Theatre in Education for Knowledge Enhancement of Hate Speech Reproduction through Online Media for Thai Youth
Keywords:
hate speech, theatre in education, performing arts, online mediaAbstract
This mixed methods research aims to strengthen knowledge about hate speech reproduction via online media for Thai youth by using theatre in education as a fortification tool. Pre- and post-tests and self-reflection notes, created in accordance with dramatic conventions, were used to collect data from 29 students in a higher education institution, aged between 18-22. The results reveal that Thai youth perceived hate speech reproduction in various contexts of Thai society such as dramatic series, schools, workplaces and entertainment circles. Hate speech reproduction has severe effects, including suicide. At the end of the theatre in education activity, all participants’ knowledge increased dramatically, especially their ability to identify hate speech patterns and analyze the elements of hate speech in each statement.
References
กรกริช มุ่งสวัสดิ์ และญาดา กาศยปนันทน์. (2561, 16 สิงหาคม). การกำหนดความผิดเกี่ยวกับการแสดงความคิดเห็นผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในประการที่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อผู้อื่น. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมนำเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา ครั้งที่ 13 ปีการศึกษา 2561. มหาวิทยาลัยรังสิต. [ม.ป.ท.].
ณิชกุล เสนาวงษ์. (2564). การศึกษาพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ของคนเจนเนอเรชั่นแซดในยุค New Normal ในกรุงเทพมหานคร. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยสยาม.
ธนสิน ชุตินธรานนท์. (2560). ละครการศึกษาในสังคมตะวันตกและสังคมไทย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 37(4), 195-207.
นิรมล บางพระ. (2564). การวิเคราะห์ความก้าวร้าวและความรุนแรงจากสื่อโดย The General Aggression Model (GAM). วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. 15(2), 192-205.
ปาริชาต จึงวิวัฒนาภรณ์. (2547). ละครสร้างสรรค์สำหรับเด็ก. กรุุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ.
พรรัตน์ ดำรุง. (2547). การละครสำหรับเยาวชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิรงรอง รามสูต. (2556). การกำกับดูแลเนื้อหาอินเทอร์เน็ต. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษานโยบายสื่อ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ลิขิต ใจดี. (2562, 4 มิถุนายน). ละครสร้างสรรค์: กระบวนการเรียนรู้ทางเลือกใหม่ที่สอดคล้องกับทิศทางการศึกษาชาติ. เอกสารสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติธีรทัศน์เชิงมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ และศิลปกรรมศาสตร์ ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงของสังคม: ความรัก ความตาย และอำนาจในบริบทสังคมร่วมสมัย. มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย. [ม.ป.ท.].
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข และสุกัญญา เอมอิ่มธรรม. (2563). พฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียนมัธยมศึกษาในเขตนครหลวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์. 37(2), 120-142.
สรานนท์ อินทนนท์. (2563). การสื่อสารที่สร้างความเกลียดชัง (Hate Speech) (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: มูลนิธิส่งเสริมสื่อเด็กและเยาวชน.
สหะ พุกศิริวงศ์ชัย. (2565). การวิเคราะห์องค์ประกอบด้านเนื้อหาของสื่อออนไลน์ต่อการป้องกันการใช้ความรุนแรงของเด็กวัยรุ่น. วารสารรัชต์ภาคย์, 16(45), 367-382.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2563). พจนานุกรมศัพท์นิเทศศาสตร์ ฉบับราชบัณฑิตยสภา. กรุงเทพฯ:ธนอรุณการพิมพ์.
องค์กร Article 19. (2558). คู่มือไขข้อสงสัยเรื่องถ้อยคำสร้างความเกลียดชัง ฉบับ ค.ศ. 2015. Creative Commons: CC. https://www.article19.org/wp-content/uploads/2019/12/Hate-Speech-Explained-A-Toolkit-Thai-Version-min.pdf
อารยา องค์เอี่ยม และพงศ์ธารา วิจิตเวชไพศาล. (2561). การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย. วิสัญญีสาร, 44(1), 36-42.
Brennan, R. and Pearce, G. (2009). Educational drama: A tool for promoting marketing learning. International Journal of Management Education, 8(1), 1-9.
Neelands, J. and Goode, T. (2015). Structuring Drama Work (3rd edition). Cambridge: Cambridge University Press.
Udupa, S., et.al. (2020). Hate Speech, Information, Disorder, and Conflict. New York: Social Science Research Council.
United Nations. (n.d.). Understanding Hate Speech. https://www.un.org/en/hate-speech/understanding-hate-speech/what-is-hate-speech.
Wachs, S., Gámez-Guadix, M. & Wright, M. F. (2022). Online Hate Speech Victimization and Depressive Symptoms Among Adolescents: The Protective Role of Resilience. Cyberpsychology, Behavior, and Social Networking. 25(7). 416-423.
