Guideline for Promoting Sustainable Tourism Development in Historical Community : Case study of Amphawa Community, Samut Songkhram

Main Article Content

Paytai Petcharoen
Nattapong Punnoi

Abstract

Amphawa is a historical community, where tourism is the main driver contributing to its economy. In the past decade, unsustainable tourism has led to the problems of natural resources degradation, way-of-life alteration, environmental problems, and conflicts within the community of Amphawa. Given these existing problems along with the halt of travel industry due to the covid-19 pandemic, it grants the opportunity for Amphawa community to plan and transform this community-based tourism toward sustainability. This research aims to study about the relative importance of factors promoting sustainable tourism development through conducting the interviews with key stakeholders in Amphawa community including local residents, visitors, private sector, governmental agencies, academics, and experts. By ranking factors under pairwise comparison based on the application of Analytic Hierarchy Process (AHP), it reflected each stakeholder’s perspectives toward sustainable tourism development in Amphawa community.


The results of this study illustrated that each stakeholder in Amphawa community prioritized the factors promoting sustainable tourism development differently. Local residents and governmental agencies laid on the factor of improving the quality of life of the community and factor of managerial policies and tourism promotion as utmost importance. On the other hand, academics, experts, and private sector prioritized the factor of economic value and employment opportunity, whereby the visitors concerned the factor of satisfaction toward historical and cultural conservation-based tourism as the most significance. Nevertheless, stakeholders in Amphawa community have concurred that tourism promotion measures, such as providing tax benefits to tourism-related businesses, and providing stimulus package promoting tourism sector, would significantly enhance the community-based tourism development. Furthermore, inclusive participatory approach in planning process, and rigorous law enforcement, monitoring, and evaluation are the important strategies driving the efficient sustainable tourism development.

Article Details

Section
Articles

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). ประชุมแนวทาง การพัฒนา 12 จังหวัดท่องเที่ยว "เมืองต้องห้าม...พลาด". สืบค้นจาก https://mots.go.th/content.php?nid=6082&filename=

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจากhttps://mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=12288

กองบรรณาธิการวอยซ์ออนไลน์. (2560). การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย เปิดตัวโครงการ 12 เมืองต้องห้าม...พลาด Plus ปี 2561. สืบค้นจาก https://voicetv.co.th/read/rkuo2LrlM

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2559). เกณฑ์การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของประเทศไทย. สืบค้นจากhttps://data.go.th/dataset/bcbd804e-aea8-4d8c-aa72-f87d431d22c6/resource/d4103ef8-e7b6-4540-9c31-d921a8099b8f/download/x-.pdf

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ ๒ (พ.ศ. ๒๕๖๐ – ๒๕๖๔). สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/download/article/article_20170320150102.pdf

ธนัชชา ฤทธิ์เดช. (2558). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวและแหล่งท่องเที่ยวให้เกิดความยั่งยืนของตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(2), 18-33.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 1). เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พงศ์พนรัตน์ กาญจน์นภา. (2562). มาตรฐานการท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้อง Sustainable Tourism Criteria. สืบค้นจาก https://tatskillfactory.tourismthailand.org/uploads/coursetat/document/cover/20200929/bcdfilopy014.pdf

สาธิญา รุ่งพิพัฒนพงศ์. (2557). องค์ประกอบของความยั่งยืนสำหรับการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรณีศึกษาชุมชนอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานจังหวัดสมุทรสงคราม. (2562). แผนพัฒนาจังหวัดสมุทรสงคราม พ.ศ. 2561-2565 (ฉบับทบทวน). สืบค้นจากhttp://www.samutsongkhram.go.th/V2013/attachments/article/7951/1432-3.pdf

สำนักงานจังหวัดสมุทรสงคราม. (2563). คำสั่งจังหวัดสมุทรสงครามที่ 710/2563 เรื่อง ปิดสถานที่เสี่ยงต่อการแพร่ระบาดของโรคติดต่ออันตราย. สืบค้นจากhttp://www.samutsongkhram.go.th/V2013/attachments/article/8969/5-710-2563.pdf

ศิริวรรณ ศิลาพัชรนันท์. (2553). การอนุรักษ์และฟื้นฟูชุมชนอัมพวา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาการวางแผนภาคและเมือง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศราวุธ ผิวแดง. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน Sustainable Tourism Development. อุดรธานี: คณะวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). Community-based tourism ท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นจาก https://tis.dasta.or.th/dastaknowledge/wp-content/uploads/2018/02/1-Community-Based-Tourism.pdf

อุษาวดี พูลพิพัฒน์. (2545). การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน ในประเทศไทย. จุลสารการท่องเที่ยว, 21(4), 38-48.

อริสรา เสยานนท์. (2552). การป้องกันการเสื่อมโทรมและการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของตลาดน้ำอัมพวา. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 29(4), 163-172.

Arnstein, S. (1969). A ladder of citizen participation. Journal of the American Planning Association, 35(4), 216–224.

Byrd, E. T. (2007). Stakeholders in sustainable tourism development and their roles: Applying stakeholder theory to sustainable tourism development. Tourism Review, 62(2), 6-13.

Global Sustainable Tourism Council [GSTC]. (2019). GSTC destination criteria Version 2.0. Retrieved from https://www. gstcouncil. org/wp-content/uploads/GSTC-Destination-Criteria-v2.0.pdf

Landorf, C. (2009). Managing for sustainable tourism: A review of six cultural World Heritage Sites. Journal of Sustainable Tourism, 17(1), 53-70.

Liu, Z. (2003). Sustainable tourism development: A critique. Journal of Sustainable Tourism, 11(6), 459-475.

McIntyre, G. (1993). Sustainable tourism development: Guide for local planners. Geneva: World Tourism Organization (WTO).

Saaty, T. L. (2004). Decision making—The analytic hierarchy and network processes (AHP/ANP). Journal of Systems Science and Systems Engineering, 13(1), 1-35.

Shen, C. C., Chang, Y. R., & Liu, D. J. (2020). Rural tourism and environmental sustainability—A study on a model for assessing the developmental potential of organic agritourism. Sustainability, 12(22), 9642.

Sofield, T. H. (Ed.). (2003). Empowerment for sustainable tourism development. Bingley: Emerald Group Publishing.

Tsaur, S. H., & Wang, C. H. (2007). The evaluation of sustainable tourism development by analytic hierarchy process and fuzzy set theory: An empirical study on the Green Island in Taiwan. Asia Pacific Journal of Tourism Research, 12(2), 127-145.

UNESCO. (2008). Herat old city in Afghanistan and stadium Merdeka in Malaysia win the two awards of excellence in the 2008 UNESCO Asia-Pacific heritage awards. Retrieved from https://bangkok.unesco.org/content/winning-projects

UNWTO. (2005). Sustainable developmentr. Retrieved from https://www.unwto.org/sustainable-development