แนวทางการปฏิบัติกิจกรรมด้านการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์สำหรับนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กับการเสริมสร้างศักยภาพในการพัฒนาองค์การแห่งการเรียนรู้ Human Resource Development Practices for Human Resource Developer and Enhancing a Learning Organizational Development
Main Article Content
บทคัดย่อ
องค์การจะประสบความสำเร็จในการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ที่มีการปรับตัวเพื่อให้สามารถรับมือกับสภาวการณ์ของความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วอันเนื่องมาจากกระแสโลกาภิวัตน์ได้มากน้อยเพียงใดนั้นย่อมขึ้นอยู่กับปัจจัยสำคัญคือ การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ซึ่งถือเป็นกิจกรรมที่มีความสำคัญอย่างมากสำหรับนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในการเสริมสร้างศักยภาพของการพัฒนาองค์การไปสู่การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ ดังนั้น บทความชิ้นนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการปฏิบัติกิจกรรมด้านการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ เพื่อเพิ่มศักยภาพในการพัฒนาองค์การไปสู่การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ ซึ่งประกอบด้วยกิจกรรมที่สำคัญ 5 กิจกรรม อันได้แก่ กิจกรรมการฝึกอบรม กิจกรรมการศึกษา กิจกรรมการพัฒนาส่วนบุคคล กิจกรรมการพัฒนาอาชีพ และกิจกรรมการพัฒนาองค์การ ซึ่งแต่ละกิจกรรมจะมีลักษณะเฉพาะและมีความเชื่อมโยงถึงกันในทุกขั้นตอน อันถือได้ว่าเป็นกระบวนการของการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่มีความต่อเนื่องกัน ทั้งนี้ เพื่อให้นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์สามารถนำมาช่วยเพิ่มศักยภาพในการพัฒนาองค์การไปสู่การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้อย่างบังเกิดผลความสำเร็จต่อไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ประสิทธิภาพมนุษย์. Journal of HRintelligence, 7(2): 41-46.
ชุติกาญจน์ ศรีวิบูลย์. (2557). หลักบริหารพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: ดร.เพชรสำนักพิมพ์.
ชมสุภัค ครุฑกะ. (2554). ความต้องการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์สู่ประชาคมอาเซียน. วารสารวิชาการศิลปะศาสตร์
ประยุกต์. 4(2): 63-70.
โชติชวัล ฟูกิจกาญจน์. (2556). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: รูปแบบ วิธีการ และแนวทางการนำไปปฏิบัติ. วารสาร
ปัญญาภิวัตน์. 4(2): 104-112.
ฐนันดร์ศักดิ์ บวรนันทกุล. (2557). การเสริมสร้างศักยภาพการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. วารสารวิชาการ
มหาวิทยาลัยปทมุธานี. 6(2): 186-193.
ดวงเดือน จันทร์เจริญ. (2555). นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กับการคิดอย่างเป็นระบบ. วารสารนักบริหาร. 32(4): 74-
79.
ไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2559). กระบวนการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. Journal of HRintelligence, 11(1): 6-7.
ไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2557). ทำไมต้องมีการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. Journal of HRintelligence, 9(2): 9-10.
ไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2558). ทำไมจึงต้องสนใจคน. Journal of HRintelligence, 10(1): 6.
นิรันดร์ จุลทรัพย์. (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์สู่ประชาคมอาเซียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัย
ทักษิณ. 14(1): 38-39.
พยัต วุฒิรงค์. (2559). การพัฒนาความสามารถในการสร้างสรรค์นวัตกรรม ประเด็นท้าทายการพัฒนาองค์กรใน
ทศวรรษหน้า ในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในทศวรรษหน้า หน้า 3-27. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ระวิวรรณ สัมฤทธิ์. (2556). ความต้องการกิจกรรมการพัฒนาบุคลากรตำแหน่งบรรณารักษ์ในห้องสมุด
มหาวิทยาลัยของรัฐ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบรรณารักษศาสตร์และสารสนเทศ
ศาสตร์. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิชิต แสงสว่าง และนวัสนันท์ วงศ์ประสิทธิ์. (2558). รูปแบบการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในการเป็นองค์การแห่งการ
เรียนรู้ เพื่อก้าวสู่ประชาคมอาเซียนของโรงเรียนมัธยมศึกษา จังหวัดฉะเชิงเทรา ประเทศไทย. วารสาร
ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 17 (4): 26-39.
วุฒิเทพ อินทปัญญา. (2534). ทิศทางของการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในอดีต ปัจจุบันและอนาคต. รัฐสภาสาร, 39
(10): 48-63.
วุฒิพล สกลเกียรติ. (2558). นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในบทบาทที่ปรึกษาองค์การ. วารสารวิชาการการตลาดและ
การจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 2 (2): 12-24.
สุธินี ฤกษ์ขำ. (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: หลักการและการประยุกต์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
สุนิสา ช่อแก้ว. (2559). ความสามารถในการมีงานทำ ประเด็นท้าทายการบริหารคนในทศวรรษหน้า ในการบริหาร
ทรัพยากรมนุษย์ในทศวรรษหน้า หน้า 29-48. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุปัญญาดา สุนทรนนธ์. (2558).ปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และความพร้อมสำหรับ
การเปลี่ยนแปลงที่มีอิทธิพลต่อผลการปฏิบัติงานของบุคลากรในมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐ. วารสาร
ปัญญาภิวัฒน์, 7 (2): 28-42.
สุปัญญาดา สุนทรนนธ์. (2559). การพัฒนาองค์การแห่งการเรียนรู้กับบทบาทที่สำคัญของนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์
ยุคใหม่ในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในทศวรรษหน้า หน้า 75-99. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อำนาจ ศรีพูนสุข. (2551). องค์การแห่งการเรียนรู้และการจัดการความรู้ ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนา
ทรัพยากรมนุษย์ หน่วยที่ 13 หน้า 1-56. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช สาขาวิชาวิทยาการ
จัดการ
Gary N. McLean and Xiaohui Wang. (2007). The Dilemma of Defining International Human Resource
Development. Human Resource Development Review. 6: 96-108.
Marquardt, M and Reynolds. (1994). The Global Learning Organization. BurrRidge, IL:
Irwin Professional Publishing.
McLean, G. N., & McLean, L. (2001). “If we can’t define HRD in one country, how can we define it in
an international context.” Human Resource Development International 4, 3: 313-326.
Nadler, Leonard. (1982). Designing training program: The critical events model. Reading, Mass.
Addison – Wesley.
Nakhchian, Ali Arki, Ahmad Vakili and Bemani, Atefeh. (2013). The Role of Learning Organizations in
Improving Human Resources Management. European Journal of Business and
Management, 5 (13): 159-164.
Ranjbar, Mokhtar and Absalan, Muhammad. (2015). Effect of organizational learning on human
resource development (case study: Payam Noor University in Fars province). Journal of
Scientific Research and Development, 2 (4): 168-172.
Senge, P. M. (1990). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization.
New York: Doubleday.
Sherine Fathy El-Fekey. (2015). The Effect of Human Resource Development Practices on Creating
Learning Organizations: An Empirical Study on the Banking Sector in Egypt. Journal of Business and Management Sciences. 3(4): 130-137.
Werner J. M. and DeSimone R. L. (2006). Human Resource Development. 4ed. Delhi India:
Thomson South-western.