly in the border region.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2550). การศึกษาถึงความสอดคล้องระหว่างหลักการกับผลการปฏิบัติงานของผู้ว่าราชการจังหวัดแบบบูรณาการ เล่ม 1 (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์. (2541). นักธุรกิจสำคัญอย่างไรต่อศิลปวัฒนธรรมของชาติ. วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2541, 67.
ธนาคารแห่งประเทศไทย สาขาภาคเหนือ. (2536). รายงานประจำปี 2536. เชียงใหม่: ธนาคารแห่งประเทศไทย สาขาภาคเหนือ.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2527). ข้อคิดเกี่ยวกับวิชาประวัติศาสตร์. ใน ชาญวิทย์ เกษตรศิริ, และสุชาติ สวัสดิศรี (บก.). ปรัชญาประวัติศาสตร์ (น. 60-75). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
นิศานาถ กังวาลวงศ์. (2557, 16 กันยายน). “เชียงราย ดันตั้งเขตศก. พิเศษ 3 อำเภอชายแดนพร้อมเฟส 2”. กรุงเทพธุรกิจ.
ปฐมพงศ์ มโนหาญ, และกิตตินันท์ มัชฉากิจ. (2560). ระเบิดแก่งสร้างแม่น้ำให้กลายเป็นคลองเพื่อการพาณิชย์ใครได้ใครเสีย?. สืบค้นเมื่อ 8 สิงหาคม 2567, จาก https://www.tumblr.com/prachatham-blog
ปฐมพงศ์ มโนหาญ. (2559). นโยบายการพัฒนาของรัฐกับผลกระทบต่อผู้ประกอบการรายย่อยในพื้นที่ชายแดน: กรณีศึกษาผลของการเปิดสะพานแห่งที่ 4 ต่อธุรกิจเกสต์เฮาส์ที่เชียงของ (รายงานการวิจัย). เชียงราย: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยฝ่าย ABC (สกว.) ร่วมกับ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
ประกาศนายทะเบียนกลางหอการค้า เรื่อง การอนุญาตให้ตั้งหอการค้า. (2510, 18 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 89 ตอน 33, หน้า 1274.
พรชัย รุจิประภา. (2540). ความสัมพันธ์ไทย-จีนตอนใต้ ทางรอดวิกฤติเศรษฐกิจไทย. ใน หอการค้าเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2540, หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์. (2548). ฉันทมติวอชิงตัน. กรุงเทพฯ: คบไฟ.
วิชัย บุญอุดมพร. (2545). การปฏิรูประบบราชการในมุมมองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. ใน การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2545, หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
วิวัฒน์ ศิริจางคพัฒนา. (2533ก). ย้อนหลังอดีต 10 ปี หอการค้าจังหวัดเชียงรายกับโรงเรียนพณิชยการเชียงราย. วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย, 19.
วิวัฒน์ ศิริจางคพัฒนา. (2533ข). หอการค้ามีความสำคัญ และมีหน้าที่อย่างไร. วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย, 60-61.
หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ. (2554, 28 กรกฎาคม). พัฒนา: คีย์แมน คสศ. กับภารกิจพัฒนาศก.ลุ่มน้ำโขง. หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ.
หนังสือพิมพ์ประชาชาติ. (2551, 11-13 สิงหาคม). หอฯ เชียงรายปิ๊งไอเดียจัดตั้งหอการค้าชายแดนแม่สายรับการค้าจีเอ็มเอส. หนังสือพิมพ์ประชาชาติ.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2533). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย ที่ระลึกการประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2533. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2535). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2535. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2537). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2537. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2541). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2541. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2546). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2546. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2548). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2548. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2549). วารสารหอการค้าจังหวัดเชียงราย การประชุมใหญ่สามัญประจำปี 2549. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2550). รายงานประจำปี 2550. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2552). รายงานประจำปีหอการค้าจังหวัดเชียงราย. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
หอการค้าจังหวัดเชียงราย. (2553). รายงานประจำปีหอการค้าจังหวัดเชียงราย. เชียงราย: หอการค้าจังหวัดเชียงราย.
อดินันท์ พรหมพันธ์ใจ. (2563). เปรมาธิปไตย การเมืองไทยระบอบไฮบริด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ Illumination.
อภิชาต สถิตนิรามัย. (2556). รัฐไทยกับการปฏิรูปเศรษฐกิจจากกำเนิดทุนนิยมนายธนาคารถึงวิกฤตเศรษฐกิจ. กรุงเทพฯ: ฟ้าเดียวกัน.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2557). มองเศรษฐกิจการเมืองไทยผ่านการเคลื่อนไหวของสมาคมธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต.
Harvey, D. (2007). A Brief History of Neoliberalism. New York: Oxford University Press.
Kitahara, A. (2007). Asian Rural Society and Studies in this Half Century. Asian Rural Society, 3, 54-72.
Lorentzen, A., Larsen, K. T., & Schrøder, L. (Eds.). (2012). The Experience Economy and the Re-Making of Urban Spaces: Implications for City Planning. London: Routledge.
Riggs, F. W. (1966). Thailand: The Modernization of a Bureaucratic Polity. Honolulu: East-West Center Press.