Rehabilitation of Vernacular Row House in Sakon Nakhon Old Town
Main Article Content
Abstract
Rehabilitation is one of the methods to conserve vernacular row houses in Sakon Nakhon Old Town. This research aims to study present conditions, as well as changes in physical characteristics and utilizations of these row houses. In addition, this research also examines the causes, objectives and concepts leading to the selection of conservation techniques which is suitable for their current uses. Consequently, the results of the study were summarized and guidelines for rehabilitation approaches which are suitable for vernacular row houses were proposed. Research methodology comprised preliminary study of the study area and related documents and researches. Then, case studies were selected for in-depth study by field survey, measure works and interviews.
The results found that, at present, most of the vernacular row houses in the study area are still in use, whereas a few have been abandoned. Case studies show that the row houses have been physically changed by rehabilitation, which may diminish the authenticity and integrity of the houses. On the other hand, rehabilitation enhances utilization and historic urban landscape, maintains architectural knowledge and historical evidence of the area. Furthermore, this approach helps maintain spiritual value of the buildings.
The proposed rehabilitation guidelines include promoting historic urban landscape; focusing on the conservation of the walls and facade elements; promoting contemporary uses which enhance functional and economic values; increasing the importance of documentation; recording and documenting existing features and conditions of the houses, assessing values before implementation, conserving wood and using local materials, as well as planning for building maintenance based on the rehabilitation process.
Article Details
References
การเคหะแห่งชาติ. (2549). โครงการศึกษาแนวทางการพัฒนาและฟื้นฟูที่อยู่อาศัยที่ส่งเสริมเอกลักษณ์ของเมืองจังหวัดสกลนคร.(ม.ป.ท.).
เกิด อุ่มภูธร. (2561, 1 เมษายน). สัมภาษณ์.
ชำนาญ บุญญาพุทธิพงศ์. (2553). ความเปลี่ยนแปลงของเฮือนอีสาน. ใน สวนันต์ ธรรมแก้ว (บรรณาธิการ), ภูมิปัญญาชาวบ้าน สู่งานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น (น.91-100). กรุงเทพฯ: บริษัท พลัสเพรส จำกัด.
ธาดา สุทธิธรรม. (2554). หลักการอนุรักษ์มรดกสถาปัตยกรรมและการอนุรักษ์มรดกสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นอีสานในแนวทางการมีส่วนร่วม. ขอนแก่น: มูลนิธิภูมิปัญญา สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมและศิลปะเอเซีย.
พีระเดช จักรพันธุ์, ม.ร.ว. และ คณาจารย์. (2553). สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น. ใน สวนันต์ ธรรมแก้ว (บรรณาธิการ), ภูมิปัญญาชาวบ้าน สู่งานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น (น.9-26). กรุงเทพฯ: บริษัท พลัสเพรส จำกัด.
ยงธนิศร์ พิมลเสถียร. (2556a). การปรับปรุงฟื้นฟูเมืองและการอนุรักษ์เมือง. ปทุมธานี: โรงพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ยงธนิศร์ พิมลเสถียร. (2556b). ย่านเมืองเก่าและชุมชนดั้งเดิมกับการอนุรักษ์. เมืองโบราณ, 39(2), 94-107.
รวินทร์ ถิ่นนคร. (2550). โอกาสในการอนุรักษ์ ฟื้นฟูที่อยู่อาศัยย่านเมืองเก่าสกลนคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
วรวิทย์ จันทเดช. (2559, 19-20 ธันวาคม). ปัจจัยการดำรงอยู่ของกลุ่มเรือนไม้ดั้งเดิมในย่านเมืองเก่าสกลนคร. บทความจากการประชุมวิชาการระดับชาติ “สถาปัตย์กระบวนทัศน์” และการประชุมระดับนานาชาติ “สถาปัตย์ปาฐะ” พ.ศ. 2559. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
วิวัฒน์ เตมีย์พันธ์. (2553). แนวทางการศึกษาสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น. ใน สวนันต์ ธรรมแก้ว (บรรณาธิการ), ภูมิปัญญาชาวบ้าน สู่งานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น (น.27-46). กรุงเทพฯ: บริษัท พลัสเพรส จำกัด.
สพสันติ์ เพชรคำ. (2560). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นสกลนคร. สกลนคร: สถาบันภาษา ศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
สมชาติ จึงสิริอารักษ์. (2540). การอนุรักษ์โครงสร้างและวัสดุของโบราณสถาน [เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์]. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2558). โครงการกำหนดขอบเขตพื้นที่เมืองเก่า: เมืองเก่าสกลนคร. กรุงเทพฯ: กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
สุวิทย์ ธีรศาศวัต. (2557). ประวัติศาสตร์อีสาน 2322-2488 เล่ม 2. ขอนแก่น: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อรศิริ ปาณินท์ และ สมคิด จิระทัศนกุล. (2544). เรือนค้าขายพื้นถิ่นในชุมชนเมือง. กรุงเทพฯ: เจ พริ้น.
Australia ICOMOS. (2013). The Burra Charter: The Australia ICOMOS charter for places of cultural significance. Retrieved from https://australia.icomos.org/wp-content/uploads/The-Burra-Charter-2013-Adopted- 31.10.2013.pdf
Douglas, J. (2002). Building adaptation. Oxford: Butterworth-Heineman.
Feilden, B. M. (1995). Conservation of historic buildings. Oxford: Butterworth-Heinemann.
Grimmer, A. E. (2017). The secretary of the interior’s standards. Washington, DC: National Park Service, U.S. Department of the Interior.
ICOMOS. (1999). Charter on the built vernacular heritage. (1999). Retrieved from https://www.icomos.org/images/DOCUMENTS/Charters/vernacular_e.pdf
ICOMOS. (2017). Principles for the conservation of wooden built heritage. Retrieved from https://www.icomos.org/images/DOCUMENTS/Charters/GA2017_6-3-4_WoodPrinciples_EN_adopted-15122017.pdf
Jokilehto, J. (2002). A history of architectural conservation. Oxford: Butterworth-Heinemann.