Social and Cultural Development in the Old Town Area of Nakhon Lampang

Main Article Content

Phairot Chaimuangchun
Pornpimon Ariyawong
Narissara Hongsakul

Abstract

This article aims to study the social and economic changes in the old town of Nakhon Lampang.  It was found that the development of social and economic changes in the old town of Nakhon Lampang was divided into 4 eras :  the thousand years ancient city era, international community era,  the era of the northern railway Line to Nakhon Lampang and the ear after World War 2 to the present.  Each era having various factors and conditions which is the driving force for change since the era of the ancient city, a thousand years with relationship with the Hariphunchai Kingdom to the era of the Lanna Kingdom and is the royal city of Thonburi and Rattanakosin until it finally merges with Siam.  Over the past hundred years , the city of Nakhon Lampang was being a center for forest concessions had given rise to a capitalist economy that was defined by foreigners and diverse ethnic groups who came to do business in the city of Lampang at that time. Moreover, in 1916 when the northern railway arrived in Nakhon Lampang  it was an important factor that created the economic and socio-cultural change in Nakhon Lampang. The train had brought prosperity, economy, culture and modernity in various aspects of Bangkok society to Nakhon Lampang which made during that time it became the largest city in the economic center of the upper northern Thailand. Later in the year 1921, the economic and social prosperity was gradually to Chiang Mai.  From that time the city of Nakhon Lampang has gone through various events Both World War II, the government's policy to make Lampang city the center of the government city in the upper northern Thailand but the variations of various situations in turn, the city of Nakhon Lampang has been reduced from the economic and governmental center down the past 50 years. Until the Lampang people felt that the city of Nakhon Lampang or Lampang Province is currently only "Passing cities" of social and economic prosperity to other large cities in the upper northern Thailand only.

Article Details

Section
Articles

References

กนกวรรณ สมศิริวรางกูล. (2561, มกราคม-มิถุนายน). การศึกษารถม้าลำปางในฐานะการท่องเที่ยวเชิงการขนส่ง. วารสารสังคมศาสตร์, 30(1), 137-155.

กนกวรรณ อู่ทองทรัพย์. (2556a, ตุลาคม 2555-มีนาคม 2556). การยึดทรัพย์สินชนชาติศัตรูของประเทศไทยสมัยสงครามโลกครั้งที่สองกับการเกิดขบวนการทหารพม่าอิสระในลำปาง. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 7(2), 63-78.

กนกวรรณ อู่ทองทรัพย์. (2556b). มองเขลางค์จากอดีตถึงปัจจุบันและชุมชนวัฒนธรรมเขลางค์. ลำปาง: ปุ๊ก๊อบปี้.

กนกวรรณ อู่ทองทรัพย์. (2558). นครลำปาง: การค้าไม้ การเติบโตของบริษัทอังกฤษและชาวพม่า (1900-1914). ใน เล่าเรื่องเมืองลำปาง. (น.32-43). ลำปาง: สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.

กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2549).แผนที่มรดกทางวัฒนธรรมนครลำปาง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

กิติศักดิ์ เฮงษฎีกุล. (2552). กาดกองต้า: ย่านเก่าเล่าเรื่องเมืองลำปาง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มติชน.

ชัยวัฒน์ ศุภดิลกลักษณ์. (2541). พ่อค้ากับการพัฒนาเศรษฐกิจ: ลำปาง พ.ศ.2459-2512. (ภาคนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).

ชัยวัฒน์ ศุภดิลกลักษณ์. (2558). รถไฟ รถม้า รัษฎา นาฬิกา. ใน ไพโรจน์ ไชยเมืองชื่น (บรรณาธิการ). 2 ฟากแม่วัง 2 ฝั่งนครลำปาง (พิมพ์ครั้งที่ 2). (น.63-95). ลำปาง: สำนักงานจังหวัดลำปาง.

ทิพย์สุดา จินดาปลูก. (2561, มกราคม-มิถุนายน). การเคลื่อนย้ายของแรงงานทำไม้ของชาวขะมุที่ส่งผลกระทบต่อสถานภาพทางการเมืองระหว่างประเทศของสยามในดินแดนล้านนาระหว่าง ค.ศ.1893-1909. วารสารมนุษยศาสตร์สาร,19(1), 33-58.

ไพโรจน์ ไชยเมืองชื่น. (2558). เมืองต้องคำสาป: ความทรงจำร่วมของสังคมลำปาง. ใน ไพโรจน์ ไชยเมืองชื่น (บรรณาธิการ). 2 ฟากแม่วัง 2 ฝั่งนครลำปาง (พิมพ์ครั้งที่ 2). (น.177-217). ลำปาง: สำนักงานจังหวัดลำปาง.

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2556). ประวัติศาสตร์นิพนธ์ของการเรียกชื่อเมืองเขลางค์ เวียงละกอนและลำปาง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1, 53-81.

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2558). ชาติพันธุ์ในชั้นประวัติศาสตร์. ลำปาง: สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2559). ทวนกระแสประวัติศาสตร์ลุ่มน้ำวัง: พลวัตของผู้คนลุ่มน้ำวังสมัยก่อนประวัติศาสตร์ก่อนการปฏิรูปหัวเมืองลาวเฉียง พ.ศ.2427. เชียงใหม่: แม๊กซ์พริ้นติ้ง.

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2561). น้ำวัง รถไฟ ไฮเวย์: ประวัติศาสตร์ลำปางสมัยใหม่. ลำปาง: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภักลำปาง.

ภูเดช แสนสา. (2556). คุ้มหลวง หอคำ เวียงแก้ว สัญญะขัติยะล้านนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่: แม๊กซ์พริ้นติ้ง.

เมธี เมธาสิทธิ สุขสำเร็จ. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). พัฒนาการของวัฒนธรรมของเมืองโบราณเวียงละกอน: ข้อมูลใหม่จากการขุดค้นทางโบราณคดีที่วัดปงสนุกเหนือ. วารสารวิจิตรศิลป์, 10(2), 12-30.

วศิน ปัญญาวุธตระกูล. (2559). การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจในเมืองลำปางภายหลังการตัดเส้นทางรถไฟสายเหนือ. ใน ไพโรจน์ ไชยเมืองชื่น (บรรณาธิการ). ร้อยปีเปลี่ยนไป ลำปางเปลี่ยนแปลง. (น.1-31). ลำปาง: สำนักงานจังหวัดลำปางสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย.

ศักดิ์ รัตนชัย. (2512). ประวัตินครลำปาง. ใน ของดีนครลำปาง. (น.20-31). ลำปาง: กิจเสรีการพิมพ์.

สมโชติ อ๋องสกุล. (2558). ลุ่มน้ำแม่วัง: ประวัติศาสตร์วัฒนธรรม. เชียงใหม่: หจก.วนิดาการพิมพ์.

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2539). กระบวนการรวมหัวเมืองประเทศราชล้านนาเข้าสู่ส่วนกลาง (พ.ศ.2427-2476).ใน วัฒนธรรมและการเมืองล้านนา. กรุงเทพฯ: บริษัทต้นอ้อ แกรมมี่ จำกัด.

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2560). กษัตริย์ล้านนาเชียงใหม่. เชียงใหม่: ศูนย์ล้านนาศึกษา คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2561). ประวัติศาสตร์ล้านนา (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้ง.

สุรพล ดำริห์กุล. (2542). ล้านนา: สิ่งแวดล้อม สังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการสืบสานมรดกวัฒนธรรมไทย.

อรุณรัตน์ วิเชียรเขียว และ วัยอาจ, เดวิด เค. (2543). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่. เชียงใหม่: สุริวงศ์บุ๊คเซ็นเตอร์.