สภาพแวดล้อมริมแม่น้ำกับการท่องเที่ยวโดยชุมชนในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา

Main Article Content

วีระพงษ์ ไวยทิ
ปฏิพล ยอดสุรางค์

บทคัดย่อ

การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นรูปแบบการท่องเที่ยวที่ต้องอิงกับบริบทสภาพแวดล้อมวิถีชีวิตและความเป็นอยู่ หรือนิเวศวัฒนธรรมของชุมชนนั้น ๆ โดยถือเป็นปัจจัยสำคัญที่เป็นแรงจูงใจให้นักท่องเที่ยวตัดสินใจเดินทางมาเที่ยวและต้องการมีประสบการณ์ร่วมในสภาพแวดล้อมและวิถีชีวิตของชุมชนโดยจะเห็นได้ว่าการรับรู้ประสบการณ์การท่องเที่ยวเกิดขึ้นได้จากการรับรู้ผ่านบริบททางกายภาพของชุมชน ได้แก่ รูปแบบสิ่งปลูกสร้าง อาคารบ้านเรือน วัด ศาลา ท่าเรือ ที่ถูกสร้างขึ้นจากมนุษย์อันสะท้อนถึงวิถีชีวิตและวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของผู้คนในชุมชน นอกจากนี้ยังรวมไปถึงสภาพทางธรรมชาติ ได้แก่ ต้นไม้ ทุ่งนา แม่น้ำ ป่า ภูเขา สวน สภาพแวดล้อมธรรมชาติต่าง ๆ ที่เป็นแหล่งทรัพยากรสำคัญที่แสดงให้เห็นถึงรูปแบบของชุมชนกับการอยู่ร่วมกับสภาพแวดล้อมโดยรอบก่อเกิดเป็นนิเวศวัฒนธรรมอันเป็นแหล่งทรัพยากรการท่องเที่ยวของชุมชนที่สำคัญ


งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเก็บข้อมูลสภาพแวดล้อมเชิงนิเวศ วิถีชีวิตและวัฒนธรรมชุมชนผ่านกิจกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่มีการใช้ทรัพยากรจากแหล่งน้ำเป็นหลักในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อแสดงความสัมพันธ์ระหว่างการท่องเที่ยวและนิเวศวัฒนธรรมชุมชน โดยทำการระบุการใช้แหล่งทรัพยากรที่สำคัญของชุมชน ผ่านกรณีศึกษาชุมชนท่องเที่ยวริมน้ำในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ด้วยการสำรวจอย่างรวดเร็ว (rapid survey) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชนริมน้ำ ได้แก่ ปัจจัยด้านทรัพยากรธรรมชาติ วิถีชีวิต วัฒนธรรม และผลิตภัณฑ์ พบว่าปัจจัยด้านการพัฒนาระบบโครงสร้างพื้นฐานนั้นถือเป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่มีผลกับการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบวิถีชีวิตชุมชนริมน้ำที่ถูกนำเสนอผ่านการท่องเที่ยวโดยชุมชนริมน้ำจังหวัดพระนครศรีอยุธยา

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2550). การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนและการจัดกิจกรรมโฮมสเตย์. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

ปฏิพล ยอดสุรางค์. (2562). ภัยคุกคามต่อลักษณะทางกายภาพของชุมชนเก่าริมน้ำในเขตที่ราบลุ่มน้ำเจ้าพระยา. วารสารคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 28(1), 21-34.

พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาบ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3), 650-665.

วีระพล ทองมา และประเจต อำนาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อประชาชนในตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.

สำนักข่าวบ้านเมือง. (2561). พช.อยุธยาผนึกเครือข่าย ขับเคลื่อนชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี. https://www.banmuang.co.th/news/region/117235

Ratanapongtra, T., & Techakana, J. (2019). An approach to retain Ayutthaya as a destination of cultural tourism in Thailand. Asian Administration & Management Review, 2(2), 181-188. https://ssrn.com/abstract=3655015

Yodsurang, P., Kiatthanawat, A., Sanoamuang, P., Kraseain, A., & Pinijvarasin, W. (2022). Community-based tourism and heritage consumption in Thailand: An upside-down classification based on heritage consumption. Cogent Social Sciences, 8(1), 1-20. doi: 10.1080/23311886.2022.2096531