การบริหารจัดการที่พักนักท่องเที่ยวแบบโฮมสเตย์โดยวิสาหกิจชุมชนบางน้ำผึ้ง

บทคัดย่อ

ในปัจจุบันวิสาหกิจชุมชนที.ประกอบการที.พักโฮมสเตย์ได้มีการเพิ.มจำนวนขึvนตามกระแสการท่องเที่ยวในแบบ
ยังยืน แต่วิสาหกิจชุมชนที่ประกอบการที่พักโฮมสเตย์มีจำนวนน้อยที่ได้รับ“มาตราฐานโฮมสเตย์ไทย” และรางวลั ”วิสาหกิจ
ชุมชนดีเด่น” เมื่อเทียบกับจำนวนโฮมสเตย์ทั้งหมด งานวิจัยนี้มีจุดประสงค์เพื่อทำการศึกษา ลักษณะทางกายภาพ แนวคิด
การบริหารจัดการของวิสาหกิจชุมชนบางน้ำผึ้งโฮมสเตย์ โดยรวบรวมข้อมูลจากการสำรวจพื้นที่และสัมภาษณ์ประธาน
โฮมสเตย์ สมาชิกเจ้าของบ้านพักโฮมสเตย์ทั้ง 11 หลัง
ผลการศึกษาพบว่า 1.)รูปแบบบ้านพักส่วนใหญ่เป็นแบบพื้นถิ่นริมน้าภาคกลาง บ้านยกใต้ถุนสูง 2 ชั้น ชั้นบน
เป็นที่หลับนอน ชั้นล่างไว้สำหรับสันทนาการและเก็บอุปกรณ์ มีขนาดพื้นที่ใช้สอยตั้งแต่ 300-61 ตร.ม แต่ถ้าตั้งอยู่ริมน้ำ
เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมีขนาดพื้นที่ใช้สอยตั้งแต่ 139-90 ตร.ม ส่วนเรื่องการจัดบ้านพักโฮมสเตย์ ส่วนใหญ่เจ้าของบ้านพักใช้
การจัดการพื้นที่เดิมแทนการปรับปรุงบ้านพักเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวโดยมีแบ่งออกเป็น 3 รูปแบบ คือ 1.ใช้ห้องนอนเดิมซึ่ง
เป็นรูปแบบที่มากที่สุด 2.รองลงมาใช้ห้องโถงภายในบ้าน และ 3.ใช้ทั้งห้องนอนและห้องโถงภายในบ้าน 2.)การบริหาร
จัดการแบ่งออกได้เป็น 3 ด้านคือ 1.ด้านบ้านพัก เจ้าของบ้านกำหนดพืvนที. ทำความสะอาดบ้านพักและทำการต้อนรับ
นักท่องเที่ยวรวมกันที่ส่วนกลางในวันแรกที.เข้าพัก 2.ด้านองค์กรและบริการ โฮมสเตย์จะมีการประชุมร่วมกัน ออกกฎ
นโยบาย และประชุมหลังจากให้บริการนักท่องเที.ยวในแต่ละครั้ง มีการจัดสรรบ้านพักอย่างหมุนเวียน มีการร่วมกัน
ทำอาหารให้แก่นักท่องเท.ียวและรับซือv วัตถุดิบจากในชุมชน และร่วมมือกับองค์การบริหารส่วนตำบลในการช่วยจัดเวรยาม
และจัดทำสื่อแผ่นพับ โฮมสเตย์จะแบ่งรายได้ที่ได้รับจากนักท่องเที่ยวเพื่อสนับสนุนการทำงาน การประชาสัมพันธ์เน้นการ
บอกต่อจากนักท่องเที่ยว 3.ด้านทรัพยากรการท่องเที่ยว สร้างกิจกรรมจากทรัพยากรท้องถิ่นและภูมิปัญญาของชุมชน เช่น
บ้านลูกประคบสมุนไพรธัญพืช การปันจักรยานและพายเรือชมธรรมชาติ โดยทำในรูปแบบเครือข่ายการท่องเที่ยว
ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่า วิสาหกิจชุมชนบางน้ำผึ้ง โฮมสเตย์ มีหลักการบริหารโดยจัดการที่ให้ความสำคัญกับการ
มีส่วนร่วมในทุกภาคส่วน มุ่งเน้นการสร้างและกระจายรายได้ ผ่านการสร้างมูลค่าจากทรัพยากรท้องถิ่นและวิถีชีวิตภูมิ
ปัญญาพื้นบ้าน โดยแสดงออกมาในการสร้างกิจกรรม ในแหล่งท่องเที่ยวอย่างเป็นเครือข่ายเชื่อมโยงกัน นำมาสู่การมีส่วน
ร่วมของชุมชนและร่วมกันดูแลรักษาธรรมชาติซึ่งเป็นแหล่งทรัพยากรที่สำคัญ อันจะนำไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนต่อไป