การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาท โดยกระบวนการมีส่วนร่วม และการสื่อสารชุมชน

Main Article Content

วรวุฒิ ภักดีบุรุษ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. วิเคราะห์ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาศักยภาพและประสิทธิภาพในการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาท 2. ศึกษาศักยภาพของบ้านดอนซาก ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาทที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนให้มีประสิทธิภาพ การวิจัยครั้งนี้เป็นงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น แนวทางการศึกษาวิจัยเป็นการบูรณาการในระดับชุมชนหรือพื้นที่ โดยเน้น “กระบวนการมีส่วนร่วม”และ “การสื่อสารชุมชน” ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาศักยภาพและประสิทธิภาพในการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาท ได้แก่ ปัจจัยด้านทรัพยากรการท่องเที่ยวชุมชน ปัจจัยด้านการเข้าถึงชุมชน ปัจจัยด้านสิ่งอํานวยความสะดวก ปัจจัยด้านความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว และปัจจัยด้านการจัดการการท่องเที่ยวของชุมชน 2) ศักยภาพของบ้านดอนซาก
ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาทที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนให้มีประสิทธิภาพ คือ ศักยภาพด้านทรัพยากรทางการเกษตรของชุมชน ได้แก่ ศูนย์การเรียนรู้ทางการเกษตร การทําการเกษตรปลอดภัย และผลิตภัณฑ์ชุมชนอันเนื่องมาจากการทําการเกษตร ส่วนศักยภาพที่ควรได้รับการพัฒนาเพื่อให้สามารถจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนให้มีประสิทธิภาพ ได่แก่ ด้านการเข้าถึงทรัพยากรท่องเที่ยว ด้านสิ่งอํานวยความสะดวก ด้านความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว และด้านการจัดการการท่องเที่ยว ทั้งนี้กระบวนการมีส่วนร่วมและการสื่อสารสองทางในชุมชนระหว่างนักวิจัยกับชาวบ้านในท้องถิ่นมีบทบาทสําคัญในฐานะ “กลไก” ที่มีผลต่อกระบวนการวิจัยตั้งแต่ต้นจนกระทั่งสิ้นสุด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ภักดีบุรุษ ว. . (2020). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตําบลห้วยงู อําเภอหันคา จังหวัดชัยนาท โดยกระบวนการมีส่วนร่วม และการสื่อสารชุมชน. วารสารธรรมศาสตร์, 39(2), 24–45. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/tujo/article/view/271502
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2556). คู่มือปฏิบัติงานเจ้าหน้าที่กรมส่งเสริมการเกษตร การพัฒนาองค์กร เกษตรกรวิสาหกิจชุมชน และเครือข่าย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2543). สื่อเพื่อชุมชน: การประมวลองค์ความรู้. กรุงเทพฯ:สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ชุติกาญจน์ กันทะอู. (2560). การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นฐาน: กรณีศึกษา บ้านร่องฟอง ตําบลร่องฟอง อําเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ

ดารียา บินดุสะ และเอมอร อ่าวสกุล. (2561). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวชุมชน และ ธรรมชาติเพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว อําเภอเมืองสตูล จังหวัดสตูล. สงขลา: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.

นพรัตน์ ศุทธิถกล. (2555). รูปแบบการจัดการตลาดน้ําเพื่อการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชน (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). สาขาวิทยาศาสตร์การกีฬา คณะ

วิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ

นําชัย ทนุผล และคณะ. (2543). การพัฒนาธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในชุมชนบ้านโป่ง ตําบลป่าไผ่ อําเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ดีไซน์.

ปาริชาติ สถาปิตานนท์และคณะ. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาชุมชน:จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการวิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ปรียาภรณ์ รัตนพงษ์. (2556). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนรอบตลาดน้ําคลองลัดมะยมเขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.

พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2556). การท่องเที่ยวชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

เยาวลักษณ์ แก้วยอด. (2557). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตร โดยชุมชนมีส่วนร่วมในนิคมเศรษฐกิจพอเพียง อําเภอวังน้ําเขียว จังหวัดนครราชสีมา. กรุงเทพฯ: กลุ่มวิจัยและพัฒนาการปฏิรูปที่ดิน สํานักวิชาการและแผนงาน สํานักงานการปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม.

วีระพล ทองมา. (2559). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism: CBT) สําหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. สืบค้นจาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1. doc.

ศรัญญา ศรีทอง. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชน (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ

สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. (2562). คู่มืองานวิจัยเพื่อท้องถิ่น. สกลนคร: สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

สินธุ์ สโรบล. (2561). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นจาก rescom.trf.or.th/display/keydefault.aspx? id_colum=276.

อรทัย ก๊กผล. (2552). คู่คิด คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชนสําหรับนักบริหารท้องถิ่น. นนทบุรี: วิทยาลัยพัฒนาการปกคลองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.

Servaes, J., Jacobson, T. A., & White, S. A. (1996). Participatory communication for social change. California: Sage.

West, R and Turner, L.H. (2014). Introducing Communication Theory: Analysis and Application. (4th ed.). Boston: McGraw Hill.