Land Use Planning and Tourism Management Guidelines : A Case Study of Koh Yor, Songkhla Province

Main Article Content

Supitchaya Sappapan
Sineenart Sukolratanametee

Abstract

          Koh Yor, an old town and a popular tourist attraction of Songkhla Province, has been facing a physical problem due to its tourism growth without a development plan to conserve its environmental and cultural values. The research aims to find a common ground between development and conservation. Its objectives are to study Koh Yor’s values and potentials and to suggest land use development guidelines for a tourism that comply with its valuable contexts.
          The research studies multifaceted values of Koh Yor through secondary datas and surveys. Its current physical problems and future development trends are also studied, prior to conducting value assessments and analysing its physical potentials. Finally, land use development guidelines are conducted to guide Koh Yor’s tourism development.
          The results show Koh Yor’s three distinct values including (1) historical and fine arts value; (2) cultural value; and (3) natural and environmental value. In order to balance its potential for conservation and tourism development, a land use development guidelines are conducted. The guidelines consist of 8 land use classifications as follow: (1) historical and cultural promotion area; (2) natural and environmental conservation area; (3) swamp forest restoration area; (4) agricultural conservation area; (5) green area for eco-recreation; (6) Lake of Songkhla ecosystem preservation area; (7) development promotion area; and (8) future urban expansion area. The research also recommends a building of ecotourism destination networks consisting of seven tourist attraction zones and two tourist routes.

Article Details

Section
Articles

References

กรมการท่องเที่ยว. คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา, 2557.

กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม. Creative Industry Village: CIV หมู่บ้านอุตสาหกรรมสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กระทรวงอุตสาหกรรม,2560.

กองจัดการสิ่งแวดล้อมธรรมชาติและศิลปกรรม. “แหล่งศิลปกรรมอันควรอนุรักษ์.” สืบค้น 10 เมษายน 2562. http://culturalenvi.onep.go.th/site/7?&province=71.

ฉันทัช วรรณถนอม. อุตสาหกรรมท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดสยามลดา, 2552.

ทรงธรรม สุขสว่างและธรรมนูญ เต็มไชย. แนวเชื่อมต่อระบบนิเวศในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันนวัตกรรมอุทยานแห่งชาติและพื้นที่คุ้มครอง สำนักงานอุทยานแห่งชาติ, 2557.

ปรานอม ตันสุขานนท์. การอนุรักษ์ชุมชนเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2559.

มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด, อัครพงศ์ อั้นทอง, พรทิพย์ เธียรธีรวิทย์, กุลดา เพ็ชรวรุณ, นุกูล เครือฟู. เศรษฐศาสตร์ว่าด้วยการท่องเที่ยว. เชียงใหม่: ล็อคอินดีไซน์เวิร์ค, 2556.

สยามรัฐออนไลน์. “ประชารัฐมหาดไทยรับลูกบิ๊กตู่เร่งเครื่อง OTOP นวัตวิถีหนุนไทยนิยมยั่งยืน.” สืบค้น 3เมษายน 2563. https://siamrath.co.th/n/48873?fbclid=IwAR2IOfGWRseGhTruWNLvPqbyB.

สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. ระบบเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติและศิลปกรรม (Cultural Environment Conservation System: CECS). กรุงเทพฯ: สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม, 2548.

สิทธิพร ภิรมย์รื่น. การวางแผนด้านกายภาพ. กรุงเทพฯ: เจปริ้น, 2553.

องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะยอ. แผนพัฒนาท้องถิ่นสี่ปี (พ.ศ.2561-2564). สงขลา: องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะยอ, 2561.