Indicators for Sustainable Tourism Development by New Normal Communities among COVID-19 Crisis
Keywords:
Sustainable Tourism Criteria, New Normal Communities, COVID-19 CrisisAbstract
The research was aimed at 1) studying the level of sustainable tourism development in new normal communities during the COVID-19 crisis and 2) developing and validating indicators for sustainable tourism development in new normal communities during the COVID-19 crisis.
The questionnaires were created as a research tool for collecting data from 540 members in new normal communities in top tourist attractions in Thailand. The research findings indicated that based on respondents in new normal communities, the sustainable tourism development during the COVID-19 crisis was at high level (=3.64). The indicators for sustainable tourism development in new normal communities during the COVID-19 crisis were developed with empirical data, consisting of 27 indicators based on 5 factors. Each factor had its convergent validity as the construct reliability was more than 0.60 and the factor loading was also over 0.30. This is to provide indicators that were developed appropriately in accordance with hygiene safety standards, Amazing Thailand Safety & Health Administration: SHA
References
กชธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัว ตำบลแกดำ อำเภอแกดำ จังหวัดมหาสารคาม. รายงานการวิจัยประจำสคณะวิทยาการจัดการ, สถาบันราชภัฎมหาสารคาม.
กมลชนก จันทร์เกตุ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวของชุมชนเกาะยอ จังหวัดสงขลา. กรุงเทพฯ:การค้นคว้าอิสระปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). การวิเคราะห์สถิติขั้นสูงด้วย SPSS for Windows. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สามลดา.
ณรงค์ โพธิ์พฤกษานันท์. (2551). ระเบียบวิธีวิจัย. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เน็ท.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2555). ความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้น (LISREL): สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิตยา งามยิ่งยง และ ละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี.วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 158.
บริษัท เทนเซ็นต์ (ประเทศไทย) จำกัด. (2563). 10 อันดับแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมในเมืองไทยแห่งปี 2020. สืบค้น 10 กันยายน 2564จาก, https://www.sanook.com/travel/ 1413465/
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridiam E-Journal, 7(3), 8.
ศิริลักษณ์ สุวรรณวงศ์. (2553). ความรู้สถิติเบื้องต้น สำหรับการออกแบบสอบถาม. สืบค้น 11 กุมภาพันธ์ 2563, จาก https://ruchareka.wordpress. com/2010/05/15/ความรู้สถิติเบื้องต้น/
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2564). 1 พ.ย. 64 เปิดรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ…ฟื้นท่องเที่ยวผลที่ชัดเจนน่าจะเห็นในปี 65. กระแสทรรศน์, 3279.
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. (2565). โครงการยกระดับเศรษฐกิจและสังคมรายตำบลแบบบูรณการ มหาวิทยาลัยสู่ตำบล สร้างรากแก้วให้ประเทศ U2TAMBON. คณะการจัดการท่องเที่ยว สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สมาคมไทยท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และผจญภัย. (2554). เกณฑ์การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่เน้นพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สมาคมไทยท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และผจญภัย (TEATA). (อัดสำเนา).
สภาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนโลก. (2563). เอกสารประกอบการสัมมนาและนิทรรศการความรู้การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนภายใต้เกณฑ์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนโลก “Grow Green Together: Travel Forever”. (อัดสำเนา).
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2551). เทคนิคการวิเคราะห์ตัวแปรหลายตัวสำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์ (คู่มือนักวิจัยและนักศึกษาระดับปริญญาโทและปริญญาเอก): หลักการ วิธีการ และการประยุกต์=Multivariate techniques for social and behavioral sciences research (handbook for researchers and graduate students): principles, methods and applications. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สามลดา.
สุวิมล ติรกานันท์. (2550). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางปฏิบัติ. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2564). รายงานสถานการณ์วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม ประจำเดือนมกราคม 2564. ฝ่ายวิเคราะห์สถานการณ์และเตือนภัยทางเศรษฐกิจ, สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2560). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนบ้านน้ำเชี่ยว อำเภอแหลมงอบ จังหวัดตราด. กรุงเทพฯ: บริษัท โคคูน แอนด์ โค จำกัด.
____________ (2562). เกณฑ์การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีใหม่. คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ.
Cronbach, L. J. (2003). Essential of Psychology Testing. New York: Hanpercollishes.
Global Sustainable Tourism Council. (2017). GSTC Destination Criteria. Retrieved October 16, 2021, from http://www.gstcouncil.org/en/gstc-criteria- hotels-tour-operators-destinations/sustainable-tourism-gstc-criteria.html.
Hair, J. F., Black, W. c., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2014). Multivariate Data Analysis. (7th ed.). Essex:Pearson Education Limited. Kwon.
Hatcher, L. (1994). A step-by-step approach to using the SAS system for factor analysis and structural equation modeling. Cary, NC: SAS Institute.
Hoogland, J. J., & Boomsma, A. (1998). Robustness studies in covariance structure modeling: An overview and a meta-analysis. Sociological Methods & Research, 26, 329–367.
Kelloway, E. K. (1998). Using LISREL for structural equation modeling. New Jersey: Sage Publication.
Kline, P. (1994). An easy guide to factor analysis. London & NY: Routledge.
Muthen, L. K.., & Muthen, B. Q. (2010). Mplus Users Guide. Los Angeles, CA: Sage Publications
Pongsakornrungsilp, P. (2014). The Management of Sustainable Community-Based Tourism: The Case of Ban Kokekrai, Plang Nga Province. Veridinian E-Journal. 7(3), 650-665.
Silván, M. (1999). A model of adaptation to a distributed learning environment. Pro Gradu Thesis in Education, Department of Education, University of Jyväskylä.
Wilkie, W. L. (1986). Consumer Behavior. New York: Wiley.
