การพัฒนาอย่างยั่งยืนตามแนวคิดแบบสองชั้นในการจัดการภาครัฐและเอกชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่องการพัฒนาอย่างยั่งยืนตามแนวคิดแบบสองชั้นในการจัดการภาครัฐและเอกชนมีความสำคัญ เนื่องจากแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นหัวใจสำคัญในการตอบสนองความต้องการของคนในปัจจุบัน โดยไม่ทำลายโอกาสของคนรุ่นหลัง มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์และเสนอแนะแนวทางการพัฒนาอย่างยั่งยืนภายใต้กรอบแนวคิดแบบสองชั้น ซึ่งมุ่งเน้นการสร้างความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชน เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนในมิติด้านเศรษฐกิจ สังคมและสิ่งแวดล้อม ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า ความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชน เช่น การใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพ การสนับสนุนนวัตกรรมและการลงทุนในพลังงานหมุนเวียนสามารถลดผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมและส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจได้อย่างยั่งยืน โดยการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชน เพื่อลดความเหลื่อมล้ำทางสังคมและสามารถสร้างงานที่ยั่งยืนได้ โดยเฉพาะในชุมชนที่ขาดแคลนโอกาสทางเศรษฐกิจ ซึ่งแนวคิดแบบสองชั้นมีความสอดคล้องกับแนวคิดการบริหารการปกครอง แนวคิดการบริหารงานภาครัฐแนวใหม่และแนวคิดความเป็นธรรมทางสังคมอย่างชัดเจน โดยการบูรณาการแนวคิดเหล่านี้ร่วมกัน ทำให้เกิดการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่สมดุลทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคมและสิ่งแวดล้อม การสร้างความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชน ช่วยให้การดำเนินงานเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพและสามารถตอบสนองต่อความต้องการของสังคมได้อย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงพลังงาน. (2562). นโยบายการส่งเสริมพลังงานทดแทนในประเทศไทย: พลังงานสะอาดเพื่ออนาคต. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2568, จาก https://www.energy.go.th
กัณญาณัฐ เสียงใหญ่, และศิริวรรณ วิสุทธิรัตนกุล. (2567). ความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(43), 14-24.
นิตยา โพธิ์นอก, อริย์ธัช บุญถึง, และดวงจันทร์ ศิริรักษ์โสภณ. (2566). การใช้สิทธิและมีส่วนร่วมของประชาชนในการเสนอร่างกฎหมายว่าด้วยชนเผ่าพื้นเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า.
ประเสริฐ ปอนถิ่น, นพดณ ปัญญาวีรทัต, อภิรมย์ สีดาคำ, และทิพาภิรณ์ เยสุวรรณ์. (2567). นวัตกรรมขับเคลื่อนพัฒนาสังคม: บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 4 ภูมิพลังสร้างสรรค์และพุทธนวัตกรรมในสังคมร่วมสมัย (น. 437-455). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). (2565, 1 พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 139 ตอน 258. หน้า 1-134.
พรเทพ นามกร, สุปราณี ธรรมพิทักษ์, และพงษ์เสฐียร เหลืองอลงกต. (2562). องค์ประกอบการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่น ด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคมและด้านสิ่งแวดล้อมในจังหวัดจันทบุรี. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง, 8(2), 91-112
เพชราภรณ์ เฮมกลาง, และสุมาลี ชัยเจริญ. (2560). การสังเคราะห์กรอบแนวคิดการออกแบบของสิ่งแวดล้อมทางการเรียนรู้บนเครือข่ายตามแนวคอนสตรัคติวิสต์ที่ส่งเสริมการคิดวิเคราะห์เรื่อง โครงสร้างโลกของเราสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี ที่ 2. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 1-18.
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง. (2565). แผนยุทธศาสตร์การบริหารและพัฒนาทรัพยากรบุคคล สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง พ.ศ. 2565-2568. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2568, จาก https://www.hr.kmitl.ac.th/wp-content/uploads/2022/04/แผนยุทธศาสตร์การบริหารทรัพยากรบุคคล-2022-2025-.pdf
สำนักงานพัฒนาพลังงานทดแทนและอนุรักษ์พลังงาน. (2563). โครงการสนับสนุนการใช้พลังงานทดแทนในประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2568, จาก https://www.dede.go.th
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2550). การจัดการเรียนรู้แบบสร้างองค์ความรู้. กรุงเทพฯ: สกศ.
สำนักงานสิ่งแวดล้อมจังหวัดเชียงใหม่. (2564). โครงการจัดการขยะในเมืองเชียงใหม่: การแยกขยะและการรีไซเคิลในระดับท้องถิ่น. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2568, จาก https://www.cmenv.go.th
สำนักนายกรัฐมนตรี สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561–2580 (ฉบับย่อ). สืบค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://www.nesdc.go.th/download/document/SAC/NS_SumPlanOct2018.pdf
สุนทร เทียนงาม, อารีย์ พรหมเล็ก, และอัญชุลี สุวัฑฒน. (2557). การพัฒนากระบวนการเรียนรู้ด้านการวิจัยและประเมินผลการศึกษาผ่านการใช้สื่อมัลติมีเดียตามแนวคิดทฤษฎีพุทธิปัญญาของเมเยอร์ของนักศึกษาโปรแกรมการศึกษาปฐมวัย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 37(2), 148-155.
หนึ่งฤทัย ชานุสิทธิ์, ชนายุทธ ต้นภูบาล, ชินวัตร คึมยะราช, นราศักดิ์ บุญถาวร, ศิริปกรณ์ สุขสะอาด, พันธิชัย พิทักษ์กุล, และคณะ. (2567). ระบบและกระบวนการนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนในโลกที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว. วารสารการบริหาร การจัดการ และการพัฒนาที่ยั่งยืน, 2(3), 646-656.
อัทธ์ พิศาลวานิช. (2565). กรณีศึกษาการพัฒนาเปลี่ยนผ่านของมหาวิทยาลัยในประเทศมาเลเซีย (Case Studies of University Transformation in Malaysia) ภายใต้ แผนงานบูรณาการยุทธศาสตร์เป้าหมาย (Spearhead) ด้านสังคม คนไทย 4.0 (Thai People 4.0). เชียงใหม่: สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
Brundtland Commission. (1987). Our Common Future. New York, NY: Oxford University Press.
Carroll, A. B. (1999). Corporate Social Responsibility: Evolution of A Definitional Construct. Business & Society, 38(3), 268-295.
Cheng, Z., Wang, H., Xiong, W., Zhu, D., & Cheng, L. (2021). Public–Private Partnership as A Driver of Sustainable Development: Toward A Conceptual Framework of Sustainability-Oriented PPP. Environment, Development and Sustainability, 23(2), 1043-1063.
Denters, E., Ginther, K., & de Waart, P. J. I. M. (2023). Sustainable Development and Good Governance. London, England: Martinus Nijhoff Publishers.
Fleta-Asín, J., & Muñoz, F. (2021). Renewable Energy Public–Private Partnerships in Developing Countries: Determinants of Private Investment. Sustainable Development, 29(4), 653-670.
Fraser, N. (2008). Scales of Justice: Reimagining Political Space in A Globalizing World. New York, NY: Cambridge University Press.
Geissdoerfer, M., Savaget, P., Bocken, N. M. P., & Hultink, E. J. (2017). The Circular Economy: A New Sustainability Paradigm? Journal of Cleaner Production, 143, 757-768.
Hood, C. (1991). A Public Management for All Seasons? Public Administration, 69(1), 3-19.
International Energy Agency. (2020). World Energy Investment 2020. Retrieved January 5, 2025, from https://www.iea.org/reports/world-energy-investment-2020
Kooiman, J. (2003). Governing as Governance. London, England: Sage Publications.
Liu, W., Zhang, Y., & Zhou, X. (2019). Public-Private Partnerships for Renewable Energy Projects: A New Model for Sustainable Development. Renewable and Sustainable Energy Reviews, 103, 373-383.
López, J., Rodríguez, C., & Fernández, M. (2021). Sustainable Agriculture Development Through Public-Private Partnerships: The Case of Rural Community Empowerment. Sustainability, 13(1), 45-60.
Mahmoud, E., Marcus, J., Peter, D., & Mohammad, M. (2021). Barriers to Achieving Sustainable Construction Project Procurement in the Private Sector. Cleaner Engineering and Technology, 3, 100125. https://doi.org/10.1016/j.clet.2021.100125
Mansouri, S., Toubal, F., & Boudhar, A. (2022). Collaborative Governance in the Private and Public Sector for Sustainable Development. Sustainability, 14(1), 32-45.
Osborne, D., & Gaebler, T. (1992). Reinventing Government: How the Entrepreneurial Spirit Is Transforming the Public Sector. New York, NY: Addison-Wesley.
Pierre, J., & Peters, B. G. (2000). Governance, Politics and the State. Basingstoke, England: Macmillan.
Pollitt, C., & Bouckaert, G. (2017). Public Management Reform: A Comparative Analysis-Into the Age of Austerity. New York, NY: Oxford University Press.
Rawls, J. (1971). A Theory of Justice. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Rhodes, R. A. W. (1997). Understanding Governance: Policy Networks, Governance, Reflexivity and Accountability. Buckingham, England: Open University Press.
Sachs, J. D. (2015). The Age of Sustainable Development. New York, NY: Columbia University Press.
Sachs, J. D., Schmidt-Traub, G., Mazzucato, M., Messner, D., Nakicenovic, N., & Rockström, J. (2019). Six Transformations to Achieve the Sustainable Development Goals. Nature Sustainability, 2, 805-814.
Sen, A. (2009). The Idea of Justice. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Singapore Smart Nation and Digital Government Office. (2020). Smart Nation Singapore: Digital Transformation of the City. Retrieved January 9, 2025, from https://www.smartnation.gov.sg/
Tung, W. K., & Phong, W. W. (2019). The Role of the Thai Government in Promoting Renewable Energy: A Case Study of the Solar Energy Program in Thailand. Energy Policy, 134, 110-119.
United Nations. (2015). Transforming Our World: The 2030 Agenda for Sustainable Development. Retrieved January 9, 2025, from https://sdgs.un.org/2030agenda
Wang, N., & Ma, M. (2021). Public–Private Partnership as A Tool for Sustainable Development – What Literatures Say? Sustainable Development, 29(1), 243-258.
World Commission on Environment and Development. (1987). Our Common Future. New York, NY: Oxford University Press.
World Economic Forum. (2020). The Future of Energy and the Role of Public-Private Partnerships. Retrieved January 10, 2025, from https://www.weforum.org/agenda/2020/01/public-private-partnerships-sustainability/
