Execution Guideline of Organization and Procedure Management of Preserved Area of Cultural Heritages (Architecture) for Tourism in Lamphun Phrae Nan Old town

Main Article Content

Terdsak Tachakitkachorn
Settawut Bamrungkhul
Piyathida Saikhun

Abstract

           Execution Guideline of Organization and Procedure Management of Preserved Area of Cultural Heritages (Architecture) for Tourism in Lamphun Phrae Nan old town aims 1) to create and develop organizational structure model 2) procedure in managing area of cultural heritages (architecture) for tourism in economic, social, and cultural aspects.


            According to research, nowadays laws and regulations are not yet applied in managing the area of cultural heritages (architecture) in ancient town. As a consequence, the management within the area still lacks of efficiency. Therefore this research has made an agreement within the communities in order to effectively manage the area. We have proposed an organization to communicate between each sector and the communities. The organization consists of 3 types 1) remodel existed public sectors 2) utilize local organizations as communicators 3) founded a new private organization to serve specific tasks such as foundation and association. The organization should consist of people from the representatives of the government, business, education and the community it selves.


            Procedure and management of preserved area of cultural heritages (architecture) consists of 2 parts: dividing and managing tourism. It is required to settle their selling points and their positions in the markets, preserve the community’s scenery, remodel physical components and manage the budget and cost to suit the tourism activity in preserved area of cultural heritages (architecture). As a result, each community should establish their own organizations according to their strength and effectiveness in order to best serve their communities.

Article Details

Section
Articles

References

กรมการท่องเที่ยว. [ม.ป.ป.]. แนวทางการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ทางประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว.

กรมการท่องเที่ยว และ ศูนย์ศึกษาการบริหารทรัพยากรกายภาพ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2556). คู่มือการจัดการแหล่งท่องเที่ยว: สิ่งอำนวยความสะดวกและองค์ประกอบทางกายภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และ ศรัณยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. วารสารนักบริหาร, 32, 139-146.

ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สามลดา.

Doruetai Kovathanakul. (2550). The comparative of cultural heritage management of Nan city and Luang Prabang : Sustainable tourism perspective. ใน รัศมี รัตนไชยานนท์, บรรณาธิการ. การอนุรักษ์และพัฒนามรดกวัฒนธรรมท้องถิ่นอย่างยั่งยืนในแนวทางบูรณาการข้ามศาสตร์. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ธนิก เลิศชาญฤทธิ์. (2554). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การ มหาชน).

ปิ่นรัชฎ์ กาญจนัษฐิติ. (2552). การอนุรักษ์มรดกสถาปัตยกรรมและชุมชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อีโคโมสไทย. (2557). กฎบัตรประเทศไทยว่าด้วยการบริหารจัดการแหล่งมรดกวัฒนธรรม. จุลสารอิโคโมสไทย, 26-27, 3.

Orbasli, Aylin. (2000). Tourists in historic towns: Urban conservation and heritage management. London: E & FN Spon.

The United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. (2013). Resource manual: Managing cultural world heritage. Paris: Fontenoy.