Guideline for Environment Improvement in Multicultural Community for Elders a Case Study of Kudi Chin Community, Klongsan Area, Bangkok
Main Article Content
Abstract
This research aims to study problems and barriers to accessibility of elders in public and religious areas in multicultural communities as well as to analyte the right environment for elders during Covid-19 situations. Additionally, the study proposed improvements on physical environment and landscapes that benefit not only the elders, but also everyone in the community.
All relevant information is gathered by surveys and multiple interviews with community leaders, and elders who are the frequently users of outdoor religious spaces as well as the residential locations. The three selected areas of study are Watphrayoung Community, Khudi-chin Community and Khudi-khoaw Community.
The majority of buildings and outdoor spaces in these selected case studies revealed concerns in several issues including damaged footpaths and roads. These facilities are currently not able to meet the demand for usability and accessibility of the public. Most of the buildings in these areas are very old and constructed of wood and mortar. They were not designed for easy access and usability for today’s standards. The majority of the citizens in the studied communities use walking as their main mode of transportation and therefore, new guidelines need to be implemented to improve these public areas for easier access for the elders, handicapped, and the public. Age-friendly designs and concepts are recommended to be applied public areas of these areas, such as green space, public seating, and public parks. Sidewalks are needed be improved to allows better use and access for the elders and citizens in these communities.
Article Details
References
กรมการศาสนา. (2560). วิถีชีวิต 5 ศาสนิก ในประเทศไทย พุทธ อิสลาม คริสต์ พราหมณ์-ฮินดู ซิกข์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2564). มาตรการขับเคลื่อนระเบียบวาระแห่งชาติ เรื่อง สังคมผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2310). บันทึกข้อความในพิพิธภัณฑ์บ้านกุฎีจีน ชุด “กำเนิดกุฎีจีน.” กรุงเทพฯ: พิพิธภัณฑ์บ้านกุฎึจีน.
กองควบคุมโรค. (2563, 19 มีนาคม). มาตรการและแนวทางดำเนินการเพื่อการเฝ้าระวัง ป้องกัน และควบคุมโรคติดต่อเชื้อไวรัสโคโรน่า 2019. สืบค้นจาก https://ddc.moph.go.th
ขวัญชนก ทองปาน. (2559). การศึกษาโอกาสและอุปสรรคในการพัฒนาเมืองที่เป็นมิตรต่อผู้สูงอายุศึกษาเปรียบเทียบจังหวัดนครศรีธรรมราช สงขลา และสุราษฎร์ธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลังสงขลานครินทร์).
จันทนา รณฤทธิวิชัย. (2530, กันยายน). เปลี่ยนแปลงทางร่างกายและจิตใจของผู้สูงอายุ. หมอชาวบ้าน, 101. สืบค้นจาก https://www.doctor.or.th>detail
ชุติกานต์ แจ้งเสนาะ. (2561). การพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อคนทั้งมวล กรณีศึกษา โรงละครสยามนิรมิตและพิพิธภัณฑ์ MOCA (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
ชูศักดิ์ ตันวงศ์เลิศ. (2557). ความพึงพอใจที่มีต่อการจัดสวัสดิการสังคมแก่ผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในเขตอำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี).
ธิติพันธ์ ภูมิอภิรัตน์. (2554). การปรับปรุงและพัฒนาต้นแบบสิ่งอำนวยความสะดวกชุมชนเพื่อการอยู่อาศัยที่เหมาะสมกับการใช้ชีวิตของผู้สูงอายุอย่างมีคุณภาพในชนบท กรณีศึกษา ตำบลท่างาม จังหวัดสิงห์บุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
นิรมล กุลศรีสมบัติ. (2558). โครงการอนุรักษ์ฟื้นฟูเมืองนำร่องย่านกะดีจีน-คลองสาน. กรุงเทพฯ: ศูนย์ออกแบบและพัฒนาเมืองจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2561). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2561. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย.
รัฐบาลไทย. (2563). บวร On Tour ย่านกะดีจีน ชุมชนประวัติศาสตร์แห่งกรุงรัตนโกสินทร์. สืบค้นเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2563, จาก https://www.thaigov.go.th/news
วนัสรินทร์ สุยสุวรรณ. (2553). การปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกชุมชนเพื่อการอยู่อาศัยที่เหมาะสมสำหรับผู้สูงอายุในชนบทภาคกลาง: กรณีศึกษาหมู่บ้านเขาน้อย อำเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
วิทญา ตันอารีย์. (2553). บทบาทด้านสุขภาพของผู้สูงอายุในตำบลสลวงที่มีต่อคร.อบครัว; รายงานโครงการวิจัยร่วมกับการเรียนการสอนบูรณาการศาสตร์เพื่อการเรียนรู้ การพัฒนาพื้นที่สำหรับนักศึกษาปริญญาตรี. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
อดิชาติ บัวขาว. (2559). เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ศิลปะกับความหลากหลายทางศาสนาและวัฒนธรรมบริเวณชุมชนโบราณแขวงวัดกัลป์ยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
Burton, Elizabeth & Mitchell, Lynne. (2006). Inclusive. Urban design: Streets for life. Abingdon: Routledge.
Nastasi, B. K., & Schensul, S. L. (2005). Contributions of qualitative research to the validity of intervention research. Journal of School Psychology, 43(3), 177-195.
Ritchie, Hannah & Roser, Max. (2019). Age structure. Retrieved 2021, February 28, from https://ourworldindata.org/age-structure
Roy & Andrews. (1999). The Roy’s adaptation model. Stamford: Appleton & Lange.
United Nation. Department of Economic and Social affairs. World Population Aging International Monetary Fund. (2019). The long, good life demographics and economic well-being. Retrieved from https://www.imf.org
World Health Organization. (2007). Global age-friendly cities: A guide. Paris: WHO Press.