การพัฒนาแบบวัดพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัล สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทย
คำสำคัญ:
การเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัล, การพัฒนาแบบวัดพฤติกรรม, องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสองบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาแบบวัดพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัลสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทย และเพื่อตรวจสอบคุณภาพของแบบวัดพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัล สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทย โดยใช้วิธีการวิจัยแบบผสม
ตามแนวทางเชิงสำรวจแบบลำดับขั้นตอน การเก็บข้อมูลดำเนินการในสองระยะ ระยะแรกเป็นการสัมภาษณ์เชิงลึก เพื่อค้นหาองค์ประกอบของพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัลในกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ผลการวิเคราะห์เชิงคุณภาพระบุว่า พฤติกรรมดังกล่าวประกอบด้วย 5 องค์ประกอบ ได้แก่ เป้าหมายการเรียนรู้ การวางแผนการเรียนรู้ การเลือกสื่อดิจิทัล การพิจารณาสื่อดิจิทัล และการประเมินตนเอง ระยะที่สอง ผู้วิจัยพัฒนาแบบวัดในรูปแบบมาตราส่วนประมาณค่า และตรวจสอบคุณภาพของแบบวัดด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับที่สอง ผลการวิเคราะห์ระบุว่า โมเดลการวัดมีความเหมาะสมและสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยค่าสถิติไค-สแควร์สัมพันธ์ เท่ากับ 1.76 ดัชนี GFI, CFI, NFI และ TLI มีค่าอยู่ในช่วง 0.94-0.99 ซึ่งผ่านเกณฑ์มาตรฐาน นอกจากนี้ ค่าสัมประสิทธิ์น้ำหนักองค์ประกอบของพฤติกรรมอยู่ในช่วง 0.86-0.96 ผลการวิจัยยืนยันว่าแบบวัดที่พัฒนาขึ้นมีความเที่ยงตรงและเชื่อถือได้ สามารถสะท้อนพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองด้วยดิจิทัลของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทยได้อย่างครอบคลุม
เอกสารอ้างอิง
Bunsit, P. (2019). Development of Self - Development Initiative Self-Leadership and Self- Directed English Learning Behavior of Students for Free Labor Movement in ASEAN Countries. [Doctoral dissertation]. Srinakharinwirot University. (in Thai)
Chanphilom, N., Satapon, K., Rueangrong, P., and Kaewurai, R. (2019). Educational Technology in the Thailand 4.0 Era. Panyapiwat Journal, 11(1). (in Thai)
Costa, A.L., and Kallick, B. (2004). Assessment Strategies for Self-Directed Learning. California: Corwin Press Publications.
Creswell, J. W., and Clark, V. L. P. (2011). Designing and Conducting Mixed Methods Research. Los Angeles: Sage Publications.
Eshet - Alkalai, Y. (2004). Digital Literacy: A Conceptual Framework for Survival Skills in the Digital Era. Journal of Educational Multimedia and Hypermedia, 13(1), 93-106.
Fornell, C., and Larcker, D. F. (1981). Evaluating Structural Equation Models with Unobservable Variables and Measurement Error. Journal of Marketing Research, 18(1), 39–50.
Garrison, D. R. (1997). Self - Directed Learning: Toward a Comprehensive Model. Adult Education Quarterly, 48(1), 18–33.
Guglielmino, L. M. (1977). Development of the Self-Directed Learning Readiness Scale. [Doctoral dissertation]. University of Georgia.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., Anderson, R. E., and Tatham, R. L. (2006). Multivariate Data Analysis. (6th Ed.). Pearson Prentice Hall.
Knowles, M. S. (1975). Self- Directed Learning: A Guideline for Learners and Teacher. New York: Association Press.
Phothisita, C. (2016). The Science and Art of Qualitative Research. (8th Ed.). Bangkok: Amarin Printing and Publishing Public Company Limited. (in Thai)
Sangmala, N., Charoensap, T., Ueasakchai, S., and Musikacharoen, W. (2024). The Trend of Critical Thinking. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(4), 838-851. (in Thai)
Schunk, D. H. (2012). Learning Theories: An Educational Perspective. (6th Ed.). Pearson Education.
Skager, R. W. (1978). Lift Long Education Practice. Hamburg: UNESCO Institute for Education.
Tough, A. (1979). The Adult's Learning Projects: A Fresh Approach to Theory and Practice in Adult Learning. Toronto: Ontario Institute for Studies in Education.
Unlekhaka, A. (2021). Development of Measurement Tools and Effectiveness of a Program to Enhance Self-Transformational Leadership of Pharmaceutical Representatives in Thailand. [Doctoral dissertation]. Srinakharinwirot University. (in Thai)
Wongyai, V., and Patphon, M. (2019). Digital Learning. Bangkok: Center for Curriculum and Learning Innovation Leadership. (in Thai)
